фэнтэзійная кампаратывістыка

У рускіх казках дзеяньне заканчваецца тым, што прынц знаходзіць прынцэсу. Японскія расказваюць пра тое, якіх дроў яны маглі б разам наламаць.

У дзяцінстве мне часам сьніліся кашмары, у якіх абрываліся ў прорву прыступкі, а над безданьню віліся тонкія масткі без парэнчаў. Мяркуючы па мульціку, падобныя сюжэты сьніліся не аднаму мне, толькі японцы ў далёкім 86-м гэтыя відмы на раніцу сабе замалёўвалі.

Зьдзіўляе колькасьць жылплошчаў, падвешаных у паветры: пірацкі барак, цэлая ваенная частка з гарматамі, ну й уласна шматпавярховы нябесны замак Лапута. Вось што значыць жыць у пастаяннай нястачы зямлі.

Кідаюцца ў вочы неабавязковыя сцэны й пэрсанажы, хоць ад дзьвюхгадзіннай карціны зь нескладаным сюжэтам цяжка чакаць іншага. Вось асілкі рвуць на сабе кашулі сілай біцэпсаў і тузаюцца ня горш ад Нэа, толькі невядома, навошта. Па ходу дзеі мы таксама даведваемся, што калі б кот Матроскін быў японцам, ён бы еў бутэрброд наступным чынам: спачатку зьлізваў каўбасу, а потым ужо давіўся б сухім хлебам. Між іншым, да ежы стаўленьне малявальнікаў адказнае: героі ядуць нясьпешліва, з выражэньнем і да канца.

У нейкі момант здаецца, што Беладонна пасьля няўдачы з Фунцікам вывучыла японскую й стала паляваць на дзяўчынак і каштоўныя камяні, што ў параўнаньні з крадзяжом сельскагаспадарчых жывёл можна лічыць кар’ерным ростам.

Увогуле, я так разумею, японскія мульцікі трэба разглядаць выключна як плод аўтарскай фантазіі. Магчыма, таму казкі без намёкаў і завуцца «фэнтэзі».