ni-čarta-nia-bačna

Ranica byla prosta daskanala zamaskiravanaja nieźličonymi cierušynkami ciemry.
Ciemra vyparalasia dośvitkam, asiadala na chalodnuju ramu j ściakala pa šliemie.
Usio naŭkoĺlie ścisnulasia da ciesnaha „ni čarta nia bačna“.
Što praŭda, ni-čarta-nia-bačna miela koliery i prykmiety, pa jakich možna bylo niejk aryjentavacca.

Žoŭtaje ni-čarta-nia-bačna aznačala, što niedzie ŭviersie tyrčyć lichtar, ni-čarta-nia-bačna ź dźviuma kropačkami abaznačala mašynu, a čornaje ni-čarta-nia-bačna z šerym šavialieńniem vydavala postać u palitonie na adliehlaści troch metraŭ — pasprabuj adtarmazicca!

Abodva rovarnyja lichtaryki byli adno zabaŭkaj dlia hetaha ni-čarta-nia-bačna, viasiolymi pendzliami, jakija toĺki j paśpiavali, što papeckivać farbaj śvaiatla šustrych mokrych murašoŭ, jakija aźviarela j biazdumna kalacilisia j pliuščylisia ab šklo śviacila. I pieramožanaje imi biaśsiĺnaje śviatlo spatykalasia, buksavala j upiralasia strojnym trochkutnikam u hluchuju ścianu ni-čarta-nia-bačnaha.

Razahnacca chutčej za 20 km/h ja tak i nie naśmieliŭsia.