 |  |
 |
Па дарозе па пяшчанай
пасьля статку, па сьлядах
ледзьве неяк, круцялямі,
хоць бы ўперад, хоць бы як,
ровар цягнецца рыўкамі,
як зьняможаны плывец.
Цёмнай хваляй наплывае
будслаўскі нязнаны лес.
І даносіць вецер моцны
водар аграгарадоцкі…
— Прывітаньне!
— Прывітаньне!
— Да Калягаў ці даджгаю?
— Нешта я не дачуваю,
але, пэўна, хіба, так!
— Значыць, гэтаю дарогай?
— Га? Чаго? Бабы з гарохам?
Туды ў лес, і ў Будслаў троху —
можна гэтак, можна так.
Памахаў і паўсмьміхаўся
ды далей пацеляпаўся.
Лес звужаўся і звужаўся
З’іржавелы ў гольлі знак
Паварочваць запрашае,
ды за жарт перапрашае,
бо калізія ўсё тая —
або гэтак або так.
Каляіна чэзьне, чэзьне,
гольле бліжай лезе, лезе,
нат намёк на шлях урэшце
у гушчарах пазьнікаў.
Хлуд патрэсквае у сьпіцах,
з колаў сыплецца ігліца,
як там ікаецца-сьпіцца
тым, хто мапу маляваў?
Няма большага дурдому,
чым мяжа між дзьвюх раёнаў
Нейкі тузін кілямэтраў,
а нібыта дзьве плянэты.
Справа лес, і зьлева лес
вось улез жа дык улез!
Ды, бы ў казцы, стол дубовы,
лавы, пляшкі (не з-пад «Колы»)
раптам выбеглі пад колы,
і ад іх дарога йдзе.
Хай ня ўсе вядуць дарогі
ў Рым да папы, мне б даволі
калі гэтая з застольля
у Калягі прывядзе.
Зноў між гольля знак іржавы.
Дэ-жа-вю? Няўжо ўжо быў?
Ды ніяіх паяжджанаў,
толькі дзік зраньня хадзіў.
Раптам — слуп кілямэтровы
дакляруе: 7 кэмэ, —
і з надзеяй еду новай
да Калягаў, і ўжо мне
падаецца мапа файнай,
лес прыгожым незвычайна,
і дзікі ня страшаць болей
і ўсё меней да Каляг.
Вось і сьлед машыны нейкай,
вось і постаць чалавека
— Прывітаньне!
— Прывітаньне!
— Дзе я?
— Ў Будславе!
— O, fuck!
І даносіць вецер моцны
водар аграгарадоцкі…
 |  |  |  |  |  |  |
No comments:
Post a Comment