jak dzieci

babki pad padjezdam nahliedzielisia telievizara (načytalisia darriussa) i zrazumieli dlia siabie, što miensk znosiać nafih uvieś
i jich (nas) taksama znosiać, bo buduć chmaračosy i metro pad kožnym padjezdam
i što charakterna — babki byccam i nia suprać
choć pažyvuć u ablokach na staraści

učora na Minsktransie pračytaŭ, što 6 i 7 listapada transpart hadzićmie pa vychodnych hrafikach.
padumaŭ — ź jakoha pierapudu?
toĺki google dapamoh

fobija?

cikava, a ŭ našaj krajinie jość choć adno raźmiečanaje skryžavańnie z rovarnaj darožkaj?
a to raźmietku ŭ pravilach zaviali, a nie vykarystoŭvajuć.

u slaviencaŭ, vyhliadaje, celaja industryja pa pieraśpiavańni inšaziemnych hitoŭ.
i treba skazać, aperatyŭna pracujuć.

pieršy raz

siońnia (nia blytać z učora) mnie pamirhaŭ kiroŭca.
prosta tak — abahnaŭ i bliś-bliś avaryjkaj.
za što?

reakcyja

pjanaja dzieŭčyna z susiedniaj kantory pabačyla, jak ja ŭ salatavaj kamizeĺcy začyniaju dźviery, j pierliakana kaža:
— ja vyklikaju milicyju.
što budzie, kali pryjdzie zima j da kamizeĺki dadasca vielamaska…

ažzajakasna

vušy hd-515 pakidajuć toĺki adno pytańnie: a mnie jana treba byla, takaja detalizacyja?
cikava, a ŭ tych vušach, što za XXXX baksaŭ, možna pačuć burčańnie ŭ žyvacie u Miki?

yzzy

pačuŭšy «izipej», paštarka liedź nie schavalasia pad stol
— u vas na dźviarach napisana (ja)
kasirka pahliadziela na naliepki na kasie, nalieplienyja, miž jinšym, da jaje zadam.
— a na kasie nie napisana, toĺki na dźviarach (ja)
— Toma! Tut eta, kak jevo…(jana)

Toma, jana zaŭsiody dapamahaje
kudy nia zojdzieš.

#ffffff

koĺki nie paŭtary «bielaje zolata», a «bile» ŭsio adno nie paŭtoryš.
choć pry ŭmovie dempingu «alivaryji» cany b nie bylo.
«krynicy» nia tyčycca.

cyrata

navat 30-baksavaja myška nia choča soŭhacca pa cyracie
davodzicca padścilać ručnik
ci tam nasoŭku

sloŭnik Daliečy

navat kniharnia ŭ hetym rajonie nazyvajecca “Dalieč”. Voś što značyć imidž. Kamu ni kažu, što hetaja dalieč na 3km bližejšaja za Malinaŭku, nia vierać. Dalieč, poŭnač, dziki kraj, ciomny lies — choć kol na halavie čašy.

sens

niejkaja niajomkaść źjaŭliajecca, kali paślia hierajičnaha rasškumatoŭvańnia abhortki znachodziš u šmatkach palosku dlia adryvu. Spažyŭcam saŭkovaj kananičnaj terytoryji treba pisać vialikim capslockam: TUT CIAHNI! Hastranamičnaja kazka pra “Krasnuju (patamu šta “krasivuju”) Šapački (patamu šta nickname'y nie pierakladajucca)” ničomu nie navučyla.

difference

kalchoźnika možna paznać pa śliadach čaravikoŭ na ŭnitazie

voś tabie i mikrablog.
a twitter — hlupstva

fajna

akazavajecca, semagic pracuje j dlia Blogger'a

Страшна падумаць, што было б, калі б радыё для Беларусі адкрылі дзе ў Азэрбайджане. Цяпер ні за што не паверу ў наяўнасьць беларускамоўных на Беласточчыне. Там нават у студыю няма каго пасадзіць!

Па мне, чым акцэнтуацыйныя асаблівасьці Радэка Дамброўскего, дык лепш бы памаўчалі, музыку пакруцілі.

liepšy (paślia rovara) srodak paliapšeńnia nastroju

ва імя калектара

Менск даўно пакідае ўражаньне гораду будаўнікоў і экскаватаршчыкаў. Пра вялікія будоўлі ці раскопкі пішуць у газэтах і расказваюць па тэлебачаньні. Вось і пра калектар гэты — пісалі.

А пра людзей, якія соўваюцца з пункту А ў пункт Б ў газэтах ня пішуць, так што пытаньне, хто галаўней — калектар і экскаватаршчыкі, ці менчукі і госьці сталіцы не стаіць — людзі як-небудзь ператопчуцца.

На фотцы вуліца Макаёнка, між іншым. Але, відаць, бэтэшнікі не жывуць у Дражні. Або, прынамсі, ня ходзяць у яе ў начышчаных чаравіках.

Калі гарадзілі славуты дублёр Дзяржынкі ад Любімава да Сямашкі, таксама нафіг перагарадзілі скрыжаваньне й выпхнулі мінакоў на праезную частку. Зь іншага боку гэты самы няшчасны ходнік заблякавалі агароджай мэтра. А то — гэта ж мэтро! У абход можна толькі на срацы з горачкі.

kupiŭ 515-ja senchi; 555-ja, ad jakich usie scucca, nu vidavočna lažoviejšyja — hlušejšyja dy pliaskaciejšyja.
niejkija ŭ nas zaŭsiodnyja niepaniatki z hramadzkaj dumkaj.

papiarednija vušy addaŭ susiedu, junijoru-aŭtazavodcu, kab paślia źmieny a trecjaj nočy svoj haŭnakor nie ŭrubaŭ — a treciaj nie ŭrubaje, a ŭdzień usio dno padloha trasiecca dy kliavijatura padskokvaje, ŽES kaža — maje prava.

kali b ja moh vydavać ukazy ź silaj zakonu, ja b zabaraniŭ pradavać techniku biez abmiežavańniaŭ hučnaści da hranična dapuščaĺnaj sanistancyjaj usim, u kaho ŭ štampie jość zhadka pra numar kvatery.

a to kupiać, zasrancy, kvateru ŭ chruščach - i HiEnd hudziolki tudy. Susiedzi, viešajciesia.

jaki ž haviony ŭ atlanta sajt

p.s. a ŭ rasiejskaha indesita jašče haŭniejšy

я ня ведаю беларускай мовы

«Трашчаць, як рассохшыся, кары з казой; трашчаць бабы, туга надзетыя на капылы, калі нахінаецца набок воз; трашчаць намарзьні, сьціснутыя з двух бакоў — зьнізу і зьверху — вязамі; трашчаць аглобні з намёрзлымі пяньковымі акрутнямі, калі ўпіраюцца ў палазы і выгінаюцца на павароце; трашчаць вяроўкі пад вазамі — доўга былі распушчаны, на ўсе драбіны; трашчаць, намёрзшы, з сырамцу, гужы ў хамуце…»

Іван Пташнікаў. «Тартак»

lieta skončylasia

pravila “što ź vielatrantaŭ nia vysachla — dasochnie pa darozie”, boĺš nia dziejničaje.
imkliva ŭsio jano jak, ha…

tu-tu.by

Став пользователем портала TUT.BY, Вы бесплатно получаете 10 Мб дискового пространства для личного сайта с адресами вида имяпользователя.at.tut.by и at.tut.by

І каб жыцьцё не здавалася сумным, аднойчы ранкам вы там нічога ня знойдзеце.

schadziŭ u kino

vyliecieŭ rakietaj

калі лісьце было зялёным, а асфальт гарачым

запозьненая не сказаць каб справаздача пра Адрыў-26

Я люблю Адрывы, чаго ня скажаш пра мой ровар. Кожны раз перад выездам раптам выяўляецца якаясь нечаканка. Вось і цяпер — толькі пасунуў да дзьвярэй, як зь пярэдняе вілкі адскочыла нейкая круцёлка. Паторгаў туды-сюды, нічога больш не адвалілася. Ну, гэтак і паехаў. Каб скараціць шлях, папраставаў церазь Сьляпянку. А там між ходнікам і праезнай часткай — сапраўдны (бяз)рукатворны геалягічны разлом, у які я і ўскочыў з усяе хуткасьці ды ледзь не паляцеў з горкі пад кальцавую. Але настрой не сапсаваўся. Бо ехаў я збольшага па ціхіх сьцежках між лесу ды нізкіх хацін, і паўсюль лунаў смачны пах сьпелага сакавітага лета. Такі смачны, што аж закружыла голаў. І ўсё пафарбавалася ў аптымістычныя летнія фарбы. Нават заданьні падаліся такімі лёгкімі, як знайсьці чырвоны яблык у нізкай траве. Мост — ну гэта відавочна, альтанка — ды вось за пераходам, дачнікі — за лесам праз чыгунку, цырк — ну ясна, шапіто. Ну што можа быць прасьцей?!

Ну што можа быць прасьцей, чым дачытаць заданьне да канца?! Цырк, вядома, шапіто, але песьня не пра гэта. Але песьня не пра гэта. Але песьня не пра гэта. Фраза гэтая раптам стала тахкаць як пульс ды выбіваць штоўдару па кропельцы халоднага поту. Песьня, бляха, не пра гэта! Праз гадзіны аптымістычнай гульні цырк шапіто за два крокі ад фінішу на вачах ператвараўся ў змрочны сымбаль самага вялікага майго аблому за ўсе Адрывы разам узятыя. Прачытаў заданьне да канца й перачытаў яшчэ раз, бо падавалася відавочным, што пасьля апошняй кропкі ў дужках абавязкова павінна быць рэмарка: (у гэтым месцы — роспачна завыць).

Каб ня столькі сонца, каб ня столькі разьвітальных водараў лета, каб ня столькі добрага настрою, я б абавязкова ўхапіўся б за гэты лёгкі цень, ледзь чутнае прадчуваньне, якое сьціпла пастукалася ў сьвядомасьць на старце, але было выгнанае й ссарамачанае: ну ня можа ўсё быць гэтак проста.

Па меры таго як я наразаў кругі вакол спартовага цэнтру, гамон станавіўся поўным. Нібыта й апошні дом на ВуМе — а аўтарытэт ВуМа не падлягае сумневу — дый адрас падазронай будыніны Вайсковай акадэміі пазначаны ў даведніку на вуліцы Фогеля. Дзе, блін, засада?! Нават дзевачкі-курвачкі пачалі на мяне касіцца — што ж я такі нерашучы. Плюнуў, паехаў да Вайсковай акадэміі, тым больш што там была нейкая падобная стэла. На паўдарозе перадумаў, разьвярнуўся назад. Урэшце пераадалеў прыцягненьне ВуМаўскага аўтарытэту, узяў такі Фогеля і нават знайшоў стэлу. Праўда, прачытаць нумар ужо таленту не хапіла, таму крэмзануў у заліковік нейкую лухту й папоўніў капілку абломаў штрафнымі хвілінамі.

На разьвітаньне ўлез у маладажонскі кадар ды пакаціў на фініш. А потым аказалася, што пры ўсім пры гэтым — апынуўся шостым.

Па дарозе дахаты дзівіўся ня столькі сваёй няўважлівасьці, як хісткасьці стэрэатыпаў. Здавалася б, Уручча — што можа быць больш нудным? Вядома, нудны спальнік — у агульным ракурсе. А ў дэталёвым набліжэньні — шыкоўная ўрбаністычная пустыня на «дзімкавым» паркінґу, карыкатурна-мініятурныя сабачыя могілкі, напаўзарослы мохам ды іржой навуковы гарадок, дачнікі, якія — рукі ўбокі — чакаюць новых наведнікаў ды практыкуюцца ў спартовым камэнтатарстве: «Нешта ты позна, вашыя ўжо ўсе папаехалі», пераход зь зебрай на вуліцы, дзе добра калі праедзе машына за гадзіну, вайсковы досьціп на Садовай вуліцы, немавед адкуль узьніклай між мілітарысцкіх суседзяў-урбанонімаў.

І на шэрай вуліцы выкінутага на задворкі Францыска Скарыны, тармозячы ля кожнага слупа ў пошуках нейкае шыльды, да мяне раптам дайшло, што сакрэт — у факусіроўцы. Усе заўсёды пстрыкаюць «на аўтамаце», а тут даводзіцца выдурняцца й спрабаваць розныя «ручныя» рэжымы погляду на горад.

Бо столькі часу нікога не цікавіла, ніхто не зважаў і ніхто ня бачыў гэтай шыльды на даўно няіснай Жодзінскай, нават тыя, хто калісьці яе начапіў. Абыдзённасьць і аўтаматычны рэжым пражываньня жыцьця зрабілі яе — во фокус! — нябачнай. Ці танкавы мост. Знайсьці яго было не складана. Я гойсаў па ім яшчэ ў тыя часы, калі па той дарозе курсіравалі танкі, як аўтобусы, і гойсаць па ёй, бадай, няможна было. Але знайсьці Дыгера без расфакусіроўкі было цалкам нерэальна. Аўтаматычны рэжым каціў мяне па дарозе, пакуль на ёй ня скончыліся сьляды. Тады ў прадчуваньні горшага я вярнуўся ды паглядзеў проста пад мост. Горшае пацьвердзілася.

Зьмена фокусу робіць цуды ня толькі ў карцінцы. Проста так ды мімаходзь я б ніколі ня сунуўся на ўнутраную тэрыторыю праваслаўных харомаў. (Хоць, як аказалася, туды і так савацца было не абавязкова). Мала таго, каб, выпадкова занурыўшыся ў лес, я не напароўся на лецішча Цанавы, я б паехаў браць штурмам рэстаран «Савецкі», бо да таго моманту быў пэўны, што Цанава адпачываў ад кіпучай чэкісцкай работы менавіта там.

Але game over, options & preferences — на дэфолтныя.

dekaratyŭnaja mova fasadnaj nacyji

litradyjo

nakrylasia miednym tazikam
i hety tazik šlie svaje miednyja rsski.
poŭny bumbamlit