людзьмі звацца

пасьля маразму нашых підарач - хоць кожны дзень на майдан.
напружвае нэрвознасьць ды гістэрыя - жжоўцаў, бацькоў, суседзяў.
чаму павінна пераймацца мадэль паводзінаў несумленнага боку?
дэмакратыя - гэта нармальна
справядлівыя выбары - гэта нармальна
быць людзьмі - гэта нармальна
Мілінкевіч - нармальны.
здрада, крадзеж, махлярства, хлусьня, нахабства - вось што ненармальна, вось хто хай пераймаецца.

апошнім часам у жж я прачытаў багата ўзьнёслых вершаў лепшых беларускіх творцаў, але маніфэстам беларусаў ізноў, праз стагодзьдзе гучыць несьмяротнае Купалава:

А хто там ідзе, а хто там ідзе
У агромністай такой грамадзе?
– Беларусы.

А што яны нясуць на худых плячах,
На руках ў крыві, на нагах у лапцях?
– Сваю крыўду.

А куды ж нясуць гэту крыўду ўсю,
А куды ж нясуць напаказ сваю?
– На свет цэлы.

А хто гэта іх, не адзін мільён,
Крьіўду несць наўчыў, разбудзіў іх сон?
– Бяда, гора.

А чаго ж, чаго захацелась ім,
Пагарджаным век, ім, сляпым, глухім?

– Людзьмі звацца.