Busloŭ

Прызнацца, я ні разу ня веру ў цуды, і нават калі пералічаў свае сымбалічныя ўнёскі, ня дужа верыў у хэпі-энд. Недзе зусім крышачку спадзяваўся, але… Усё ж рак, сам разумееш, ды й дактары разьвялі рукамі ды адправілі «дажываць»…

Таму, як чытаў гэты допіс, я адчуваў цуд і шчасьце ўвадначас, а гэта, скажу я вам, рэдкая падзея. І справа ня толькі ў тым, што звычайныя людзі — цэлы віртуальны горад людзей — узялі ды разам выратавалі чалавека ад раку — ужо не абы што — і файна мець да гэтага дачыненьне. Але найбольш усьцешна, што тыя дзясяткі тысячаў невядомых мне простых, добрых людзей сапраўды ёсьць і могуць сваім малым дабром зрабіць вялікае.

А значыць, гэты сьвет, нягледзячы на тое, што навокал, што на вуліцы і ў навінах, гэты сьвет небезнадзейны. І цяпер ужо я веру, што калісьці й ён ацаліцца ад свайго раку. І гэта ўжо дакладна будзе ня цуд, а проста вялікая добрая справа простых добрых людзей.

Upd. Антон памёр.
Але ягоны горад застаўся.
А значыць, гэты сьвет, нягледзячы на тое, што навокал, што на вуліцы і ў навінах, гэты сьвет небезнадзейны.