сьнег

сьнег – мая любімая дзіцячая цацка.
Я любіў яго чысьціць драўлянымі лапатамі, кідацца сьняжкамі, мерыць глыбіню, лавіць ротам, разглядаць на пальчатках і ў сьвятле ліхтарняў; сьнегавікоў ляпіць, што праўда, не любіў.
Але галоўная сьнежная забаўка была за брамкамі двара, дзе якраз ля нашай хаты рэзка збочвала ўлева і йшла крута ўгару вуліца. Вуліца была далекавата ад цэнтру, таму ў разе непагоды машыны зь пяском дабіраліся да яе няхутка. Ідэальнымі былі ўмовы – калі днём плюс, а пад вечар мінус, са сьнегам. Ён хутка прылепваўся да асфальту і ўкатваўся да бляску – тут і пачыналася забава. Набраць разгону машыны не маглі з-за крутой і коўзкай павароткі, таму ўвесь спрыт і майстэрства ішлі на пераадоленьне горкі. Нецярплівыя пачаткоўцы буксавалі ўжо каля маёй хаты, майстры ўздымаліся мэтраў на 10 вышэй, але тым балючай было спускацца. Зь пятае спробы ў многіх пачыналі здаваць нэрвы і яны добра такі разганяліся і выпісвалі разнастайныя заносы з разваротамі якраз перад маім носам. Захапляльнае відовішча. А потым зьяўляўся цьвік праграмы – яго было чуваць за пару хвілінаў. Гэта двайны “Ікарус” (каля нас хадзілі, чамусьці, толькі двайныя і толькі Ікарусы) браў разгон ад прыпынка і вылятаў на нашую вуліцу зразаючы паваротку, зь нечуванай для жоўтага сьлімака хуткасьцю. О-о, ці вы бачылі, як заносіць увечары двайны Ікарус, падобны да навагодняй гірлянды з жоўценькімі лямпачкамі! Ён усё павольней і павольней сунуўся ўгару ў заслоне дыму, рыкаў і агрызаўся, а потым здаваўся, чмыхаў, выпускаў людзей, падміргваў мне аварыйнымі агнямі і спускаўся рыхтавацца да другое спробы. Толькі горка была наравістая, і жоўтыя сьветлякі нарэшце згасалі і аціхалі ў бакавым завулку. Потым хвілін праз дваццаць прыяжджаў брудны грузавік з брудным салёным мокрым пяском і псаваў сьвята.

нягледзячы на тое, што гісторыя не прыдуманая і героі рэальныя, ніхто з-за тае горкі не пацярпеў і не пакалечыўся, прынамсі ўзімку.


❏
śnieh – maja lubimaja dziciačaja cacka.
Ja lubiŭ jaho čyścić draŭlanymi łapatami, kidacca śniažkami, mieryć hłybiniu, łavić rotam, razhladać na palčatkach i ŭ śviatle lichtarniaŭ; śniehavikoŭ lapić, što praŭda, nie lubiŭ.
Ale hałoŭnaja śniežnaja zabaŭka była za bramkami dvara, dzie jakraz la našaj chaty rezka zbočvała ŭleva i jšła kruta ŭharu vulica. Vulica była dalekavata ad centru, tamu ŭ razie niepahody mašyny ź piaskom dabiralisia da jaje niachutka. Idealnymi byli ŭmovy – kali dniom plus, a pad viečar minus, sa śnieham. Jon chutka prylepvaŭsia da asfaltu i ŭkatvaŭsia da blasku – tut i pačynałasia zabava. Nabrać razhonu mašyny nie mahli z-za krutoj i koŭzkaj pavarotki, tamu ŭvieś spryt i majsterstva išło na pieraadoleńnie horki. Nieciarplivyja pačatkoŭcy buksavali ŭžo kala majoj chaty, majstry ŭzdymalisia metraŭ na 10 vyšej, ale tym balučaj było spuskacca. Ź piataje sproby ŭ mnohich pačynali zdavać nervy i jany dobra taki razhanialisia i vypisvali raznastajnyja zanosy z razvarotami jakraz pierad maim nosam. Zachaplalnaje vidovišča. A potym źjaŭlaŭsia ćvik prahramy – jaho było čuvać za paru chvilinaŭ. Heta dvajny “Ikarus” (kala nas chadzili, čamuści, tolki dvajnyja i tolki Ikarusy) braŭ razhon ad prypynka i vylataŭ na našuju vulicu zrazajučy pavarotku, ź niečuvanaj dla žoŭtaha ślimaka chutkaściu. O-o, ci vy bačyli, jak zanosić uviečary dvajny Ikarus, padobny da navahodniaj hirlandy z žoŭcieńkimi lampačkami! Jon usio pavolniej i pavolniej sunuŭsia ŭharu ŭ zasłonie dymu, rykaŭ i ahryzaŭsia, a potym zdavaŭsia, čmychaŭ, vypuskaŭ ludziej, padmirhvaŭ mnie avaryjnymi ahniami i spuskaŭsia rychtavacca da druhoje sproby. Tolki horka była naravistaja, i žoŭtyja śvietlaki narešcie zhasali i acichali ŭ bakavym zavułku. Potym chvilin praz dvaccać pryjaždžaŭ brudny hruzavik z brudnym salonym mokrym piaskom i psavaŭ śviata.

niahledziačy na toje, što historyja nie prydumanaja i hieroi realnyja, nichto z-za taje horki nie paciarpieŭ i nie pakalečyŭsia, prynamsi ŭzimku.