paślia śmierci u vyraj pa vietry plyvuć kamary
kamary — to nia my
vyraj jich dahary
nahami
jon stajić na śviatarnaj hary
u anhary-raji
dzie ź miarylam jich dušy
stary sustrakaje
mechanik

kali ty ŭ tym niabiesnym žyćci
nie hrašyŭ
kali kroŭ pralivaŭ z sprytna vyssanych
žyl
i kali nalažyŭ
halavoj
i mahutnyja kryly zdranćvieli
pad rukoj
čalaviečaj
ciapier tabie mir i spakoj
i śviatlo
i prypoj
i spaŭnieńnie abkuranych mroj —
čalaviečyki pnucca tvoj straŭnik
zapoŭnić saboj
dazvańnia
danajedku
pakuĺ nie začyniacca dźviery

niezdarma źvieraŭ ssaŭ —
źvieram staŭ,
boĺšym nat ad liudziej
ty dlia jich dabradziej
ty jak boh
što nia dasca zasochnuć
i ciapier biez ahliadki ty možaš
dzunieć cely dzień
ssać liudziej cely dzień
i ad pieradozu nia zdochnuć

ruliš ty!
i paslužliva zadam drabiać
lichtary
u dva chobaty žyviśsia tonusam
manny niabiesnaj
hetki cud učynić moža
toĺki sapraŭdny śviaty
toĺki ź vieraju,
što ź jaho vyjdzie sapraŭdny
traliejbus.