- Вось уключыш раз на паўгоду эфэм, а там табе хоба, і «Бонда» — «Прыйдзе іх дзень». Ідзеш і «ўяўляеш іншую краіну» насуперак памехам.
- паўтыдня цяпер бяз ровара, паўночны дзікі глухаменьск
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
У жыцьці лепш пачаць нешта першым ці прынамсі раней, чым пачнуць тыя, хто ўмее гэта лепей за цябе. Адрыў — наўзвочны прыклад, бо ў якім бы «боттаме» ня быў цяпер умураваны мой выніковы радок, а наводзіш мышкай — тры перамогі, выкідное акенца грэе і цягне на настальгію. Але нам рана жыць успамінамі. Тым больш што няма ва ўспамінах гэтых толку ніякага. Пінск — наўзвочны прыклад.
Неяк ня так ужо і шмат гадоў таму быў я ў ім, паляпшаючы статыстычныя паказьнікі ўнутранага турызму. Той і гэты Пінскі аказаліся з сабой нават не знаёмыя. Наколькі той быў хмуры і правінцыйны, настолькі ў гэтым хацелася застацца. Свой, спакойны, утульны, звычайны і прыгожы. І гэта пры тым, што Адрыў нельга назваць добрым спосабам спазнаньня гарадоў. Гэта як палюбіць дом за каркас, а чалавека за шкілет. Сетка вуліц, павароты і глуш дзічайшая, на мапы не нанесеная і нават тубыльцам не цікавая — гэта ў адрываўскім мэню калі ласка. А хароствы і вабноствы — гэта калі толькі выпадкова, у шкоду таймауту. Узяць хаця б элемэнты маламаштабнай манумэнтальнасьці. Ой, конікі, ой, далонькі, ой, як сьвежа і натхнёна. А абтаптаўшы гэтых конікаў і голых, выбачайце, фэмін па шэсьць разоў з усіх бакоў? І ўжо наколькі рахманыя пінчукі, але рухаюцца фіранкі на ах, якім шыкоўным экзэмпляры савецкай архітэктурнай школы, і радуе толькі, што ты тут такі не адзін, а на ўсіх уціхамірвальных кашуль мо ў раёне не набярэцца. Урэшце, калі гуляешся ў адрыў (мужчына, у вашая та лета), марна удаваць зь сябе нармальнага чалавека. Цырк прыехаў, што за эўфэмізмы! так што ўсьмешку да вушэй — і вось ужо да цябе цягнуцца людзі зь дзецьмі. А што гэта ў вас такое, з аганьком у вачах пытаецца тата хлопчыка, хлопчык сасе палец, а гэта ў нас гарадзкое а... (хлопчык выцягвае палец з роту) а гульня такая! гойсаем па чужых гарадах, ганяемся за цікавосткамі і адзін за адным! — дужа здорава, — кажа хлопчык, што з вусамі і залысінай, можа, падказаць што, — ды хіба не... — і праўда, кажа той, падазрона паглядаючы на
А я сяджу, старт сьцеражу. Горад іншы, рэпэртуар той жа. Толькі чамусьці так хораша! І я наразаю кругі па парку, гляджу на раку, на неба, лаўлю павуцінкі, а трафей — ну й йуг зь ягонай арыентацыяй геаграфічнай. Пінск — горад мары. Па пінскіх ходніках на ровары езьдзяць толькі менскія. Пінскія вуліцы вузкія і машыны не разганяюцца хутчэй за 40. На плошчу Леніна ноччу праезд забаронены, каб не будзіць грукатам па бруку жыхароў суседніх хрушчовак. Адна недарэчнасьць у Пінску — чыгунка, асабліва калі 20 хвілін да дэдлайну. Не, сур’ёзна. Ніякага ўражаньня недастатковасьці. Толькі тэмп спакайнейшы. Ну й калі прывык есьці па дарозе, хутка ды смачна — здохнеш з голаду і ніякі масер з каржом табе не паспачуваюць. А вось павуціньня такога ў сталіцы дакладна няма і ня будзе, пакуль тут не пабудуюць ды не ўзарвуць якую павуцінную фабрыку.
Ня ведаю, як павуцінная (гэта вэрсія усходніх суседзяў, якія не паверылі ў магчымасьць мірнага існаваньня павуціньня ў прамысловых колькасьцях без тэхнагенных катаклізьмічных чыньнікаў), а макаронна-залівацельная фабрыка ў Пінску месьціцца на прыватнасэктарнай вуліцы Чарняхоўскага. Такія казкі ды ва ўнісон на хаду сачынялі мясцовыя жыхары, што дзіву даешся! Я б павёўся, стопудова, нават пачаў запісваць гісторыю ў маршрутны ліст дробнымі літарамі, але нейкі бессардэчны цынік з натоўпу ўдзячных слухачоў не паверыў ды прапанаваў агледзець тэрыторыю па пэрымэтры. Ну пайшлі аглядаць, што ж чалавека крыўдзіць, нават калі ў яго душа такая чэрствая. А там, у двары — казачны канец, хто ня слухаў, маладзец. І нешта ў мяне настрой пасьля гэтай гісторыі нават палепшыўся. І калі замест вуліцы аказаліся вароты мэблевай фабрыкі, я адзінае, што падумаў: клас! я бачыў Пінскдрэў на ўласныя вочы. Той самы Пінскдрэў, што мы доўга выбіралі, але так і не купілі! Супэр! І скончылася дарога, запахла паленым пілавіньнем, два сабакі абступілі ў чужым двары, дзе я шнару між хлявамі, а я сабе думаю, якія файныя пінскія сабачкі, менскія мяне б даўно ўжо зжэрлі ды пулялі б костачкамі ў гарадкі, а гэтыя сталі на пачцівай адлегласьці і брэшуць для праформы, і жыхары мясцовыя ходзяць сабе, быццам бы ў іх пэрсанажы ў велашлемах па двары дзень пры дні з ранку да вечара ашываюцца. І далей — як цікава, дарога, што няма на мапе, шкада толькі, што выводзіць у месца, дзе ўжо езьдзіў.
Ну і пры канцы пра сур’ёзнае і не пабаюся сказаць навукова-гістарычнае. Калі хто чытаў ванегутаўскую «Калыханку для коткі» ці глядзеў «Аўтастопам па галактыцы», той ні на хвіліну не ўсумніцца ў тым, што Пінск быў заснаваны ня важна калі ня важна кім для таго, каб у ім празь дзевяцьсот гадоў пабудавалі парачку дамоў 3А за домам № 25, і каб у адзін незаплянавана сонечны дзень гэтая акалічнасьць аказала непазбыўнае ўзьдзеяньне на глузды й сыстэму каардынат сотні абсалютна не датычных да Пінску чалавек. Гэтым выдатна тлумачацца ўсе астатнія фантастычныя акалічнасьці гэтага дня.
Тут бы нялішне расставіць абзацы, але ў мяне камэра з адрыву ня клееная, а тут вам не Завальная, а самы сапраўдны паўднёва-ўсходні Паўночны пасёлак, які ў змове з сыноптыкамі з дня на дзень пагражае голымі, выбачайце, лёдамі.
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
На завулку Балотнікава — пяшчана-гразявой дарозе ўзбоч дражнеўскага лесу, праяжджальнай толькі ў сухую паравіну году, раптам пачаў вымалёўвацца культурны аб’ект.
Першае, што я падумаў са страхам, — вось дзе вырашылі накруціць загаданыя Ладуцькам 5 кілямэтраў веладарожкі. Але тутэйшыя крыху абнадзеілі:
— Што будзе? Ды лыжна-ролерная траса будзе. Цьху.
«Цьху» — гэта таму, што лыжнікам у гэтым хваёвым лесе някепска жылося без бардзюраў. Дый раварыстам. Дый усім астатнім жыхарам было ў гэтым лесе някепска — па-лясному, а не па-бардзюрнаму. Цяпер жа зьезды ў лес перагароджаныя бардзюрамі, лясныя дарожкі разьежджаныя трактарамі ды самазваламі, але галоўнае «цьху» ня ў гэтым.
Галоўнае — для нейкай там трасы (і можна быць упэўненым, што гэта будзе не якая-небудзь, а звыклая менская мама-калясачна-пралетарска-бухацельная траса) — скубуць і раўняюць трактарамі некранутыя лапікі гушчару, дзе грыбы шчэ сёлета расьлі. Панарабілі горы грунту і пяску.
Для чаго? Каб зрабіць бессэнсоўную закручаную дарожку зьніадкуды ўніадкуль? Каму гэта трэба, акрамя вытворцаў бардзюраў, га?
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com
Tweets copied by twittinesis.com