naša slova

Ja chacieŭ prosta z sumam spynić padpisku.

Alie ŭzhadaŭ, jakim adkryćciom byla dlia mianie hazeta «Naša slova» ŭ Viciebsku rańnich 90-ch. Šykoŭny liahatyp. Poŭny adkryćciaŭ źmiest. Ja vyrazaŭ abviestki pra padpiski i raskliejvaŭ ich pa Pieskavaciku. Niedzie na haryščy ci baćkoŭskim lieciščy, mahčyma, jašče acalieli toŭstyja chutkasšyvaĺniki, alie zaraz ja nie mahu ich pahliadzieć i skazać, ci to hazeta tak źmianilasia, ci to ja, ci to čas.

Toje «Naša slova» — u padmurku majoj bielaruskaści. Tamu ja i nie mahu prosta cicha skazać «byvaj».

Ciapierašniaje «Naša slova» — antygazeta. Takoje ad jaje ŭražańnie.

Najhoršy druk, najckliviejšyja spravazdačy nudnaj movaj z nudnych imprezaŭ z žachliva nadrukavanymi kiepskimi zdymkami, śpisy jubiliaraŭ-člienaŭ-TBM, skany adpisak, pieradruki «Wikipedii» ŭ jakaści pieradavicy, vieršavanyja praktykavańni abjomam u staronku z praciaham.

Kali b ja, bielaruski neafit, siońnia, jak tady ŭ Viciebsku, znajšoŭ ciapierašniuju NS na daĺniaj palicy šapika, ja b padumaŭ, božuchna, što za naftalin, što za mižsabojčyk, što za presnaść, što za pieradruki internetu, a tym boĺš «Wikipedii»? Heta što, bielaruščyna — jana takaja?

Ja nia siabra TBM, alie ja ź bielaruskaha śvietu, i ŭ hetym śviecie TBM — adzin z symbaliaŭ, aryjentyraŭ i aŭtarytetaŭ. «Naša slova» ŭ ciapierašnim vyhliadzie služyć devaĺvacyi hetaha aŭtarytetu, a značyć i bielaruskaha śvietu. I mnie heta balić.