JJ

Запісаў у падарунак дыск Яраслава Еўдакімава.

Паставіў у прайгравач на праверку, і тут раптам як нахлыне!..

Ёлы-палы, як даўно май сабвуфэр ня чуў Голасу, проста адчувалася, як ён заводзіўся ў кайфе ад гэтага ...., а-а-а-а-а-а-А-А-А-А-А-А-А-а-а-а-а--а--А-А-А-А!-А!!-А!!!-А!!!!!!!!!-!-!--!---!.

Ёлы-палы, былі часы, калі людзі сьпявалі без дапамогі кампутараў.

Ёлы-палы, былі часы, калі словы мелі сэнс, калі паэзія была песьняй, а не сама па сабе недзе ў склепе.

....не, вы толькі паслухайце: до------------ождь голубо-----------о--------й..... множны катарсіс (ці як гэта па-сучаснаму) за 5 хвілін.

Ёлы-палы, былі часы, калі ўменьне сьпяваць нешта значыла.

(Ну але без саплей — «вузкакарпаратыўная» аднадзёнка «Міні-футбол» (ото назва!) таксама з тых часоў.)

Па мне, беларускі пэрыяд творчасьці Еўдакімава — залаты час і для яго, і для беларускай эстрады.

Ён сьпяваў найлепшыя песьні і сьпяваў іх найлепш. Дастаткова параўнаць «Палыновую ростань» у ягоным і не ў ягоным выкананьні.

Гэта пры тым, што белэстрада ў цэлым пакідала ўражаньне канвэернай вытворчасьці танных падзелак на файныя або ня вельмі вершы, асабліва крыўдна, калі на файныя, ясны перац. Даходзіла да таго, што браўся «Вянок» Багдановіча і ўвесь клаўся на музыку, і Афанасьева з усім аркестрам Фін Бер Га ляніва млявілі «Пагоню».

Але былі й фэнамэнальныя сполахі, учыстую забытыя, але вартыя як мінімум трыб’юту і ратацыі на радыё «Дыска-Бела» як максымум. Усе вядомыя мне беларускія песьні Еўдакімава — акурат такія сполахі. На ўкраінскай мове я нічога нават блізка ў яго ня чуў. На расейскай ёсьць «И пока на земле существует любовь». І тут няма чаго казаць, толькі разьвесьці рукі й паставіць помнік, бо ідэал і клясыка. Але правалы і поўная фігня — таксама па-расейску.

Хаця хто перасьпявае еўдакімаўскую «Зачарованую», дзе знайсьці голас?

Сёньня ў Еўдакімава ў суме не набярэцца й 500 праслухоўваньняў на Last.fm’e.

Тут бы час зажурыцца, але ў Трыо «Рамонак» з гітом стагодзьдзя «На мяжы растаньняў і сустрэч» праслухоўваньні ўсяго 2.

І таму нічога гэта ня значыць. Проста нашыя скарбы ляжаць у розных аўдыёархівах, прычым почасту не далей за Койданава ці нават вуліцу Філімонава.

І каб адшукаць забытыя пярлінкі, не абвязкова зарывацца ў туманнае літвінства ці балтыйства. Куча неразграбанага зусім побач.

Сэрыя залатых гітоў 70-90-х яшчэ чакае свайго выдаўца, свайго трыб’юту, свайго хай не FM, хай інэт-радыя.

У адным з сваіх інтэрвію Еўдакімаў сказаў, што Юшчанка запрашаў яго пасяліцца на Крэшчаціку. Ня ведаю, ці прыняў тую прапанову сьпявак. Але спадзяюся прычакаць такой улады, якая б пераманіла Еўдакімава на Скарынаўскі праспэкт. Ну і беларускамоўнага альбому ад сьпевака спадзяюся прычакаць таксама.