suchaść

Уваходзіш куды мокры, а на цябе глядзяць, як на марсіянскага тэрарыста, бо як гэта такое мага, залева — а ён мокры, і праўда, прыстойны чалавек ня будзе гойсаць пад дажджом, як адшчапенец, а стане пад найбліжэйшым у меру zascanym мастом і перачакае, калі пашанцуе, а не пашанцуе, дык што зробіш, пойдзе ціхутка дахаты, ці на тралейбусе пад’едзе, на тралейбусе бо як у лазьні — нічога ня сорамна, гэта ж не ўвайсьціся куды ў грамадзкае месца, кшталту ўнівэрсаму якога, у яго шыльда ўся зь вялікіх літар і сьвеціцца, а ён — мокры! Хоць паглядзіць якая касірка з шкадаваньнем дый праб’е літар піва, касіркі — яны самыя справядлівыя людзі з усяго нашага дзівацкага чалавецтва, яны мала на каго без шкадаваньня глядзяць, купляеш ты чаго самага звычайнага, а раптам: на сто тысяч — і як жа цябе тут не пашкадаваць, ці во які дзяцюк з драцінай у губе сустрэнецца — таксама ж шкада, анягожанькі, а ў якім неўнівэрсаме, дзе чыста і лямпачак дзьвесьце штук у столі (хоць усе бляклыя і абы-што), дык нават і ня зьвернуць увагі, адно пасьміхацьмуцца, быццам усяк чалавек ігдзе нарадзіўшыся суць па бозі, дык адразу з драцінай на відным мейсцы й ёсьцека, а зайдзі туды мокрым — дык скасавурацца, ды шчэ сякер’юрыця пашлюць, каб ён цябе акуратненька адным пальцам выправадзіў на вуліцу, бо мокрым людзям там адно і мейсца, няясна, як іх увогуле куды пускаюць.

І тут накрычаў на мяне кіроўца лядашчай маршруткі з абы-якімі дзьвярыма, якія я абы-як яму зачыніў. Усё ў гэтым чалавецтве пераблытана.