Кароткі праваднік па менскіх веладарожках. Частка пятая. Лошыцкая.

Лошыца сёлета стала другім “спальнікам” пасьля Вясьнянкі, ашчасьліўленым веладарожкай.



Тым, што дарожка пачынаецца чорці дзе і вядзе чорці куды, ужо нікога ня зьдзівіш. Так што калі рухацца з Лошыцы ў цэнтар, даехаць можна толькі да Чыжэўскіх, пасьля разагнацца з горкі і пакінуць на мосьце пару кавалкаў плоці.




Для гасьцей мікрараёну мясавыдзіралка стаіць і на другім канцы мосту. Welcome!



Далей гасьцям у залежнасьці ад сытуацыі можна павярнуць або на веладарожку, або адразу — замаўляць помнікі.



Асфальт добры для ходніка й ня вельмі для дарожкі. Ровары малявалі проста на латках.



Ну, высокія бардзюры, перад якімі дарожка традыцыйна зьнікае, гэта ўжо не навіна. Тут іх хоць можна аб'ехаць. Завярнулі б гэтую тонкую белую лінію адразу ўбок, а то толькі зьбівае з панталыку.



З горкі да Лошыцы я нёсься з адной рукой на рулі, з другой — на клаксоне. Мясцовыя кампаніі выкарыстоўваць увесь ходнік зь веладарожкай пад пагуляначную трасу, а мамы пад раскручваньне дзетак вакол сваёй (мамінай) асі.
Праз 5 сэкунд гудзеньня раварыста заўважаюць, яшчэ празь дзьве адыходзяць ад панічнага здранцьвеньня й вызваляюць дарогу.

Заканчваецца дарожка стандартнай капітуляцыяй перад прыпынкам. Хто б сумняваўся.



дзе: па ўсходнім баку Ігуменскага тракту ад вуліцы Чыжэўскіх да вуліцы Янкі Лучыны.
паглядзець на мапе, KML, GPX
працягласьць: каля 1,3 км.
плюсы: дазваляе адносна спакойна рухацца па вуліцы зь вялікім рухам
мінусы: вядзе нікуды зь ніадкуль, у непасрэднай блізкасьці — небясьпечныя для здароўя канструкцыі, адсутнасьць зьездаў, высокія бардзюры, адсутнасьць разьметкі ў зоне прыпынку.