Раней пасьля і ў працэсе Адрыву складаліся жыцьцярадасныя вершы, рыфмы, сонца, зарад бадзёрасьці на цэлы тыдзень...Ах, часы, часы... Усё разгадаў, усё ўзяў, прыехаў на фініш раней за оргаў. А цяпер сядзіш у цяньку, гадзіньнік адлічвае апошнюю гадзіну да дэд-лайна, а ў цябе ні партрэта, ні пляката, і ўвогуле засада. І ні прыгучасьці, ні скакучасьці. Хутчэй бы панядзелак, адасп... (ну хоць адпачыць) на працы.
Чорныя чэрвы, чырвоныя пікі. Дурылка? Адрыў!
Адрыў — гэта галаваломкі па-даросламу — як чуецца, так і ёсьць. Ломка галавы то бо. Галаваломка цюкае аб галаву, як велікоднае яечка. І калі ў Максіма Горкага шляхам складаных разагрэтых сонцам лягічных ланцужкоў знаходзяцца ўласьцівасьці двухасноўнасьці, гарыстасьці і каляровасьці, значыць галаваломка цябе перамагла. І знайдзі ты расцудоўнейшую і нават не пазначаную на мапе чыгунку (ты геній!) з тузінам чарнейшых за смоль гаражоў, галаваломка толькі радасна парагоча і праз паўгадзіны блуканьняў па тупіках ды завугольлях выпадкова адкрые мапу на той самай старонцы і ткне носам у тую самую вуліцу: «А цяпер праграма па заяўках. Перадаем нашаму сталаму слухачу песьню „Co ty tutaj robisz“», пакуль ён круціць з Залатагорскай да Зялёнагурскай, трымаючыся адной рукой за руль, а другой пасыпаючы галаву попелам. Добжэ, жэ не до самэй Зелёнэй Гуры. Песьня.
На віцебскіх сьветлафорах, здаецца, змарнаваў паўжыцьця. Так і стаіць перад вачыма …75, 74, 73… І гэта толькі на паўдарогі.
Родны горад, мяне не зьбянтэжыш нейкай там Берагавой, я не абражу цябе мапай. Гэта ж недзе тут. Паварочваем без прытармажваньня. Што за Астроўскага? Што за тупік? Што за Фаааааак...
Увогуле, у Адрыве няважна, дзе ты нарадзіўся і пражыў паўжыцьця. Трэк гульні прайшоў міма майго раддому (я ня памятаю, але зьвесткі з вартых даверу крыніц), першай, другой хаты, па двары адных стрыечных і другіх стрыечных, міма школы, пошты,
Хоць да музшколы мяне занёс чарговы парадокс сьвядомасьці, які знайшоў у Ратушы, кінатэатры «Спартак» і бібліятэцы імя Леніна (як потым аказалася, зачыненай з-за трухлявасьці) прыкметы аднатыпнасьці, а галоўнае, лічбы 4 і 6! Па-бам! Мінус паўгадзіны!
Але ўсё гэта ня йдзе ні ў якае параўнаньне з патэнцыялам галаваломкі пра героя савецкага саюзу. Я ўжо быў блізкі да таго, каб убачыць у пасёлку Тарным адгалоскі слова «таран». А таран жа гэта правераны спосаб стаць героем, і калі шчэ пасьля гэтага выжыць, то ўжо дакладна — жыць доўга і шчасьліва шчэ пару стагодзьдзяў.
Герояў у Тарным на выгляд аказалася поўна, бо калі не называць вуліцы героямі, дык кім жа тады называць. Але ніводны патэнцыйны герой не прылягаў да Тарнага, а ўпіваўся ў яго, як цьвік у дошку.
Чорныя чэрвы, чырвоныя пікі. Лёгкія трасы — для пі... (не для нас, карацей). Наступны кандыдат — Васькавічы зь Біруліным. Бірулін, відаць, застрэліў якога-небудзь немца, які шпегаваў тут пад мянушкай Васька. Хістка, канечне, і піліць далёка. Білева з Баграмянам. Фіг ведае, дзе гэты раён канчаецца, і што да яго прылягае, бясформенасьць нейкая.
Бля*ь! Валянціна Ўладзіміраўна! Прабачце, гэта я не пра вас, гэта я сабе. Што за звычка сьпярша забрацца ў дзікі лес, а потым паглядзець на цэнтар. Церашкова. І ня ведаю, на чым яна там лётала. Але Ўсход кладзецца лепей за нямецкага шпега Ваську ці таран ля мясакамбіната.
Але пасьля Валянціны Ўладзіміраўны паліва ў думацельнай частцы арганізму скончылася. Апошнія кроплі праліліся на мапу Чыгуначнага раёну ў пошуку Манхэтана. І маторчык заглох. Я адно мэханічна адсоўваў мапу з сонца, што напаўзала, і гаварыў незразумелыя словы цікаўным алкашам. Азірнуўся — я адзін на паляне. Родны мой горад, любоў мая, што ж гэта, родны мой, за (фігня).
Адрыў робіць парашкі з гарадоў, якія потым тыднямі раствараюцца ў арганізьме. Парашкі — дужа эфэктыўна, вось я жыў у Віцебску 15 гадоў, гэта ва ўчорашнім адрываўскім парашку склала недзе 1/15 аб’ёму. Таварышы адрыўшчыкі, зацаніце, колькі вам зэканомлена часу.
Мала таго, Адрыў раскруціў ціхую культурную ні фіга не сталіцу да хуткасьці амэрыканскіх горак. Аднадзённы віцебскаканцэнтрат застаўся ў памяці слайдамі, якія зьмяняюцца перад вачыма так бліскуча і так калярова, што ні фіга не пасьпяваеш разгледзець. «Віцьба поўная вады, (а мне сёньня да пі...) афігенна, круць, ух ты!» Адзінае спакойнае месца — го-о-орка да кансэрвавага заводу, на якой я думаў пра тое, як адрыў падобны да вытворчага працэсу гэтай установы.
Ах, быў яшчэ момант катарсісу, калі карусель рэзка затармазіла. І я нават палез у заплечнік за фоцікам — нечуванае марнатраўства часу. Гэта стэла ў двары самых дальніх Югоў, куды нават мне было ўлом даходзіць. Агромністы файны ўязны знак — у цесным двары. Так і падмывала ўкленчыць у замілаваньні. Але ня ўкленчыў. Помста багоў была жорсткай. Яны вырубілі ў Менску большасьць ліхтароў, падпалілі склад маланак і адкруцілі кран з залевай — на пару хвілін, для страху. Затое так хутка я дахаты яшчэ ніколі не дабіраўся.
У выніку засталося зьмяшанае пачуцьцё. Інгрыдыеты: я быў у Віцебску тыдзень, я ня быў у Віцебску зусім. Паглядзім, як арганізм яго пераварыць.
Фоткі з старту
Блуканьні
No comments:
Post a Comment