calm

Kali mnie rapram pačynaje zdavacca, što ŭ nas dobraja žurnalistyka, nu prynamsi ŭ siecivie, — ja prosta idu na Gazetu.pl.
Čytaju pra warszaŭskaje metro, pra wrocłaŭskija ściežki rowerowe, pra raźvitańnie gandliaroŭ z stadyjonam Tysiačahodździa.

Misija žurnalista pakazvać, što žyćcio nie stajić na miescy, što jano viruje ŭ kožnaj kropcy tvajoj krajiny, horadu, mikrarajonu.
U nas ža viruje adno kancyliaryja prezydenta dy mechdvary kalhasaŭ. I kab paślia pieršaha ŭkosu nia jšoŭ druhi, žyćcio, napeŭna, spynilasia b zusim.

Samaje śmiešnaje, što navat rehijanaľnyja, navat niedziaržaŭnyja medyji ŭvažajuć za liepšaje pisać pra gliabaľnyja rečy, a nie padbirać naviny, jakija liotajuć u pavietry j valiajucca pad nahami.

Hetak liudzi znachodziać u SMI naviny pra toje, što jany nikomu nie cikavyja, što jich jak by zusim niama, a jość niejki jinšy haliagrafičny śviet, niedzie tam…

I kali jany žyvuć u pustoj, bieznavinavaj prastory, adkuľ voźmiecca ahuľny dyskurs, liakaľnaje infarmacyjnaje polie, ahuľny dośvied, ahuľny intares, ahuľny klopat, abo pa-modnamu — hramadzianskaja supoľnaść…