Збылася даўняя мара наведаць Вілкаўшчыну.
Вядома, тыдзень таму, у суш і сьпёку, дабірацца да яе было б ня так цікава, як па разьмяклай гразі.
На сярэдзіне пераправы задняе кола павяло, выраўніваў пярэднім па самым краі «сушы», запамінальныя сэкунды.
У Вілкаўшчыну я хацеў завітаць некалькі гадоў, ды ўсё ніяк не атрымлівалася. А Вілкаўшчына чакаць ня стала. Такая ілюстрацыя ісьціны пра тое, што ня трэба адкладаць на заўтра, тое, што можна зрабіць хаця б сёлета.
Час і «Керамін» зрабілі сваю справу.
Пішуць, што сёлета зьнясуць і гэта.
P.S. Шчымлівая гісторыя, як высялялі апошнюю жыхарку Вілкаўшчыны.
19.8.10
Zapoźnienyja adviedziny Vilkaŭščyny
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
В Вилковщину еще уже в прошлом году можно было только благоустраивать, хотя в позапррошлом пару домов еще столо. Хотя непонятно что на той территории можно построить - гаражи гореисполком не позволит, а традиционный пятизвездочный отель не позволит расположение.
Кстати, интересно, когда снесут последний дом в Барановщине?р
Шкада, што сыходзяць у нябыт, можа хоць назвы застануцца ў памяці і некалі адродзяцца ў чымсьці новым.
А з Бараноўшчынай трэба спяшацца. Два 16і павеховікі ўжо стаяць - наступныя два па плану як раз на тым мейсцы, дзе апошні дом Бараноўшчыны. Хай бы хто з'ездзіў гаспадароў зьняў, распытаў..
Post a Comment