30.12.05

сьлезацечнае

Недзе дваццаць гадоў таму, дзесь а палове на апоўнач, калі разышліся госьці, а маці прыбрала стол, седзячы ў падарунках, я раптам заплакаў рыдма. Калі маці стала мяне суцяшаць і спыталася, чаго ж я плачу, я сказаў шчырую праўду: «Бо дзень нараджэньня праходзіць». Чым бліжэй было да апоўначы, тым буйнейшымі рабіліся сьлёзы…

Гэтая сцэна з таго, няйначай шчасьлівага, дня народзінаў, сталася ці ня самай любімай сямейнай легендай.

No comments: