Наркамаўка — жахлівая зашуганая згвалчаная камунякамі баба ў чужым рваньні, ну але хоць цэлая: дзьве рукі, дзьве нагі, дзьве цыцкі, вочы, хоць без аганьку і долу — але дзьве штукі, два вухі, правапіс ды граматыка — агулам два.
Клясычная ж наша паненка тарашкевічыха — мілая, разумная, любімая, сьпеўная, прыгожая, выкшталцоная, але — інвалідка. Такая прагная да жыцьця бурацінчыха, тату Карла якой расстралялі ў Курапатах, а Карлавы ўнукі не сышліся ў дэталях і разбрыліся па дыскусійных сэкцыях з добрым мікракліматам і гукаізаляцыяй.
Паненка сядзіць-ківаецца ў інвалідным вазку, кінутая апекунамі на ўзгорку ля валуна ў лесе пад Цнянкай, і ў вачах пад яе атракцыйнымі заінелымі вейкамі ня гасьне надзея.
Але ж шчэ з школы вядома, што мова — яна жывая, як прырода. А ў прыроды свае законы.
11.3.11
natural selection
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment