я бачу мэту пры канцы
лячу надзеяй поўны
і мара, мара, паглядзі!
ўжо набывае формы

яна як карагод вяршынь
маім памкненьням помнік
пяціканечны VIP-алімп
эдэмскай брамы промні

вось толькі выцягну далонь,
на воміг вочы ўмружу
і…
грукат
прорва
цемра
боль
і хтосьці лезе ў душу

штодня ўсё той жа краявід
зраньня – па накіроўных
я не ікар не барацьбіт
я шар і лёс мой — боўлінг