wikipedia viciebskich aŭtamabiliecentryčnych pierachodaŭ

1. Amfiteatar — Sini dom (ciapier Biely, bo niahoža narodu idyjomstvavać). U dobraj adliehlaści ad skryžavańniaŭ, zbudavany, kab z Eŭraoptu možna bylo trapić u amfiteatar. Za čas budaŭnictva pravaĺvalasia vulica, zdajecca, niekamu niešta na štości zvalilasia i paślia adkryćcia.

2. Pad ploščaj Pieramohi. Byŭ savok. Savok zamianili na hlamur. Bliskučaja hladkaja pryhožaja plitka. M-m-m, pryhažość. Paślia šerahu incydentaŭ charastvo davialosia abkalchazańvać humovymi kilimami pa ŭsim pierachodzie, bo koŭzanka.

3. Broŭki — Maskoŭski. Raniej možna bylo zlamać nahu, idučy pa savieckich jaminach dy pravalinach plitki da aŭtastancyi. Paślia aptymizacyi aŭtastancyi tyja ž traŭmy možna prydbać, idučy na śvietač Makdonaĺdsa.

4. Budaŭnikoŭ — Broŭki. Moj liubimy pierachod. Z 1983 stajaŭ zatoplieny. Šumieŭ kamyš dy žabki pnuliś. Kažuć, adpampavali vadu dy pačali ramantavać. Alie jaho znoŭ zatapila. Karma...

5. Maskoŭski praspekt u čorta na rahach (Bilieva). Kab nie zatapila, zrabili nadziemnym. Alie zabylisia zrabić pandusy. Nu voś navošta ŭ Viciebsku pandusy, česnaje slova? Bilieva — rajon malady. Tam kožny čaćviorty — heta mama z kaliaskaj. Uvaha, pytańnie: kudy rvanie mama z kaliaskaj, kali pa nadziemnym pierachodzie nia moža? Adkazy ŭ śviežych vypuskach Car crash compilation na bližejšych da vašaha rajonu jutubach. Na žaĺ.

українською — смачніше!

mujuice

Я тут пачуў выпадкова Mujuice, альбом Downshifting. Альбом тут слова амаль цалкам неверагоднае, звычайна ўдача, калі нейкая адна ўдача адна на альбом, — але так: альбом.

Цалкам увесь альбом, што цалкам неверагодна, зачапіў і валоча за сабой ужо тыдзень. Пры тым, што альбом рускамоўны і альбом ні пра што. Не, ну як ні пра што — пра сьмерць і жыцьцё ў прадчуваньні — відаць, пра гэта. Эма-, трасца яго ў бок, альбом, атрымліваецца. А я не магу саскочыць з рэплаю!

Муджус гэты, каторы ў звычайным жыцьці Раман, увага!, Літвінаў — ён электроншчык. Сэмплавая музыка. Ня чуў? А дарма. Але і (не чапацьмем слова «паэзія») лірыка ягоная — сэмплавая. Тэкст ягоны як тэкст ня мае сэнсу, што б ні казалі хвалеі. Але і без клясычнага сэнсу чапляе і валоча. Гэтыя словы, словазлучэньні — яны, як тыя сэмплы, пасылаюць сыгнал, карцінку, вобраз, колер, настрой — і працуе. Ты не чакаеш разьвязкі, ня сочыш за разгортваньнем — ты слухаеш музыку, голас, звычайны юначы голас, які стараецца не фальшывіць і — гэта б’е ў кропку.

Дык да чаго я гэта — можа, гульні ў постмадэрнізм ужо аджылі сваё? Можа, паэтычны постапрадакшн уражаньняў, вобразаў і сыбаляў ужо не актуальны? Можа, паэзія, належна ўпакаваная і якасна расстаўленая па паліцах адпаведна законам мэрчэндайзінґу, як добры каньяк за шклянымі дзьвярыма шафак у гіпэрмаркетах, ужо ня дужа патрэбная? Высыпайце свае пэрлы вобразаў, парасткі рыфмаў вось у гэты распродажны бяздонны кош. А мы нацягнем пальчаткі і выберам тое, што нам даспадобы.

yellow

A ja ž da siońnia nia bačyŭ nivodnaha klipu Coldplay! Mnie ž i tak stoĺki hadoŭ bylo ź imi dobra, choć paślia Parashutes niama ŭžo toj zaŭziataści.

Alie ŭ tych Parashutes bylo stoĺki pačućcia, emocyi i natchnieńnia, žyćcia i boskaj iskry, što jany zastanucca hučać praz usio majo žyćcio.

Siońnia vypadkova pa VH1 natrapiŭ na klip Yellow, i — redkaja źjava — prosty i ščyry klip abudziŭ tyja prostyja i ščyryja ŭražańni ad pieršaje sustrečy z tym, pazyčanym na viciebskim Maskoŭskim praspekcie, aĺbomam.

Ty toĺki pahliadzi, jak Chris’а Martin’а pre!

Fehéroroszország

Я ўсё спрабую зразумець, чаму беларусаў так хвалюе, як расейцы штосьці там называюць, і ніяк не даю рады. Цікава, нідэрландцы начамі ня сьпяць праз тое, што славенцы называюць іх Нізоземско?

А мы, а як мы дапускаем, што вугорцы, каторыя насамрэч mɒɟɒrok, называюць нас Fehéroroszország. Фэгероросорсаґ!

invalidy

Tut takaja historyja. Ja nanios siońnia treščynu chrustaĺnamu sasudu, pra što byŭ tut ža apavieščany holasam aburanaj Big Sister z bližejšaj ściany — učyniŭ zamach na prajezd u padziemnapierachodnym lifcie z rovaram. Tak, navierch. Tak, lieśvica byla biaz pandusa — čystaja pryhažość harmonii rytmiki prystupak. Varyjantaŭ abyścisia biez zaliazańnia pad ziamliu nie bylo.

Big Sister šypiela i traskaciela, što lift toĺki i vykliučna ŭtorknuty ŭ pierachod, kab u im jeździli toĺki i vykliučna invalidy. Ja, pryznacca, dumaŭ, što lift dlia ŭsich, kamu treba lift — ciažarnych, starych, stomlienych, z torbami dy valizkami, z vazkami dy cialiežkami, z rovarami i chaj sabie i rolikami narešcie — dlia liudziej, karaciej.

A pieršyja invalidy — heta tyja, chto prajektavaŭ i ŭzhadniaŭ padziemny pierachod biaz pandusaŭ. Heta što značyć, toĺki im ciapier na tym lifcie jeździć i možna?

vakol mora

Вандроўка вакол Менскага мора — гучыць рамантычна. Але ня мае сэнсу. З паўночнага боку пуцявін уздоўж берага няма, траса Заслаўе — Калодзішчы  вузкая, разьбітая і дзіка небясьпечная.

Прыемнымі можна назваць толькі сьцежкі-дарожкі ад вясьлярнага каналу да канца публічных пляжаў на паўднёвым усходзе.

Дарэчы, скразны праезд цераз тэрыторыю вясьлярных каналаў забаронены. Але магчымы. Але лепш ня варта — аўчарка вялікая і злая.

Mienskaje mora at EveryTrail
EveryTrail

Zachad

Быў на Захадзе.

Захад не такі безнадзейны, як мне здавалася: сьцежкі гразкія, крапіва жыгучая, прамзона спусьцелая, а мядзьведжынскі яр дык і зусім катарсічны.

Не, сапраўды, адна з найпрыгажэйшых мясьцінаў Менску. Праўда, старанна агароджаная жыхарамі ўтульных вуліц ад чужых вачэй (у нас у Заводзкім такой пошасьці шчэ няма).

Сьцежка з Прытыцкага на Адоеўскага

Маляўнічы мядзьведжынскі яр

Цівалёўскі індастрыял

horad m.

Зьмена краявіду за ДК МАЗа. Помнік барачнай архітэктуры саступае месца панэльным вежам.


Знайшоў руіны Дражненскага замку.


Травяныя паркоўкі. Я быў перакананы, што нашы на такое ня здольныя. Нават нейкая чэсная газэта пісала, што быў экспэрымэнт у дварах, ды ў гразі патануў. Ажна не — ля Нацыяналкі цудоўная травяная паркоўка з выдатнай пліткай, усё як у эўропах.

trend

«PocketBook 360 Plus New» tak stamiŭ svajoj niedapiečanaściu, što ja amaĺ čytać pierastaŭ. A akazvajeca, treba bylo ŭsiaho ŭstaliavać starońni soft!

Uvohulie mianie dahetuĺ dzivić, čamu ŭ (nieviadomych) entuzijastaŭ soft dlia prylad jak pravila liepšy, čym u aficyjnych saftapiscaŭ.

Kab prylada narmaĺna pracavala, zazvyčaj patrebnyja tancy z bubnami na hrani straty harantyi.

Sučasny telievizar? Papliujsia i zabudź abo pagoogli i ŭzradujsia.

Ryder? Pierašuflioŭvaj forumy, abo źmirysia ź niečyteĺnaściu. Kindle, ź jakoha ciažka zrabić pryjaznuju da čytača štukovinu navat tancavaĺnym marafonam z zvodnym barabannym arkiestram, — adzin z napapuliarniejšych ryderaŭ. I ja liču, heta nia moža nia radavać.

Vybiraješ gadžet — biary toj, jaki chacia b z paŭhodu na rynku, da jaho, chutčej za ŭsio, užo jość narodny soft.

Patreba «dapiloŭvańnia» jakoj-koĺviek prylady dlia aptymaĺnaj pracy — aksijoma.

Voś ja nahliedzieŭ novy ahromnisty ryder dlia čytańnia naśpiech skanavanych djvu'jaŭ z knihi.com (darujcie, sučasnyja aŭtary, papiarovych knižak ja nie čytaju). A tam kasiak na kasiaku dy hliuk na hliuku. Alie nie biady, praz paŭhodu abaviazkova čytačy napišuć narmaĺnuju latku, i, bajusia, heta nia stanie nahodaj kinuć usio i pajści ŭ dvorniki zarplatnym prahramistym.

Nie, možna nie dapiloŭvać. Možna nie šukać, nie zhružać, nie pierašuflioŭvać dy j pierajmacca. Možna čytać naviny ŭ Facebook'u j kamentary na tutby'i.

Alie ja ŭsio ž spadziajusia, što pieramoža trend inšy.

hibrydny virus

Pahavaryŭ z vybitnym specyjalistam pieradavych prafesijnych pohliadaŭ, z navukovaj stupieńniu, zaŭždy cikavym surazmoŭcam. Alie raptam pra Ŭkrainu. Nie źbiralisia, alie jano samo niejk vyśliznula, ščoŭknula, i čalaviek staŭ teliekam. A ja telievizar nie hliadžu, tak što boĺš nijakich ni z kim razmoŭ pra Ŭkrainu.

Adnačasova pačynaje mnie ŭsio boĺš zdavacca, što heta virus jaki hibrydny, i prychiĺnikaŭ hibrydnaj vajny nie vinavacić treba, a škadavać i abierahać ad razmoŭ pra Ŭkrainu dzielia ŭniknieńnia recydyvaŭ, bo ž liačyć pakuĺ niama čym.

Inakš ža jak patlumačyć, što čalaviek, jaki abapiraŭsia ŭ razmovach na fakty, raptam pačynaje razmaŭliać pra vysadžanych u Krymie nataŭcaŭ, čornyja sotni, jakija b usio roŭna pazabivali ŭvieś Danbas, mirnych, alie spartanskich žycharoŭ Slaviansku, jakija kab abaranić siabie ad čornych sotniaŭ vykapali na harodzie prychavanyja jašče z časoŭ Aŭhanistana RPH, i praŭdzivyja referendumy, jakija pryznala navat Niamieččyna.

Usie fiĺmy pra zambakoŭ dy vampiraŭ akazalisia durackaj strašylkaj. Zombi — heta nie baliuča! Nichto nikoha nie kusaje, ty nat ničoha nie adčuješ.

I jašče, kali ŭsie navokal zambaki, to što tady norma, i chto tut nienarmaĺny?

Busloŭ

Прызнацца, я ні разу ня веру ў цуды, і нават калі пералічаў свае сымбалічныя ўнёскі, ня дужа верыў у хэпі-энд. Недзе зусім крышачку спадзяваўся, але… Усё ж рак, сам разумееш, ды й дактары разьвялі рукамі ды адправілі «дажываць»…

Таму, як чытаў гэты допіс, я адчуваў цуд і шчасьце ўвадначас, а гэта, скажу я вам, рэдкая падзея. І справа ня толькі ў тым, што звычайныя людзі — цэлы віртуальны горад людзей — узялі ды разам выратавалі чалавека ад раку — ужо не абы што — і файна мець да гэтага дачыненьне. Але найбольш усьцешна, што тыя дзясяткі тысячаў невядомых мне простых, добрых людзей сапраўды ёсьць і могуць сваім малым дабром зрабіць вялікае.

А значыць, гэты сьвет, нягледзячы на тое, што навокал, што на вуліцы і ў навінах, гэты сьвет небезнадзейны. І цяпер ужо я веру, што калісьці й ён ацаліцца ад свайго раку. І гэта ўжо дакладна будзе ня цуд, а проста вялікая добрая справа простых добрых людзей.

Upd. Антон памёр.
Але ягоны горад застаўся.
А значыць, гэты сьвет, нягледзячы на тое, што навокал, што на вуліцы і ў навінах, гэты сьвет небезнадзейны.

Malinaŭka

Pražyć 7 hadoŭ u Malinaŭcy, pryjechać praz 5 i ničoha nie paznać.

Darohi dlia hulivieraŭ. Novyja pierachody, u jakich fotkajucca zurbanizavanyja tutejšyja siemji — kožny pa čarzie na fonie betonna-hranitnaha paŭzmroku.

U čakańni apošniaha rasčaravańnia pajšoŭ adviedać stary bieraściejski haściniec — ci taksama skalupnuli? Až nie, trochi zastalosia. Uśmichnuŭsia, raźvitaŭsia. Jasna, što ŭ nastupny pryjezd tut budzie niešta boĺš efektyŭnaje.

mp3

A viečna biednyja muzyki nie mahli b svaje zapisy zahaniać niejkim praściejšym čynam, čym praz Itunes, dlia jakoha ŭ kampie tre rabić asobnaje kapišča?

belcel

jość, što ŭspomnić

čaves i čaliuskincy

Chavez u historyi Bielarusi takaja ž vartaja ŭviekaviečańnia opcyja, jak pinhviny ci čaliuskincy. Dva kvartaly Miensku Chavez’u zatlusta. Chapila b jakoha kabaka «U Chavez’a», dzie b padavali masamoru ŭ talierkach u formie naftavych tankieraŭ. A imiem čaliuskincaŭ možna nazvać jaki-niebudź niaŭdačlivy liadovy palac, napryklad, u Voršy.

spakojny rajončyk

Пакінуў, дурная галава, ровар зь велакампом і ліхтарыкам-што-не-прадаецца-ў-краме ля позьневечаровага ўнівэрсаму проста так і чарговы раз пераканаўся, які ў нас спакойны ўсё-такі раёнчык.

На тым жа Паўднёвым Захадзе велакомп, ня дужа прыдатны для выкарыстаньня бяз ровара, сьпёрлі за 3 (тры!) хвіліны няўважлівасьці.

А тут выходзіш з крамы праз паўгадзіны — ровар на месцы, комп на месцы, ліхтарык на месцы, народу вакол процьма, але ўсе займаюцца сваімі справамі.

Уласна справа грамадзянін тэатральна курчыцца ў парывах ветру і дэклямуе на ўсё горла свае ўражаньні, эмацыйна зьвяртаючыся да аўдыторыі. Хоць троху перайграе, трэба прызнаць, варта зьменшыць дозу.

Зьлева, распранутыя да маек-саколак-цішотак (+2, вецер 20 м/с) лупуцуюцца заводзкія дзецюкі, гэтыя малайцы — збоку гледзячы, дык выглядае дужа праўдападобна. Укола стаіць удзячная аўдыторыя, гатовая пры патрэбе таксама прадэманстраваць свае несумненныя таленты.

Пасярод гэтай карціны ўзвышаецца прыгожая яліна, узбоч якой гуртуюцца па цікавасьцях і вядуць сьвецкія (а можа й рэлігійныя, не прыслухоўваўся) размовы пралетары вакольных флагманаў вытворчасьці.

Касіркі пасьміхаюцца, хмаркі бягуць, ялінка калываецца, сьвятлафор падміргвае, у пад’езьдзе нехта прыбраў зь лесьвіцы шпрыц — суцэльныя добрыя навіны.

facepalmiensk

І лёсіла ж сёньня праехаць па маршруце Дзяржынскага — Маякоўскага — Янкі Лучыны — Ташкенцкая. Сам я ж бяз дай прычыны ў гэтыя мярцьвяцкія куты стараюся ня совацца.

Але нат у сваім ангажаваным уяўленьні, якое мусіла б быць змрачнейшым за любую рэчаіснасьць, я недаацэньваў маштабаў градаармагядонцтва.

Не разумею тых дурных, што пнуцца на тэй Марс. У нас у Менску тое самае! Ўэлкам ту!

Ад пачатку да канца — месяцовы пэйзаж, агні далёкіх зорак на тым баку калісь вуліцы, а цяперака цэлай галяктыкі з шалёнымі камэтамі ды чорнымі дзіркамі ў падзем’е, ля якіх у чарзе на пандус стаяць мамкі з вазкамі.

Але я думаў, на Маякоўцы хоць зрабілі прасторныя ходнікі ды можна ехаць, не баючыся каго зачапіць. Скульля! Ходнікі засталіся ці ня гэткімі, што й да «растапыркі» дарогі. Толькі шчэ паставілі пасярод карысных аб’ектаў кшталту ліфтоў ды прыватных аўтамабіляў — сапраўдных уладароў сталіцы, у адрозьненьні ад.

Чалавек без прывязкі да аўта́ ў Менску не прадугледжаны генплянам. Вось ідзе ён у Лошыцу пешшу правым бокам, а за ракой ходнік хоба — і ў кусты. Вяртайся, валі кандзібоберам на той бок, — здэцца, там яшчэ ня ўвесь асфальт разваліўшыся.

Калі ты на ровары, то гэта проста скандал. Адмыслова ж на самым нізе падазрона гладкага спуску ўкапалі такія бардзюры, каб ты фьюць — і ў рэчку, дзе маладажоны фоткаюцца.

У Лошыцы ходнікі — траім разысьціся, траха бачком павярнуўшыся. А там жа сем’і, мамы, дзеткі, сабачкі з павадком адсюль-і-да-Гатава, сьвякрухі, сябрукі зь сяброўкамі з аліварыяй, таты з пакетамі з гіпэра з машыны ўпоперак ходніка ўткнутае, карацей, жыцьцё плешча і выплёскваецца, што аж па траве трэба трэсьціся трэцім шэрагам. Ну і ходнікі ў Лошыцы матэматычна вывераныя, таму ня ўсюды паробленыя, пешаходапаток бо ў сярэднім разьліковым значэньні, значыцца, ўплішчваецца.

А што, у Чыжоўцы во ўжо цэлую арэну нацырдолілі, а паглядзелі, дакулева зь яе што відаць, і датулева зрабілі красіва і плітачна, у канцы акуратненькую пяцельку — і рэшту засыпалі тваньню, каб не тапталіся. Хай там у твані нават нейкі камень філарэтавы — ідзіця задам: вунь вам круглае, вялікае і сьвеціцца. Ну а што на Галадзеда з аднаго боку ходніка няма — дык няма чаго і хадзіць.

За арэнай зрабілі прыарэнны палісаднік імя 900-годзьдзя нашай чырвонай плянэты на літару М., укаталі там дарожкі для БелАЗаў хаацічэскі, але пакуль дазваляюць і тубыльцам, што ўмудрыліся прапаўзьці пад Ташкенцкаю, пацеляпацца. Нават калі тубылец бяз клюшкі, глядзяць у камэры асуджальна, але штрафы пакуль не выпісваюць і па месцы працы не паведамляюць.

За паркам увогуле хараство — паставілі ўздоўж Ташкенцкай по)мнiк доўгай правай дужцы, а насупраць перад возерам па-майстэрску заглыбілі ходнік, каб там можна пускаць было цэлы год не гандолы, дык хоць жа ж караблікі.

Міністэрства архітэктанічнасьці і дарожнага блудаўніцтва папярэджвае: Менск з кожным годам становіцца ўсё ярчэйшым горадам усё шырэйшых вульканічных патокаў.