як я разумею качканосаў

Нават у бога ёсьць пачуцьцё гумара, узяць хаця б качканоса.

Фільм «Доґма»

У Эскваеры кожны раз малююць мозґ якога-н. чэла й расьпісваюць па адсотках, якой хрэньню ягоная башка занятая.
Лёгшы-прылёгшы галавою ў даліну на пагорку вул. Сямёнава, я падумаў, што ў мяне ёсьць рэдкасная нагода паплагіяціць: во якая хрэнь мяне як тармозіць.


тут павінна быць вуліца Сямёнаватут павінна быць вуліца Сямёнаватут

Еду з горкі Сямёнава (не пытайся узнаць, зачэм), і тут сядушка трошку кіўнулася ўперад, хм, думаю, ніт аслаб ці што, і торг за зад (сядушкі, вычварэнец!), ну ці гайдаецца, ці падалося, а сядушка, ня будзь дурная, засталася ў руцэ, праўда, ненадоўга, бо гасьціннае ўдольле вуліцы Сямёнава раскрыла свае абдымкі.

— Я ня знаю, як можна зламаць падсядзельны ніт, — бурчэў мудзіла рамонтнік у серабранкаўскай майстэрні, заганяючы мне замест адной штырыны ўвесь падсядзельны дэвайс у зборы. Хочаш узнаць — спытай мяне, як — лёгкім рухам рукі.

З аднаго боку крыўдна, што канечнасьці нельга гэтаксама лёгка адрамантаваць, хай сабе па кошце таксоўкі з Шэпічаў ў Дворышча, а зь іншага шкада, што дарагушчыя тэрматранты нельга гэтаксама лёгка замазаць ёдам.

Фота ад зялёных чалавечкаў на памяць:

p.s. Тут напісана 3% ад таго, што я хацеў напісаць па дарозе дахаты чорці з там нейкага роварнага завулка. Там, дарэчы, чарговая кончаная веладарожка.