Zara pabačyŭ na bielaruskaj telievizijij sacyjaľnyju rekliamu pra toje, jakija ŭ nas superpuperskija pomniki architektury, jak UNESCO śpić i bačyć, jak by jich chutčej ukliučyć u svoj śpis, nu j jasny pierac, jak jich treba bierahčy i achoŭvać.
I ŭjavilasia mnie našaja ŭlada hetkim kaśmičnym cmokam ab dźviuch halovach. Boľšaja halava adkazvaje za znos i rujnavańnie, mienšaj ža chapaje toľki na sacyjalnuju rekliamu.
Paźniakoŭskaja staronka zaklikaje pasadzić u «kamery, padrychtavanyja dlia bielaruskaj moladzi» presavaha sakratara ministerstva abarony Bielarusi Viačaslava Ramienčyka.
Za što? Za toje, što toj pierakazaŭ Radyju Svaboda palažeńni bielaruskich zakonaŭ adnosna pryzyvu na terminovuju vajskovuju službu, to bo sumlienna vykanaŭ svaju pracu.
Alie paźniakoŭskaj staroncy nie daspadoby zakony, i tamu jana prapanuje pasadzić… pres-sakratara. Voś jon, chutki i prosty sposab ustaliavańnia demakrtyji!
Što da zakonu, to jon isnavaŭ zadoŭha da Ploščy: maladzion, jakoha adličajuć z VNU, tracić prava na adterminoŭku ad pryzyvu. Za ŭchilieńnie ad pryzyvu praduhliedžanaja kryminaľnaja adkaznaść. Možna spračacca, drenny hety zakon ci dobry, alie dlia krajiny z abaviazkovaj službaj u vojsku jon liagičny. А pa jakim zakonie sudzićmiecie Ramienčyka, paźniakoŭcy?
Najiŭna dumać, što chlopcy-kalinoŭcy nia viedali pra hety zakon. Junaki – najliepšyja znaŭcy vajskovaha zakanadaŭstva. A značyć, išli na jaho parušeńnie śviadoma. Jak i zavadatary pragramy. Ciapier niama roźnicy, u kaho byli niepaźbiežnyja pryčyny, chto jakraz na heta i raźličvaŭ, chto prosta pra heta nia viedaŭ.
Viadavočna jinšaje – masty spalienyja. Kalinoŭcam niama jak viartacca pa absaliutna zakonnych i zahadzia pradkazaľnych padstavach. I nie Ramienčyk u hetym vinavaty.
spačatki ja chacejŭ byŭ napisać pra novaje slova, znojdzienaje ŭ slavienščynie:
gugálnica – huškalki.
a potym napatkaŭ jašče j «padstupnaha siabra pierakladčyka».
jádro – vietraź.
Alie raskazaŭ mnie moj «siabra» značna boľš, čym ja spadziavaŭsia pačuć…
jadrálen – vietraziovy
jadralni šport – vietraziovy sport
jadrálen 2. – plianiorny
jadrálno letalo – plianior
i narešcie,
JÁDRAN – Adryjatyčnaje mora.
Paezija movy, jakaja natchniaje, jakaja vabić, začaroŭvaje i pryvarožvaje.
navukova-techničny «plianior» stanovicca paetyčnym «vietraziovym samaliotam», «uźviejnikam».
A Adryjatyčnaje mora… Dy kamu cikava, ci jano adryjatyčnaje, ci nie – jano adzinaje takoje slavienskaje. Heta vializnaja i liubimaja sinieča, adkuľ pryliatajuć viatry z ablačynami, poŭnymi cioplych daždžoŭ dlia vyśpialieńnia hronak «grozdja» – vinahradu, (abo «vinahroździa», jak zapisaŭ Lastoŭski).
Vietraziovaje, Uźviejvietravaje, Vietraviejnaje, Uźviejnaje mora… Ci prosta Vietraviej – Jadran.
I nikomu nia pryjdzie da halavy nazvać jaho «adryjatyčnym» toľki tamu, što hetak prapisana ŭ mižnarodnych kadyfikatarach…
Znaki našaj niedaraźvitaści i śliepaty stajać prosta ŭzdoŭž daroh. Na poŭnačy ŭ Viciebsku, Polacku, Ulie pierakinutyja masty praz «Zachodniju» Dźvinu. Zachodniuju adnosna čaho? A šče mo dzie pad Amścislavam ciače jaki «Uschodni» Buh?
Znaki našaha biaspamiactva i źmiarćvielaści pliujuć nam u vočy čužynskimi «Minskam», «Grodnam», «Brestam», «Akciabrskimi». A my stajim jak drevy biez karanioŭ, by tak i treba, by heta honar taki — być slupami, zdatnymi adno hniśći ci čakać, pakuľ nie abčešuć u zrub čužoj chaty abo chliava.
камэнтар з суполкі by_mova, каб быў пад рукой.
1.«Правапісны нігілізм» ня ёсьць падставай для бязьдзейнасьці, спыненьня нарматворчай працы зацікаўленых кампэтэнтных спэцыялістаў па ўдасканальваньні, сыстэматызацыі і нармалізацыі моўных зьяў з удзелам зацікаўленых карыстальнікаў.
2. «Клясычны правапіс» ёсьць на сёньня дакумэнтам. Той, хто не прытрымліваецца ягоных палажэньняў, піша з памылкамі, усьведамляе ён гэта ці не. У сьвеце багата людзей пішуць з памылкамі, палова расейскамоўных ня ведае правіла напісаньня «ь» ў зваротных дзеясловах, але правіла ад гэтага не зьнікае.
3. «Дзеясловаўка» і ў меншай ступені «нашаніваўка» абумоўленыя інэрцыяй наркамаўскага і расейскамоўнага панаваньня, якая, магчыма, ёсьць непазьбежным пабочным эфэктам пераходнага пэрыяду.
Цяпер што да мадыфікацый L.
4. Беларуская лацінка мае ў дыякрытычным наборы (калі ня ўлічваць Ł) два мадыфікатары для зычных: акут «´» і карон «ˇ»(гачак, птушачку).
Падаецца лягічным не прыўносіць у графічную сыстэму дадатковых дыякрытыкаў для абазначэньня мяккага L.
5. Таму, лічу, што «кропкавае» Ŀ і «цэдылявае» Ļ а таксама магчымыя іншыя мадыфікацыі варта выключыць з разгляду дзеля неўласьцівасьці дыякрытыкаў беларускай лацінцы.
6. Варта адзначыць, што ў выпадку Ľ з навуковага пункту гледжаньня дыякрытыкам выступае не «апостраф», а мадыфікаваны «карон, гачэк», што цалкам адпавядае патрабаваньням сыстэмнасьці беларускай лацінкі.
Пры разглядзе астатніх літараў варта ўлічваць сярод іншых роўных наступныя акалічнасьці:
7. Ľ мае традыцыю абазначэньня L-мяккага ў славянскай мове, а менавіта славацкай мове, тады як Ĺ мае тамсама функцыю пазначэньня L-складовага: VĹK (вўк-воўк), гэта асабліва яскрава бачна пры напісаньні ад рукі, калі складовасьць l традыцыйна пазначаецца дужкай зьверху, як у выпадках «й» і «ў». Калі беларускай лацінскай графікай будзе перанятае гэтае напісаньне, яно будзе выглядаць несыстэмна ў параўнаньні зь іншымі «мяккімі» зычнымі (ść…), у адваротным выпадку давядзецца прыдумляць уласную сыстэму перадачы л-мяккага пры напісаньні ад рукі, што варта прызнаць неспрыяльнай для выбару Ĺ акалічнасьцю.
8. Дробным, але мінусам, зьяўляецца надвычайная «вышыня» Ĺ ĺ пры друкаваным напісаньні, што можа ствараць цяжкасьці з адрозьнівальнасьцю нават пры стандартным міжрадковым інтэрвале пры зьяўленьні радком вышэй «нізкай» літары (g,j,y..).
9. Ľ (у выглядзе L+’) абазначае л-мяккі ў «афіцыйнай» лацінцы, а значыць мае прэцэдэнт сустракальнасьці ў беларускамоўных тэкстак на аснове лацінскага альфабэту, таму яе зьяўленьне ва «ўжывальнай» беларускай лацінцы ня будзе выглядаць абсалютнай навіной, як бы гэта было ў выпадку з Ĺ.
10. Ĺ графічна падобная да «мяккіх зычных» (ść), што ёсьць аргумэнтам на яе карысьць, аднак Ľ, нягледзячы на тое, што дыякрытычны мадыфікатар фармальна іншы, таксама не пазбаўленая падабенства – мадыфікаваны карон падобны да акута, толькі месца яго знаходжаньня ня зьверху, а справа ўверсе, што павышае сэнсаадрозьнівальнасьць літары. Нягледзячы на «ненавуковасьць» такога «апісаньня», гэта паказвае, што вонкава Ľ не парушае сыстэмы «ўспрыманьня таго, як павінны выглядаць мяккія зычныя».
у гэтым сьвеце яшчэ аказваецца, знаходзяцца людзі, якія купляюць радыё.
за 9 месяцев нынешнего года в Минске реализовано 9 тысяч 733 радиоаппаратa.
цікава, што яны там слухаюць?
ці ня тое, што эўрачыноўнікі?
ці сюды брахальнікі са сьценак таксама залічваюцца, цікава. Яны ж бо ня радыё, а так - дынамік з рожкамі.
Прагрэс штука карысная, але любіць браць лішку. Вось ва ўсім сваім 200-тысячным раёне ня змог знайсьці месца, дзе б можна было купіць звычайнага нялушчанага арахісу. Усё вылушчана і расфасавана. Аж злосьць бярэ. А я гідлівы да ня мной лушчаных гарэхаў, ды й 85% кайфу зьнікае. Толькі во для фісташак зрабілі пакуль выключэньне.
Пачынаецца рэкляма, і я кідаюся пераключаць каналы, і тут хоба — бачу: на гаўбцы, сярод ночы, на скразьняку, чорці на якім паверсе стаіць, хто б вы думалі, — зорка паўфіналу леташняга Эўрабачаньня і голасам Панароўскай паўтарае словы Dolphin’a: “Я буду жыць…”. Калі дадаць яшчэ і Placibo’ўскую кампазыцыю кадра, то тры цытацыі ў адной сэкундзе прымусілі затрымацца на (о нечуваная рэч!) Першым музычным беларускім канале. Пра гэтую сэкундную слабасьць я яшчэ пашкадую. Ну як вам падабаецца: паралельна з стаяньнем на гаўбцы наша лірычная гераіня завіхаецца зь сьляпым хлапчуком, кніжачкі там з кропачкамі, позірк у бок, аднаклясьнікі тузаюць і зьдзекуюцца, ну і ўсе такія дзялы. Дык шчэ пад канец пацан едзе зь нейкім мужыком (ціпа тата?), ну а тата балакаў-балакаў, ды не заўважыў рамонтных работ ды ўлупіўся некуды там на поўнай хуткасьці, не прышпілены – ясна вылецеў праз лабавуху проста ў камэру, і пад капотам нешта тут жа па ходу выбухнула (цікава, што?). І ўсё гэта пад дастаткова бязглуздую папсовенькую песеньку без выразнага сэнсу.
І тут я падумаў, што пад гэтыя словы можна было пяць хвілін карміць тамагочы, паліваць кактус ці смажыць мужыку на кухні дранікі. І падумаў я, што каб зьняцца ды шчэ й людзям паказаць такую дэпрэсуху, трэба ну прынамсі важкія падставы. Я быў нават на сэкунду падумаў, што мо з кілбасным каралём што сталася, ці мо гэта пралёт на эўравізіі на падкорку так паўзьдзейнічаў, ну карацей – нешта трагедыйнае, каб можна было за пяць хвілін спляжыць столькі народу ды самой на гаўбец ускараскацца.
Увесь у расстроеных пачуцьцях з нагоды лёсу экс-Лікі, якая пяяла мне малому з тэлеку прыгожую калыханку перад “Панарамай”, залез я ў інцярнэт, і точна – чытаю: У певицы Анжелики Агурбаш случилась страшная беда. Она потеряла в аварии мужа и осталась одна со слепым сыном.— Мы хотели отойти от штампов и сделать клип очень душевным, — делится, смахивая слезы, еще не вышедшая из образа Анжелика.
Ух-ты, дэпрэсуха ў стылі “Танцоркі ў цемры” цяперака называецца «душэўнасьцю». Што ж, магчыма, гэты кліп разьлічаны на нейкую мэтавую аўдыторыю, якая любіць падзівіцца там “Чыста сардэчнае прызнаньне” ці яшчэ якую чарнуху, а па мне дык – поўная і навязьлівая бязгусьціца і бязглузьдзіца. Пасьля такога кліпу сьпявачку можна толькі “пажалець”, і выглядае, што на гэта ён і быў разьлічаны. Вось толькі шкадаваньне можа быць з розных прычынаў.
Ад гэтай дарагой, пыхлівай, патаснай безгустоўнасьці проста фізычна балюча.
тут ёсьць карцінкі
У перамогу прагрэсу я паверу тады, калі фурацылін стане распушчальным, а багун балотны прадавацьмецца ў разавых пакеціках…
а тым часам
Solidarity16.org
Tuesday, October 17, 2006
This domain name expired on Oct 05, 2006
ale pytańnie ŭ tym, čamu byŭ uziaty mienavita hety rovar.
u rovara ž usio musić być paśladoŭna, a tut ty bačyš jakaja štuka — usie zorački kruciacca ŭ adzin bok, a adnaja — naadvarot. Imia joj — «Ł».
Praściej kažučy, usie «madyfikavanyja zyčnyja» madyfikavanyja dla miakkaści, i tolki «L» madyfikavanaje dla ćviordaści, dy šče j madyfikavanaje nie pa-ludzku. Kab ža šče ŭ nas było toje «eŭrapiejskaje» [l]. Dyk ža ž nie – našaje, rodnaje, svajo, «ukrutuju, a nia ŭśmiatku». Heta što, movaznaŭčaja «kantrybucuja» Polščy?
A čym nie pakaciła kreskavanaje i «ŭpaŭnie» słavianskaje «Ľ» «ľ»?
U toj ža słavaččynie jano z pośpiecham spraŭlajecca z abaznačeńniem miakkaha [L].
Jość jašče takaja litarka jak «Ĺ» «ĺ». Jana, praŭda, u słavaččynie miakkaści nie abaznačaje, ale pa źniešnich dadzienych całkam pasuje. I haloŭnaje — usie zorački pačynajuć krucicca adnolkava: lapa-liapa, stol-stoľ (stoĺ).
Adzinaja niazručnaść – pazyčańni buduć vyhladać nia tak, «jak u ich», nakštałt «filialiogija». Ale ž kali ŭžo pazyčyli – to ciapier naša, niama čaho kampleksavać.
ale pytańnie ŭ tym, čamu byŭ uziaty mienavita hety rovar.
u rovara ž usio musić być paśliadoŭna, a tut ty bačyš jakaja štuka — usie zorački kruciacca ŭ adzin bok, a adnaja — naadvarot. Imia joj — «Ł».
Praściej kažučy, usie «madyfikavanyja zyčnyja» madyfikavanyja dlia miakkaści, i toľki «L» madyfikavanaje dla ćviordaści, dy šče j madyfikavanaje nie pa-liudzku. Kab ža šče ŭ nas bylo toje «eŭrapiejskaje» [l]. Dyk ža ž nie – našaje, rodnaje, svajo, «ukrutuju, a nia ŭśmiatku». Heta što, movaznaŭčaja «kantrybucuja» Poľščy?
A čym nie pakacila kreskavanaje i «ŭpaŭnie» słavianskaje «Ľ» «ľ»?
U toj ža slavaččynie jano z pośpiecham spraŭliajecca z abaznačeńniem miakkaha [L].
Jość jašče takaja litarka jak «Ĺ» «ĺ». Jana, praŭda, u slavaččynie miakkaści nie abaznačaje, alie pa źniešnich dadzienych calkam pasuje. I haloŭnaje — usie zorački pačynajuć krucicca adnoľkava: lapa-liapa, stol-stoľ (stoĺ).
Adzinaja niazručnaść – pazyčańni buduć vyhliadać nia tak, «jak u ich», nakštalt «filialiogija». Ale ž kali ŭžo pazyčyli – to ciapier naša, niama čaho kamplieksavać.
second edition:
ale pytańnie ŭ tym, čamu byŭ uziaty mienavita hety rovar.
u rovara ž usio musić być paśliadoŭna, a tut ty bačyš jakaja štuka — usie zorački kruciacca ŭ adzin bok, a adnaja — naadvarot. Imia joj — «Ł».
Praściej kažučy, usie «madyfikavanyja zyčnyja» madyfikavanyja dlia miakkaści, i toĺki «L» madyfikavanaje dla ćviordaści, dy šče j madyfikavanaje nie pa-liudzku. Kab ža šče ŭ nas bylo toje «eŭrapiejskaje» [l]. Dyk ža ž nie – našaje, rodnaje, svajo, «ukrutuju, a nia ŭśmiatku». Heta što, movaznaŭčaja «kantrybucuja» Poĺščy?
A čym nie pakacila kreskavanaje i «ŭpaŭnie» słavianskaje «Ľ» «ľ»?
U toj ža slavaččynie jano z pośpiecham spraŭliajecca z abaznačeńniem miakkaha [L].
Jość jašče takaja litarka jak «Ĺ» «ĺ». Jana, praŭda, u slavaččynie miakkaści nie abaznačaje, alie pa źniešnich dadzienych calkam pasuje. I haloŭnaje — usie zorački pačynajuć krucicca adnoĺkava: lapa-liapa, stol-stoľ (stoĺ).
Adzinaja niazručnaść – pazyčańni buduć vyhliadać nia tak, «jak u ich», nakštalt «filialiogija». Ale ž kali ŭžo pazyčyli – to ciapier naša, niama čaho kamplieksavać.
Рэшткі палацу Чартарыйскіх сяляне прыстасавалі пад сьметнік.
Так што руйнаваньне гістарычнай спадчыны ў Менску, Горадні ну й гэтак далей - такая сабе народная палітыка.
нешта доўга ў менску ніхто не "скапліваўся".
адчайны сум вымусіў сталічных падрослых гарэзаў узяцца за птушак - яны маюць нахабства "скаплівацца" без ніякіх дазволаў і санкцый.
але цяперака возьмуцца і за іх. беларускі варыянт кітайскай рагаткі будзе ультрагукавым.
ня выключана, што калі экспэрымэнт удасца, можна будзе падабраць патрэбную частату і для іншых ахвотнікаў паскаплівацца. Гэта як проста - падрульваеш з ультрагукавой ці там біяакустычнай устаноўкай, і ўсіх адмарозкаў дрыстуха бярэ. Красата!
Так што задума куды карысьнейшая за татальнае перафарбоўваньне грамадзкага транспарту ў зялёны колер.
В Минске массовые скопления птиц будут разгонять ультразвуком
Для этого закуплена экспериментальная партия ультразвуковых и биоакустических установок. По словам директора Института зоологии Михаила Никифорова, приобретенные установки позволят отпугивать массовые скопления ворон и галок в белорусской столице. В черте Минска гнездится в настоящее время 40-50 тыс. ворон, галок, сорок и соек. "Установки первоначально предполагается использовать в мобильном варианте - их будут возить на автомобилях вблизи мест наиболее массовых скоплений ворон и галок в белорусской столице", - рассказал Михаил Никифоров. По его словам, в ближайшее время в белорусской столице пройдут испытания ультразвуковых и биоакустических установок.
на выезьдзе з двара дзядзечка-кіроўца нясьпешліва дастаў з багажніка жоўтыя палоскі і, не зважаючы на маю нахабна адпалую сківіцу, пачаў акуратна ператвараць свой чорны бумэр у чорна-жоўта-чорную таксоўку.
да чаго дайшоў прагрэс, блін.
а я дурань думаў: фарбуеш і капцы - шашачкі фарэва.
«Нулёўку» я ў школу так і не дахадзіў.
Аднойчы па першым віцебскім сьнезе мы сьлізгалі з горкі. Горкі той быў адзін сьмех – тры прыступкі вышынёй. Якое там коўзаньне, ды калі шчэ няўмекі коўзаюцца. Ну я й вырашыў паказаць, як трэба коўзацца па-сапраўднаму. Разагнаўся – і… праз паўгадзіны ўжо сядзеў з абвіслай рукой у чарзе траўмапункта ды разглядаў плякат пра янотападобнага сабаку на сьцяне насупраць. У тыя часы янотападобныя сабакі былі не абы якім пострахам – мала таго, што ні табе сабака, ні табе янот, дык яшчэ як кусане, дык будуць у пуза ўколы калоць цэлы месяц. Б-р-р-р.
Мэдсёстры мілаваліся мной ды маім прозьвішчам, доктар таксама жартаваў і пасьміхаўся, а потым як ціскане на самае балючае месца! Дохтар, карацей, мне не спадабаўся. Потым мяне загрузілі ў хуткую дапамогу ды павезьлі ў больніцу. Я быў малы і падумаў, што як што зломіш, дык адразу кладуць у больніцу.
У мяне сто разоў за вечар пыталіся прозьвішча ды іншыя нецікавыя рэчы, а мне, айбаліты хцівыя, самі нічога не казалі. Адно лыбіліся ды сьмяшынкі расказвалі.
А пасьля прывезьлі ў больніцу ды завялі ў палату. Толькі я пачаў асвойвацца, як увайшла мэдсястра і з шырокай усьмешкай зрабіла мне ўкол ды, нічога не сказаўшы, зваліла.
І тут пачалося са мной нешта падазронае. Памарачэньне нейкае. Палата стала расплывацца, гукі аддаляцца. І ўспомнілася мне кніга пра адважных савецкіх палярнікаў, пра тое, што нельга засынаць на марозе, бо не прачнесься. А вельмі, скажу я вам, не хацелася мне не прачнуцца, хай сабе і не на марозе. Чук і Гек выйшлі з таёжнага лесу і селі на койку проці мяне: ня сьпі. Палата тым часам ператварылася ў карусель. Такую, як у Мазурынскім парку. Яна ўсё хутчэй круцілася, усё настойлівей зацягвала мяне ў вір непрытомнасьці, у багну нячуйнасьці; іней ужо пачынаў выступаць на нерухомых павеках; але я зьбіраў усе сілы і замаруджваў карусель, выкараскваўся з водавароту, вяртаў куты на свае месцы, выраўноўваў сьцены, выруліваў свой касьмічны карабель у гарызантальны стан. Але потым усё пачынала рассыпацца і разьлятацца нанова. І вось недзе на піку трэцяга вяртаньня ў рэчаіснасьць, трэціх уцёкаў ад замёрзлых чалюскінцаў, якія ўжо вітальна махалі мне з сваіх лядовых пячораў, трэцяй перамогі над сьнежнай каралевай, якая хацела завэрбаваць мяне ў чарговага Кая – у дзьверы зноў увайшла ўсьмешлівая мэдсястрычка. Калі яна пабачыла мой поўны надзеі позірк, яе ажно скрывіла: «Ты шчэ ня сьпіш?!!» «А што, мушу?».
У наступную хвіліну я ўжо расьсякаў бальнічны калідор на пэрсанальнай каталцы, як Вялікі Нехачуха. Я перастаў супраціўляцца сну, а той ня дужа хацеў браць мяне бяз бою. На мяне глядзелі зьверху размытыя людзі. Я ехаў кудысь увышыню на размытым ліфце. Калі каталка выехала зь ліфту, я такі паціху стаў засынаць. Нават сьвятло, што запалілася акурат недзе над маёй галавой, ня надта замінала наплываньню салодкае слодычы. Добрая вечаровая пакатушка… Дзядзькі-сьнегавікі… Чук з Гекам… Чалюскінцы… Сьнежная каралева з шпрыцам… Кай і Герда…а-а-а-А-А-А-А!-АА!!-ААА!!!
Невыносны боль падкінуў мяне ўсяго над сталом. Пасыпаліся хірургічныя прычындалы. Нібыта янотападобны сабака ўцяўся і адкусіў мне палову рукі. «Ён ня сьпіць?! Якое трасцы ён ня сьпіць?!!». «Трымайце яго!!!». «Трымайце ногі!!!» Я курчыўся і падскокваў, як рыбіна на кручку. Я вырываўся зь лятэксных шчупальцаў пачвараў-сьнегавікоў, я роў на ўвесь віцебск, на ўвесь савецкі саюз, на ўсю тайгу і антарктыку, на ўсё, каб яго халера ўзяла, сьнежнае каралеўства і трыдзясятае царства. Мяне спаймалі, зьвязалі, аблыталі, прыкруцілі да стала нейкай трасцай – усё цела, ногі, рукі, нават галаву да болю прыціснулі шырокай даланёй зь нейкай ці то анучай, ці то шчэ якой гада.с..ь…ц….ю……..
…Наступнай раніцай я прачнуўся з гіпсам на руцэ. Мне адразу ўторкнулі пад мышку градусьнік, потым прыйшла доктарка з аглядам. Потым мы елі бальнічную атруту, потым дурэлі (у дзіцячай траўматалёгіі самыя гарэзы і зьбіраюцца). Пра свой сон я ўспомніў толькі на ціхім часе. Што гэта быў ніякі ня сон, я прасёк адразу, але ўмовіўся да пары да часу сабе ў гэтым не прызнавацца.
Усе ночы ў больніцы я спаў чуйна і з трывогай паглядаў на цені за шклянымі дзьвярыма палаты, за якімі ніколі ня гасла цьмянае сьвятло…
А каруселі ў Мазурынскім парку разабралі.
Гэта фільм пра авечак і пра загоны, выходзіць за якія нельга, бо зьядуць. Пра быдла то бо кіно. Пра нас то бо. Бееееееее!
