novy rovar

słušna ličyć, što pieravahi «ŭžyvalnaj» łacinki pierad aficyjnaj u tym, što nia treba vynachodzić rovar: nia treba ŭdavać apostrafy za miakkaść, nia treba stavić kreski nad usimi zyčnymi nu j hetak dalej.

ale pytańnie ŭ tym, čamu byŭ uziaty mienavita hety rovar.

u rovara ž usio musić być paśladoŭna, a tut ty bačyš jakaja štuka — usie zorački kruciacca ŭ adzin bok, a adnaja — naadvarot. Imia joj — «Ł».

Praściej kažučy, usie «madyfikavanyja zyčnyja» madyfikavanyja dla miakkaści, i tolki «L» madyfikavanaje dla ćviordaści, dy šče j madyfikavanaje nie pa-ludzku. Kab ža šče ŭ nas było toje «eŭrapiejskaje» [l]. Dyk ža ž nie – našaje, rodnaje, svajo, «ukrutuju, a nia ŭśmiatku». Heta što, movaznaŭčaja «kantrybucuja» Polščy?

A čym nie pakaciła kreskavanaje i «ŭpaŭnie» słavianskaje «Ľ» «ľ»?

U toj ža słavaččynie jano z pośpiecham spraŭlajecca z abaznačeńniem miakkaha [L].

Jość jašče takaja litarka jak «Ĺ» «ĺ». Jana, praŭda, u słavaččynie miakkaści nie abaznačaje, ale pa źniešnich dadzienych całkam pasuje. I haloŭnaje — usie zorački pačynajuć krucicca adnolkava: lapa-liapa, stol-stoľ (stoĺ).

Adzinaja niazručnaść – pazyčańni buduć vyhladać nia tak, «jak u ich», nakštałt «filialiogija». Ale ž kali ŭžo pazyčyli – to ciapier naša, niama čaho kampleksavać.



słušna ličyć, što pieravahi «ŭžyvalnaj» lacinki pierad aficyjnaj u tym, što nia treba vynachodzić rovar: nia treba ŭdavać apostrafy za miakkaść, nia treba stavić kreski nad usimi zyčnymi nu j hetak daliej.

ale pytańnie ŭ tym, čamu byŭ uziaty mienavita hety rovar.

u rovara ž usio musić być paśliadoŭna, a tut ty bačyš jakaja štuka — usie zorački kruciacca ŭ adzin bok, a adnaja — naadvarot. Imia joj — «Ł».

Praściej kažučy, usie «madyfikavanyja zyčnyja» madyfikavanyja dlia miakkaści, i toľki «L» madyfikavanaje dla ćviordaści, dy šče j madyfikavanaje nie pa-liudzku. Kab ža šče ŭ nas bylo toje «eŭrapiejskaje» [l]. Dyk ža ž nie – našaje, rodnaje, svajo, «ukrutuju, a nia ŭśmiatku». Heta što, movaznaŭčaja «kantrybucuja» Poľščy?

A čym nie pakacila kreskavanaje i «ŭpaŭnie» słavianskaje «Ľ» «ľ»?

U toj ža slavaččynie jano z pośpiecham spraŭliajecca z abaznačeńniem miakkaha [L].

Jość jašče takaja litarka jak «Ĺ» «ĺ». Jana, praŭda, u slavaččynie miakkaści nie abaznačaje, alie pa źniešnich dadzienych calkam pasuje. I haloŭnaje — usie zorački pačynajuć krucicca adnoľkava: lapa-liapa, stol-stoľ (stoĺ).

Adzinaja niazručnaść – pazyčańni buduć vyhliadać nia tak, «jak u ich», nakštalt «filialiogija». Ale ž kali ŭžo pazyčyli – to ciapier naša, niama čaho kamplieksavać.

second edition:

słušna ličyć, što pieravahi «ŭžyvalnaj» lacinki pierad aficyjnaj u tym, što nia treba vynachodzić rovar: nia treba ŭdavać apostrafy za miakkaść, nia treba stavić kreski nad usimi zyčnymi nu j hetak daliej.

ale pytańnie ŭ tym, čamu byŭ uziaty mienavita hety rovar.

u rovara ž usio musić być paśliadoŭna, a tut ty bačyš jakaja štuka — usie zorački kruciacca ŭ adzin bok, a adnaja — naadvarot. Imia joj — «Ł».

Praściej kažučy, usie «madyfikavanyja zyčnyja» madyfikavanyja dlia miakkaści, i toĺki «L» madyfikavanaje dla ćviordaści, dy šče j madyfikavanaje nie pa-liudzku. Kab ža šče ŭ nas bylo toje «eŭrapiejskaje» [l]. Dyk ža ž nie – našaje, rodnaje, svajo, «ukrutuju, a nia ŭśmiatku». Heta što, movaznaŭčaja «kantrybucuja» Poĺščy?

A čym nie pakacila kreskavanaje i «ŭpaŭnie» słavianskaje «Ľ» «ľ»?

U toj ža slavaččynie jano z pośpiecham spraŭliajecca z abaznačeńniem miakkaha [L].

Jość jašče takaja litarka jak «Ĺ» «ĺ». Jana, praŭda, u slavaččynie miakkaści nie abaznačaje, alie pa źniešnich dadzienych calkam pasuje. I haloŭnaje — usie zorački pačynajuć krucicca adnoĺkava: lapa-liapa, stol-stoľ (stoĺ).

Adzinaja niazručnaść – pazyčańni buduć vyhliadać nia tak, «jak u ich», nakštalt «filialiogija». Ale ž kali ŭžo pazyčyli – to ciapier naša, niama čaho kamplieksavać.