цапстрыкі

Улісаўская “радыё Свабода” – зусім не пра радыё.
Я зьехаў з старога году і старога гораду і прыехаў у новы. Абрад нарабіў нечаканых пасьледкаў.
Рамантычны шпацыр па лесе ператварыўся ў сьнежнае шаленства – бегаў, валяўся ў сьнезе, караскаўся на хвоі – упацеў, умазаўся, вымак – і вярнуўся ў хату з ваўчыным бляскам у вачах.
Можна быць розным сабакам – агнявым ці счырванелым. Час вызначацца.
Чым далей у правінцыю, тым болей бачна, бо менш дэталяў.
Чым далей ад гораду, тым выразьнейшыя людзі.
Менск – хмыз. Хмыз змушае гнуцца ў вадзін бок. Чым радзейшы хмыз, тым дужэйшыя камлі ды вышэйшыя дрэвы. Тым прасьцей трымацца роўна.
Горад не заслугоўвае таго, каб скланяцца з –а на канцы. У ім нічога цэльнага. Ці йнакш – яго цэльнасьць зборная. Дык вось ён – зборны назоўнік, дакладней – зборышчны. Так што горадУ.
Вада з-пад крану, ліфт на 15-ты, прыпынак ля пад’езду, дворнік ды электрык – 33 срэбнікі, якія ляжаць на нашым рахунку і якія мы ня можам зьняць. Людзі аплялі сябе процьмай залежнасьцяў, на якіх будуюць жыцьцё, на якое, зрэшты, не застаецца ані часу ані ахвоты. Бо сэрыял.
Бэтонная спаруда зь леташнімі лужынамі размаітага паходжаньня на лесьвіцах, ахутаная дымам, сьпярэшчаная аднаскладовымі надпісамі, падпалінамі, сьлінявымі жуйкамі, - ня можа звацца домам.
Людзі за сьценкамі, якіх ня хочацца ведаць, ня могуць звацца суседзямі.
А ты тут хто?


❏
Ulisaŭskaja “radyjo Svaboda” – zusim nie pra radyjo.
Ja źjechaŭ z staroha hodu i staroha horadu i pryjechaŭ u novy. Abrad narabiŭ niečakanych paśledkaŭ.
Ramantyčny špacyr pa lesie pieratvaryŭsia ŭ śniežnaje šalenstva – biehaŭ, valaŭsia ŭ śniezie, karaskaŭsia na chvoi – upacieŭ, umazaŭsia, vymak – i viarnuŭsia ŭ chatu z vaŭčynym blaskam u vačach.
Možna być roznym sabakam – ahniavym ci sčyrvaniełym. Čas vyznačacca.
Čym dalej u pravincyju, tym bolej bačna, bo mienš detalaŭ.
Čym dalej ad horadu, tym vyraźniejšyja ludzi.
Miensk – chmyz. Chmyz zmušaje hnucca ŭ vadzin bok. Čym radziejšy chmyz, tym dužejšyja kamli dy vyšejšyja drevy. Tym praściej trymacca roŭna.
Horad nie zasłuhoŭvaje taho, kab skłaniacca z –a na kancy. U im ničoha celnaha. Ci jnakš – jaho celnaść zbornaja. Dyk voś jon – zborny nazoŭnik, dakładniej – zboryščny. Tak što horadU.
Vada z-pad kranu, lift na 15-ty, prypynak la pad’jezdu, dvornik dy elektryk – 33 srebniki, jakija lažać na našym rachunku i jakija my nia možam źniać. Ludzi aplali siabie proćmaj zaležnaściaŭ, na jakich budujuć žyćcio, na jakoje, zrešty, nie zastajecca ani času ani achvoty. Bo seryjał.
Betonnaja sparuda ź letašnimi łužynami razmaitaha pachodžańnia na leśvicach, achutanaja dymam, śpiareščanaja adnaskładovymi nadpisami, padpalinami, śliniavymi žujkami, - nia moža zvacca domam.
Ludzi za ścienkami, jakich nia chočacca viedać, nia mohuć zvacca susiedziami.
A ty tut chto?