Ja nie bajusia

«Ja nie bajusia» z tych fiľmaŭ, jakija robiać dušu adčuvaľnaj, vyjaŭlajuć jaje isnaść, najaŭnaść – jana vyprastoŭvaje tabie pliečy, uzdymaje holaŭ, robić pozirk jinšym. «Hlytok pavietra», «u novym śviatlie» – štapmy pierastajuć być metafaryčnymi, a slovy «biaz-, mala- vialikadušny» nabyvajuć usprymaľny ab’jom. Jana adčuvajecca, amaľ jak boľ, jana viaredzić nalioty i adkladańni, «nacioki» i «nakapki» čalaviečaj parody.

Heta fiľm z tych, jakija «rečaiśniejšyja» za žyćcio.

Heta fiľm, paślia jakoha žyćcio pierastaje być raniejšym.

Heta fiľm pra toje, jak… nie, nie pra toje, «jak», a pra toje, što možna zastacca i stacca Čalaviekam u śviniačym zahonie, siarod bydla, smurodu i bieznadziejnaści; to bo našaha reaľnaha žyćcia.

Takija fiľmy vieľmi redkija, jany stajać pa-za žanrami, slovy ŭ anatacyi mohuć być jakimi zaŭhodna, navat «trymcieńnik», i nia značyć absaliutna ničoha. Hety fiľm pra čalaviečnaść, abstraktnaje paniaćcie, za jakim my pakinuli našmat boľš liepšaha, čym za slovam «čalaviek». Čalaviečnaść – heta toje dobraje, što jość u čalavieku, što zadumana ŭ čalavieku, heta čalaviek «u zadumie», čalaviek «biaz štučnych dadatkaŭ, niemadyfikavany», čalaviek nieideaľny, a raznastajny ŭ svajoj «čalaviečnasnaj» «šmatśvietlaści».

Kali b slova «čalaviečnasny» isnavala, jano b bylo antonimam «čalaviečy».

U hetym fiľmie tak mnoha čalaviečaha, znajomaha, paznavaľnaha, i kaliva «čalaviečnasnaha», amaľ zabytaha, alie ŭsio ž isnaha niedzie i ŭ nas, niedzie ŭ nas u hlybokaj ciomnaj jaminie, u hlybokaj ciomnaj jaminie, ź jakoj samomu nia vybracca, u hlybokaj ciomnaj jaminie, u jakoj zastalisia malyja my, u hlybokaj ciomnaj jaminie, u jakoj, najchutčej, daroslyja my malych siabie zabili ci zhnajili, siabie «pieršasnych, pieršazadumnych», tamu mo heta ŭžo toľki ŭspamin pra nas, toľki napamin, a mo j jaho niama, bo my dobra schavanyja i prysypanyja ŭ hlybokaje ciomnaje jaminie…