flanelievy dopis

U Miensku prykmiety chutkaj zimy svojeasablivyja. Ščymlivaje pačućcio chutkich dubaroŭ, zaniapadu hazonaŭ, zanosaŭ na darohach, balaklavy na vušach i paĺčatak na rukach, jakimi niazručna dastavać nasoŭku ź vielaštanoŭ, prychodzić, kali zapaĺvajucca na paŭnieba parniki na Parnikovaj dy pad Šabanami.

Jašče ŭ vieraśni ja chacieŭ zapytacca ŭ mienharvy-kankanu, čamu ŭ kancy Ѣ-padobnaj vulicy Makajonka nie praduhliedžany lichtary, a ŭ kastryčniku ŭsio stala na svaje miescy. Parniki razharelisia, jak uschod zalacistajejasnaje ranicy, i možna vykopvać i zvozić u novy ahraharadok usie lichtarni ad Chvilimonava da Zaparoskaj ploščy, jakoj nasamreč nie isnuje (nia vieryš — pravier).

U daroslym vieku (slaviency, darečy, charaktaryzujuć daroslaść boĺš dakladna — odrasli), dyk voś u adroslym vieku samaje skladanaje ŭnikać paznańnia. Jechać ad zaryva da zaryva pa Miensku bylo viesialiej, kali nia viedaŭ, što heta za jano. Choć bielaruskaja padśviadomaść takaja, što navat u samych śmielych fantazijach zdaješ sabie spravazdaču, što cud, chutčej za ŭsio, akažacca jakoj-niebudź pamidornaj padśvietkaj.

Hetym lietam ja zrabiŭ važnaje adkryćcio: Bielaruś — paŭnočnaja kraina. Ja narešcie zapomniŭ, što tut chaladryha ad kastryčnika da krasavika, alie nie mahu admović sabie ŭ zadavaĺnieńni kožny raz ździŭliacca. I sprabuju huliacca ŭ viasnu. Viasnoj +6 — heta ličy što śviata. Adno što batarei jašče hrejuć.