Suka nad miskaj sumuje pa vyśpiatku haspadara-kazla, stoĺki u hetym žyćciovaj ščyraści, toj, što zaŭsiody «za», dajcie joj tak, kab jana hlucha visknula, dajcie nažercisia joj i vyspacca, vyhuliajcie dvojčy ŭ dzień, i — vydajcie joj biulieteń.

Jašče ja b chacieŭ pieradać pryvitańnie praz vaš utuĺny eter tym pidarasam, što budavali dom hety z eseseser, hetaja sumieś čaroŭnaha kštaltu z taho, što ŭžo nie zahnać, pamnožanaja na spryt sacplianu i talient buchim budavać, — jana trymaje nas u kantakcie, jana adčyniaje ŭsie dźviery ŭ chacie, i ŭ padzamočnym susiedzkim padkaście ty sluchaješ pra siabie pad rondaliaŭ hrukat, syntpop unitazaŭ, pad sola usich troch susiedak adrazu, chutčej adviadzicie ad ścienak dzietak — razhruzka niasloŭnikavych zapasaŭ.

A suka staraja daść rady skuholić biaz paŭzy choć sto hadoŭ, vakaĺnyja b podźvihi tyja zaskroblić ab važki jaki lastvuhol, dy hetyja ventyliacyjnyja rytmy, hulkija śpiny, da tvaru pryliplyja, pysy prapityja, šyby prabityja, pjanyja kryki achryplyja teliegrafujuć tabie perfarataram «heta tvajo žyćcio», eŭfemizujuć adbornymi matami — «heta tvajo žyćcio», ramka padjezdu z dematyvataram «heta tvajo žyćcio», dni jak banknoty ŭ ličylniku bankaŭskim — «voś vam kvitancyja».

I zastajecca adno paznačyć podpis pad ptuškaj «V»,
rady staracca: «V — heta značyć…»