nilhilevich.livejournal.com

Pahartaŭ u kniharni taniutkuju dy nietańniutkuju knižačku ź dziońnikam Nila Hilieviča.
Cikava.
Alie placić hrošy za blog…

U naš viek RSSu j frend-stužak dziońniki knižkami vuhliadajuć atavizmam.

Škada, što takija liudzi nie dajuć svajim slovam pracavać pakuľ jany nadzionnyja, nie dajuć jim isnavać u aktuaľnym atačeńni, dyskursie, a vysušvajuć jich da stanu hierbaryja, da stanu archiealiagičnych vykapniaŭ, kali stračvajecca message, zastajecca niapeŭnaja histaryčnaja kaštoŭnaść, nu j tvorčaja, zvyčajna slabiejšaja u dziońnikach.
Kali ad krasak, sakavitaści, śviežaści, bujańnia zastajecca adno siena.

Tym časam cikavy fokus vyjšaŭ ź dziońnikam Tarasa Šaŭčenki. Choć viedaješ, što zapisam sto hadoŭ, alie inercyja formy mimavoli jich asučaśnivaje, nabližaje kali nia čas padziej, to postać piśmieńnika.

Voś ža, hetaja modnaja štučka, blogasfera, maje nierastračany patencyjal, i kazać pra jaje zachad, zdajecca, zaŭčasna.

Gliabalizacyja, hipertekstavaść nabirajuć abaroty — z čaho b čakać zhasańnia blogasfery, skladovaj jichnaj častki?

Mahčyma, prosta za Nila Hilieviča jaho blog kali-niebudź vykladzie ŭ sieciva niechta jinšy…

upd.: Voś i pra toje: Я лічу, што нармальны пісьменнік працуе сёння ў Інтэрнэце, мае сваю старонку, піша тое, што захоча.

infarmatyzacyja

Niepiśmiennaść z zahany stalasia brendam bielaruskamoŭnych internet-resursaŭ. Prajekty na blogavym ci «narodna-navinavym» pryncypie, vyhliadaje, hetym zusim nie pierajmajucca. Navinavyja vydańni, vyhliadaje, pierajmajucca, alie nia duža dapamahaje. Navat pierachod na narkamaŭku nie ratuje.

веладарожкі для экстрэмалаў

Обустроят велодорожки и дорожки для экстремалов.
В Минском городском исполнительном комитете планируют увеличить число велосипедных дорожек на улицах города. Об этом сообщил начальник отдела по делам молодежи Мингорисполкома Виталий Брель на пресс-конференции “Реализация молодежной политики в Республике Беларусь”. Он отметил, что такие дорожки необходимы для студентов и учащихся, которые добираются до учебных заведений на этом виде транспорта. Проблема велодорожек уже действительно стала насущной. Их создание повысит уровень безопасности на дорогах, разгрузив основную проезжую часть.

Пра веладарожкі зноў, сама меней другі раз за год, загаварылі чыноўнікі. Веладарожак жа пакуль болей ня стала. Не, вядома, дзякуй, што размалявалі ходнікі на Паркавай магістралі ды Ігуменскім тракце. Хай сабе тая разьметка перад скрыжаваньнямі сарамліва заканчваецца.
Але веладарожка — гэта ўсё ж асобнае дарожнае палатно, зробленае не з застылага асфальту, закатанае не ручнымі каткамі ў «бугрыстую купкавасьць», без штучных трамплінаў у выглядзе бардзюраў.
40 — нармальная хуткасьць для ровара, і нават калі мама з каляскай, дама з сабачкай, або першаклясьнік з партфэлем ідуць не насустрач, а побач у паўмэтры, гэта ўсё адно небясьпечна.
Нарэшце, па веладарожках езьдзяць людзі ў розных кірунках. Гэтыя веладарожкі ў колькасьці 2 шт. аднабаковыя ці двухбаковыя, га?
Па ўсіх менскіх веладарожках можна катацца — для таго, каб некуды ехаць, яны малапрыдатныя.
Выглядае, гараданачальнікі проста ня маюць цэласнага ўяўленьня, што, як і для чаго рабіць. Ёсьць шырокі ходнік — можна падзяліць напалам і пахваліцца дбаньнем пра раварыстаў. І адначасова зрабіць рамонт ходнікаў і ўкапаць высокія бардзюры, як каля тэатру опэры, месца старту «Крытычнай масы». Чым не паказьнік разуменьня праблемы?
Або проста раскапаць веладарожку і ўторкнуць аўтазапраўку, як у Вясьнянцы. Машыны справа, машыны зьлева, бардзюр паўмэтра, аб’езду ніякага, раварыст не трамвай — выкруціцца.
Замест гэтых кіданьняў зь Вясьнянкі ў Лошыцу варта было б проста распрацаваць якую велаканцэпцыю разьвіцьця сталіцы.
Напрыклад, палякі пачыналі з таго, што абавязак пабудовы асобных веладарожак быў закладзены пры кожным новым будаўніцтве і рамонце дарог ці ходнікаў.
Калі б “велаклопат” гарадзкіх уладаў быў бы не пустым мянчэньнем языком, а сыстэмнай зьявай, сёньня б мы мелі веладарожку на толькі што адрамантаванай вуліцы Купалы.

І нарэшце, дзякуй за клопат пра студэнтаў, але да філфаку , скажам, я магу даехаць і сёньня. Вось толькі ровар на Падгорнай-Маркса адважыцца прывязаць да кволага саджанца на вузкім ходніку ня кожны.
А камэнданты, па ўласным досьведзе, касьцьмі лягуць, але не дадуць цягнуць “гэтую заразу” ў будынак або ва ўнутраны дворык.
І гэта, на вялікі жаль, тычыцца ня толькі студэнтаў і ня толькі навучальных устаноў.


ps. А, і фраза пра "асноўную праезную частку", езьдзіць па якой нам забаранілі ўжо як паўгода, гучыць вельмі кранальна. Ладна, здаёмся — езьдзім. Проста таму, што галоўная небясьпека на ходніках. Вось каб у пешаходаў было люстэрка задняга віду, прадказальная траекторыя й адэкватная рэакцыя на гукавы сыгнал…

pps. Непрэзэнтатыўная статыстыка: за 10 хвілін на Парквай магістралі было сустрэта 10 пешаходаў. Па пешаходнай дарожцы ішлі 5 чалавек, па веладарожцы — 3, то тут, то там — 2 чалавекі.

наводка —

набакір

Павал Лёгкі, кіраўнік прэсавай службы Лукашэнкі: «У нас у краіне дзве дзяржаўныя мовы, і нам не абавязкова было мець беларускамоўную версію».

Эдмінас Багдонас, пасол у Літвы ў Беларусі: «Герб “Пагоня” – гістарычны герб ВКЛ. Не чуў такой назвы, як вялікае Княства Беларускае»

Людміла Кадзевіч, галоўны спэцыяліст па бібліятэках упраўленьня культуры гарадзенскага аблвыканкаму: «Скажу шчыра, мы рэкамэндуем на недзяржаўныя выданьні не падпісвацца. Навошта за дзяржаўныя грошы, за грошы падаткаплацельшчыкаў выпісваць недзяржаўную прэсу?» («ЛіМ», №26)

Stračany Viciebsk

čamuści, mnie ciažka hliadzieć na hetyha vyjavy…

DNF

Варыянт 1.

Dы ну NаFіг такі Адрыў

Варыянт 2.

Ніколі не любіў камунякаў.
Варта было чакаць, што яны адкажуць мне ўзаемнасьцю пры нагодзе.
Вось і нагода, калі ласка. Бу-га-га.

Магчыма, гэта проста падзеньне ціску.
Бывае такая трасца, хлоп — і мазґі сплюшчваюцца, як дзьмухаўцы перад навальніцай.
Забыўся пажэрці. Праехаў старт. Бразнуўся ровар.
Можна ўжо было здагадацца.

Можна было завярнуцца яшчэ на Морзэ.
Дужа ж карцела.
Але — трапілася на вочы акурат тая старонка, акурат з тым апэндыксам менскага індастрыялу.
Папраўдзе, хацелася напісаць, што я сам здагадаўся.
Проста пашанцавала.
Ну і мінімум кемлівасьці. Выглядае, апошняй…

Увогуле, дакладныя навукі ставяць мяне ў тупік.
І ў тупіку тым ніводнага дому.
Я дагэтуль ня ўпэўнены, што гэта мелася на ўвазе — “правільны шматграньнік”.
У мяне была выніковая тройка па матэматыцы, але іспыт я напісаў на “пяць”.
Прасьвятленьне…
Здараецца…
Рэдка…

Два разы, туды-сюды, праехаў Лібкнэхта.
Два цягнікі адзін за адным зьдзекліва прапаўзьлі перад носам.
Суцэльная воблачнасьць.
Штармавое папярэджаньне.
Асьцярожна, шлюзы адчыняюцца.
Без прасьвятленьняў.

Эґаізм з максымалізмам шэпчуць мне ў абодва вухі, што калі б я знайшоў і апазнаў гэты драны ґеамэтрычны шэдэўр, я б аброс бы жабрамі ды ракушкамі, але ж дабраўся б да ўсіх кропак і бонусаў.
Гледзячы за вакно, у гэта, па-шчырасьці, слаба верыцца.
Затое я дакладна ведаю, што гэтыя два абібокі не далі мне ехаць далей з збаёданым КП.
Адсутнасьць матывацыі.
Толькі не выражайцеся так пры босу.

Уявіце сабе, тытрамі ідуць жахлівыя мацюкі, а на экране расказваецца, што бугагоўцы задумалі талковы адрыў.
Во такая панарама цяпер трансьлюецца маім замочаным і расплюшчаным мяккім рэчывам
Адгадваць было цікава.
Маршрут аптымізаваўся ў нязвыклую абаранкавую траекторыю.
Супраць фактаў не папрэш.
Хаця, прызнацца, адбор фактаў у гэтым абзацы прадузяты…

Ламаць башку на старце, а пасьля яшчэ раз ламаць на дыстанцыі.
Гэта ж які трэба мець рэсурс башкаламаньня!
Мяне даўно хвалюе пытаньне апгрэйду башкасыстэмніка.

Адрыў эвалюцыянуе ў інтэлектуальную гульню.
Не для ламэраў.
Спадзяюся, вы не забываецеся згадваць пра яго ў сваіх curriculum vitae.
Хаця б у ваенкамаце.

сайт, форум

Менск.
Раніца, каля 7-і.
Пахмурна, +14°C.
Сьвятлафор з Варвашэні на Казлова.
Чырвоны.
Пешаходы пераходзяць.
Машыны і раварыст стаяць чакаюць-прапускаюць.
Ідылія.
Тут.
Раптам.
З шчыліны між 2-м і 3-м.
Між аўтобусам і легкавіком.
Як рыба з рук.
Як чорт з табакеркі.
Выскоквае, выблісквае, высьлізгвае.
Нешта вяртлявае, двухколае.
Круць-верць.
Галавой, хвастом.
Мінак справа.
Мінак зьлева.
Мінак паперадзе.
Туды-сюды.
Міннаковае поле адоленае.
А кола ўжо тырчыць на праспэкце.
А кола чакае сотку.
Паказытаць сотцы *опку.
Ды тут — жоўты.
Фігасе: жоўты, а мы стаім!
Круць-верць.
Лева.
Права.
∓Метар скраю.
∓Паласа.
Румянцава.
Чарга на чырвоны.
Прапусьціце інваліда!
Без шчыткоў.
Бяз шлема.
Без мазґоў.
Цяпер на абгон.
Край ля бардзюру — не, гэта абразьліва.
Шырокім жэстам з другой паласы пад чырвоны.
Мы ж ня зелень чакаць зялёнага!
Румянцаў не Скарына, каб яму кланяцца.

Хто гэты герой?
Хто гэты адважны рыцар бяз страху і сумневу?
Хто гэты сьвяцільшчык дупай перад бампэрамі?
Хто гэты мінаковы фрыстайліст?
Гэта застанецца таямніцай,
бо ён зьнік як бліскавіца.
Адзінае што па ім засталося ў памяці народнай — сьціплы надпіс:
СКОТ!

малады флот: ґяёў на о-страў! насыпяць штучны на нарачы?

гяёўскі сайт напісаў, што ў актывісткі БНФ Насты Палажанкі ёсьць сябра-гей, а ў МФ-е сама меней два геі. Хай гэтая занімацельная мацімаціка застаецца на іх сумленьні.

больш цікавы тут адказ abaronca:

«Бачыце, якая фантазія ў людзей! Ну, проста прэлесць :-) Шкада, іх расчароўваць, што я такіх сяброў ня маю і мець не магу, уж прабачце.... Інфармацыя з аднаго вельмі нецікавага сайту, назву пісаць не буду, занадта шмат піару ім атрымаецца.

А мая мара наконт людзей "нетрадыцыйнае арыентацыі": звезці іх усіх на остраў ад усіх дзеля выпраўлення становішча...:)»

гэткае дагматычнае цемрашальства з таталітарным ухілам затурканых пітэрпэнаў-якія-ня-хочуць-расьці за шырокай сьпіною божанькі.

калі вы зразумееце, што Беларусь — гэта ня тое, што вы сабе папапрыдумалі, што гэта людзі, у тым ліку расейскамоўныя, у тым ліку апалітычныя, у тым ліку адрозныя ад вас колерам вачэй, скуры, падабаньнямі, здольнасьцямі, схільнасьцямі?

нікому нафіг нецікава ведаць, якая поза вам даспадобы, якая рэльефнасьць кандому, на які бок сьвету вы сьпіце, якімі тампонамі карыстаецеся, ці ходзіце вы па хаце нагішом ці ў ружовых майточках.

бо гэта ваша інтымная справа, толькі ваша, і не суседава, і ня татава з мамінай, і тым больш не грамадзкай арганізацыі

ня лезьце пад коўдру да чужых людзей з сваім кадзілам, вы, без парушынак у вачах, першыя без граху.

недзе ўсё гэта было: ёсьць людзі паўнацэнныя, якія могуць жыць не ў лягерах на выспах, а ёсьць людзі непаўнацэнныя, якіх трэба ізаляваць, якіх ТРЭБА пазбавіць правоў, на свабоду перамяшчэньня, свабоду каханьня, свабоду інтымнага жыцьця, свабоду быць не такім, як хочацца маладому рэйху. ну й пра права на інтэлектуальную ўласнасьць можна нават і ня згадваць.

Што да МФ, то вялікая памылка ў тым, што ён успрымаецца як сталая палітычная нацыянальная арганізацыя, бо ня сталая, і не палітычная, і не нацыянальная.

дзіцячая, дагматычная, вузкакампанейская.

Беларусь як пясочніца. Хто нам не падабаецца, той гуляецца на іншай высьпе.

І нарэшце, палітыкі так бяздарна і беззваротна не разбазарваюць палітычны капітал.

Valerie: I remember how the meaning of words began to change. How unfamiliar words like "collateral" and "rendition" became frightening, while things like Norsefire and the Articles of Allegiance became powerful. I remember how "different" became dangerous. I still don't understand it, why they hate us so much.



словы і кадры зь фільму, зьнятым Вачоўскімі па мроях маладафронтаўцаў

I don't know who you are. Please believe. There is no way I can convince you that this is not one of their tricks. But I don't care. I am me, and I don't know who you are, but I love you.
I have a pencil. A little one they did not find. I am a women. I hid it inside me. Perhaps I won't be able to write again, so this is a long letter about my life. It is the only autobiography I have ever written and oh God I'm writing it on toilet paper.
I was born in Nottingham in 1957, and it rained a lot. I passed my eleven plus and went to girl's Grammar. I wanted to be an actress.
I met my first girlfriend at school. Her name was Sara. She was fourteen and I was fifteen but we were both in Miss. Watson's class. Her wrists. Her wrists were beautiful. I sat in biology class, staring at the picket rabbit foetus in its jar, listening while Mr. Hird said it was an adolescent phase that people outgrew. Sara did. I didn't.
In 1976 I stopped pretending and took a girl called Christine home to meet my parents. A week later I enrolled at drama college. My mother said I broke her heart.
But it was my integrity that was important. Is that so selfish? It sells for so little, but it's all we have left in this place. It is the very last inch of us. But within that inch we are free.
London. I was happy in London. In 1981 I played Dandini in Cinderella. My first rep work. The world was strange and rustling and busy, with invisible crowds behind the hot lights and all that breathless glamour. It was exciting and it was lonely. At nights I'd go to the Crew-Ins or one of the other clubs. But I was stand-offish and didn't mix easily. I saw a lot of the scene, but I never felt comfortable there. So many of them just wanted to be gay. It was their life, their ambition. And I wanted more than that.
Work improved. I got small film roles, then bigger ones. In 1986 I starred in "The Salt Flats." It pulled in the awards but not the crowds. I met Ruth while working on that. We loved each other. We lived together and on Valentine's Day she sent me roses and oh God, we had so much. Those were the best three years of my life.
In 1988 there was the war, and after that there were no more roses. Not for anybody.
In 1992 they started rounding up the gays. They took Ruth while she was out looking for food. Why are they so frightened of us? They burned her with cigarette ends and made her give them my name. She signed a statement saying I'd seduced her. I didn't blame her. God, I loved her. I didn't blame her.
But she did. She killed herself in her cell. She couldn't live with betraying me, with giving up that last inch. Oh Ruth. . . .
They came for me. They told me that all of my films would be burned. They shaved off my hair and held my head down a toilet bowl and told jokes about lesbians. They brought me here and gave me drugs. I can't feel my tongue anymore. I can't speak.
The other gay women here, Rita, died two weeks ago. I imagine I'll die quite soon. It's strange that my life should end in such a terrible place, but for three years I had roses and I apologized to nobody.
I shall die here. Every last inch of me shall perish. Except one.
An inch. It's small and it's fragile and it's the only thing in the world worth having. We must never lose it, or sell it, or give it away. We must never let them take it from us.
I don't know who you are. Or whether you're a man or a woman. I may never see you or cry with you or get drunk with you. But I love you. I hope that you escape this place. I hope that the world turns and that things get better, and that one day people have roses again. I wish I could kiss you.
Valerie

X
from V for Vendetta
Written by Alan Moore.
Art by David Lloyd.
http://www.shadowgalaxy.net/Vendetta/valerie.html

http://vforvendetta.warnerbros.com/

Калі сьвяткуе народзіны чалавек, які ўносіць вар'яцінкі ў сумную стабільнасьць абыдзённасьці, які, здаецца, не дае зямлі спыніцца, часу стацца незаўважным, а людзям, якія трапляюць у ягоную арбіту, заседзецца, замарудзіцца і засохнуць, — віншаваньні трэба раздаваць тым, хто жыве разам з гэтым чалавекам, хай пра гэта і ня ведае, хай нават разам — гэта ўсяго супадзеньне па часе.
Дык вось сёньня сьвяткуе народзіны alex_zoom!!!
Прымайце віншаваньні!

Аднойчы зраніцы ў сваім маршрутным лісьце ён знойдзе заданьне: Знайсьці пункт А. Вызначыць кропку апоры. Узяць рычаг. Перакуліць сьвет.
Чаго прасьцей…

Зычу сабе дачакацца!

%

думаю, лепш за ўсялякія перапісы насельніцтва пра моўныя перавагі беларусаў расказала б статыстыка выбару мовы ў банкаматах.
наяўнасьць ангельскай унесла б дадатковы цымус.

Western Civilization's second attempt to commit suicide

Пра вайну.
Патрыяцічэскім пэрформэрам, напышлівым журналістам, чырвонапысым спэкулянтам у гарнітурах прысьвячаецца.
З пажаданьнем заткнуцца.

Вім Яхтэнбэрг
…Мы йшлі па дарозе, калі нямецкія войскі адкрылі па нас вагонь. Мяне параніла ў калена й я паваліўся ў канаву. Прыгнуўшыся, немцы пераступалі церазь мяне. Адзін зь іх рапатам выпраставаўся. У яго пацэлілі, й ён паваліўся на мяне, сплываючы крывёю. Ён узяў мяне за руку. У гэтым не было нічога дзіўнага — мы абодва былі на парозе вечнасьці. Хвіль празь дзесяць ён сканаў. Удзень з-за галяндзкіх бамбардаваньняў немцам давялося адступіць, і я застаўся сам. Быў цудоўны вясновы дзень. Сьпявалі птушкі, непадалёк пасьвіўся конь. Я не адчуваў болю. Я быў шчасьлівы. Мне прыходзіў канец, і гэта было файна…

Фрэдэрык Ленарт Бэнтлі
Мяне асьляпіла гранатай, і таварышы мяне кінулі. Так было, параненым не дапамагалі, ты мусіў быў даць рады сабе сам. І я сам дабраўся да сваіх… Я ўладкаваўся на Ляйладзкую фабрыку інжынэрам і прапрацаваў там 33 гады. Станкі дасьледаваў навобмацак. Ажаніўся, нарадзіў чатырох дзяцей. Па вайне ў мяне было цудоўнае жыцьцё…

Паліна Сьвятагорская
…Немцы мінавалі чыгункі, от жа працы было багата. Я асыставала хірургу. Першай жа маёй апэрацыяй была ампутацыя нагі. Дохтар уручыў мне яе, я хацела вярнуць і сказала: “Прычапіце яе на месца”. Ён сказаў, што я мушу яе пахаваць. Я выйшла з нагой на двор і стала плакаць. Жаўнеры пабачылі мяне, узялі нагу й закапалі.

Бак Доўсан
…Мы сустрэліся з рускімі на Эльбе. Яны ўжо напіліся гарэлкі да нашага прыходу. Гэтыя рускія былі крутыя мальцы, але ня так ужо яны ад нас і розьніліся. Падчас сьвяткаваньняў рускія смалілі з свае зброі, рыхтык як на Дзікім Захадзе. Нам таксама хацелася паказаць, чаго мы вартыя. Адзін дзяцюк маніўся паказаць рускім, як трэба скакаць з парашутам. Скочыў з трэцяга паверху штабу і зламіў сабе костачку. А рускі грузавік скаціўся з пагорка й перакуліўся, хтось сур’ёзна параніўся, але рускіх гэта ня дужа каб турбавала. Жыцьцё для іх нічога не каштавала, а можа, яны проста зашмат выпілі.

Кшыштаф Грыф-Лаўчоўскі
…Асабіста я забіў сямнаццаць немцаў. Першы маніўся сам задушыць мяне. Але я торкнуў яго пальцамі ў вочы ды пірхнуў каленам па мудах. Калі ён выпусьціў мяне, я яго прыстрэліў. …У яго быў мэдаль, які вісіць цяпер у маёй прыбіральні. …Тутэйшыя дзеці … прыходзяць на экскурсіі ў маю прыбіральню.

Герхард Хілер
Увесну 1944-га я быў у бункеры на нармандзкім узьбярэжжы. У сваё дзяжурства мы стаялі на варце, а ў рэшту часу хадзілі на пляж церазь міннае поле, купаліся й загаралі. 6 чэрвеня я стаяў на варце, як зьнячэўку пачалася высадка. Столькі караблёў, што няможна было зьлічыць. Мы былі зьдзіваваныя, бо ж мы чакалі, што хаўрусьнікі высадзяцца ў Кале, а не ў Нармандыі. Нехта пачаў маліцца, нехта ўсцаўся ад страху. Мяне ўзялі ў палон і адправілі ў Тэхас. У Амэрыцы зьбіраў бавоўну з нэграмі…

Яганэс Нойбэрт
…Сёньняшнія пакаленьні не разумеюць, што апазыцыя нацыстам была немагчымая. Ты папросту зьнікаў.


© Esquire. Травень, 2007. С. 146—159.



У часе другой спробы заходняй цывілізацыі пакончыць з сабою я быў шарагоўцам 1-е клясы. Гэтаксама, як Эрнэст Хемігуэй, я ніколі не страляў у чалавека. Можа быць, Гітлер таксама ніколі ні ў кога не страляў. Ён атрымаў найвышэйшую ўзнагароду сваёй краіны не за тое, што забіў шмат народу на вайне Ён атрымаў яе за тое, што быў бясстрашным сувязным. Ня ўсе на полі бою занятыя забойствам. Я і сам быў разьведчыкам, прабіраўся па мясьцінах, якія не былі захопленыя нашымі войскамі, выглядаў ворагаў. Я ня мусіў быў змагацца зь імі, калі знайду іх. Мне трэба было заставацца жывым і незаўважаным, каб я змог расказаць майму начальству, дзе яны знаходзяцца й што робяць.
Гэта было ўзімку. Я атрымаў перадапошнюю па старшынстве з узнагародаў маёй краіны — Пурпуровае Сэрца за абмаражэньне.
Калі я варнуўся дахаты з вайны, мой дзядзя Дэн абняў мяне і прароў: “Вось цяперака ты мужчына!”
Я траха не забіў свайго першага немца.


© Курт Вонегут. «Часатрус»

praklianoŭcy

Stamila nudzieńnie plakaľščykaŭ pra kalinoŭcaŭ: a čamu jich tam navučać, a raptam jany tam zastanucca, a chaj by liepš tut byli ci va Ŭkrajinie jakoj, «kab mienš spakusaŭ zastacca…».

Hetkija aŭtanomnyja dyktatarčyki, lasyja da vyrašeńnia čužych liosaŭ…

Žyvicie svajim žyćciom, kalupajciesia ŭ svajich parušynkach.

A jany zachočuć — veirnucca, zachočuć — nie.

A kab viarnucca ŭ hetaje lipkaje biespardonnaje hramadztva, — sabornaje ŭ svajim kalchazanstvie, niazdoľnaje vykaraskacca z ahuľnaj laźni saŭkovaha baraka, z kuľtam adnoľkavaści, z stracham być asobaj, z gienetyčnym kaktejliem z bojazi i zajzdraści, — treba vieľmi i vieľmi zachacieć.

Неяк колісь такой парой сеў у аўтобус, праехаў ноч, выйшаў і адразу напароўся на першае ўражаньне ад Украіны.



Цяпер згадаўшы, пасьміхнуўся. Першае ўражаньне не падманула. Украіна — яна такая.
Розная. Вар’яцкая. Несыстэмная. Неўтаймаваная.
І гэтак цягне да сябе гэтая бесПарадачнасьць.
Аж няўсьцерп.

Толькі ніякіх нахвіг болей маскальскіх экскурсій па савецкіх падручніках “местных” туралканаўтараў.

ажно Сурвілла ўзвылла

Справа ў тым, што Пазьняк вельмі ганарлівы чалавек. І ён першага кроку ня зробіць. Вы ведаеце, я менш блізкая з Пазьняком, чым, магчыма, вам падаецца там, у Беларусі. І хоць мы спатыкаемся нармальна і паводзім сябе нармальна, але ён уважае, што я недастаткова прыслухоўваюся да ягоных думак. І з-за гэтага час ад часу маем невялікія дыскусіі. Але я яго моцна паважаю, безумоўна, як чалавека. І я сапраўды думаю, што каб дайшло да згоды паміж Мілінкевічам і Пазьняком, з гэтага магло б нешта выйсьці. Была б карысьць. Але ініцыятыва павінна ісьці ад Мілінкевіча. Я адзінае чаго баюся – што Пазьняк не саступіць ні на адзін сантымэтар сваіх пазыцыяў. А якраз тое, што мне падабаецца ў Мілінкевічу, гэта ягоная памяркоўнасьць. Прынамсі, адсюль так здаецца. Дзеля гэтага баюся, што Пазьняк будзе намагацца накідаць свае думкі так, як ён стараецца накінуць іх мне.

Беларуская газэта «Свабода»

старыя стужкі

Віцебск


Мір


Новы Сьвержань


Бяроза


Warszawa


Slovenija, Bled

nieviadomaja mova

Юры Пацюпа. Крывіцкі лексыкон

palivačka

palivačka zablukala na vulicu Mašynistaŭ
u pryvatny sektar, na samy jaho kraj
na parepany asfaľt chvastala vada, z uzbočyn padymaŭsia pyl
palivačka pakidala za saboj čystyja j mokryja vulicy, jak ščarbiny na drevach
navobmacak, namacvajučy brud, pyl i suchaść, palivačka sunulasia na prastor, na šmatpalosny prastor…

zbory

u Viciebsku amfiteatar da čarhovaha Slavianskaha kirmašu rychtujuć talakoj
u zahadnym paradku.
arhanizacyjam skidajuć rasparadžeńni, kab dzień pry dni jany pierakidali svajich pryhonnych na vysakaroduju pracu — rabić toje, što budaŭnikam rabić ulom: što-niebudź ciahać, što-niebudź padmiatać.
rabotnikaŭ źbirajecca stoľki, što ŭ padmiatanym cemencie liudzi chodziać jak u tumanie.

dy što tam amfiteatar — lietaś siadzibu miascovaha “Liakamatyvu” abbivali sajdyngam usim horadam z dapamohaj subotnikaŭ dy adličeńniaŭ z zarobkaŭ

hetak i hadujecca liuboŭ viciebcaŭ da aficyjnaj “Slavianki”, kali boľšaść mieścičaŭ nia viedajuć i viedać nia chočuć, što tam adbyvajecca ŭ amfiteatry, nia kažučy ŭžo pra jaki teatar Jakuba Kolasa ci kino “Spartak”.
paspality viciebsk chodzić pa haloŭnaj vulicy ŭzdoŭž i ŭpopierak, hubliajecca j znachodzicca, a pad ranicu pakryvajecca slojem śmiećcia i bitych pliašak.

niejak u natoŭpie chlopiec chacieŭ addać kamu ź minakoŭ kvitki na kancert niejkaha tam dnia niejkaj tam krajiny.
na jaho hliadzieli jak na varjata:
“my na “Slavianku” idziom, kakoj kancert, blia?”

dzirak-civa

«dyrektyva» ciaper samaje častotnaje slova na radyjokropcy
jak chto, a ja nie čytaŭ.
ekanomliu nervy.

i ŭsio ž spadziajusia, što tam pišacca pra toje, što ŭ Bielarusi

• pačniuć rabić tannyja j jakasnyja energaźbierahaľnyja liampački


• stanuć ustalioŭvać u padjezdach i siencach vykliučaľniki z tajmerami


• ličyľniki vady nia pryjdziecca mianiać kožnyja piać hadoŭ


• a vada budzie ciačy z adnaho kranu haračaja, a z druhoha — chalodnaja, i jaje nia treba budzie “spuskać” da adpaviednaj temperatury abo pakuľ nie vyciače jirža z brudam.


• navučacca pierarbliać śmiećcie


• pačnuć spryjać ekaliagičnym vidam transpartu


• pastaviać reguliatary na batareji, kab temperaturu ŭ chacie nie davodzilasia reguliavać fortkaj.

movement

niečakana znajšoŭ u amartyzatarach jašče adnu štukovinu, jakaja krucicca
viarnuŭ rovaru kryly.
a try miesiacy kataŭsia dy maciukaŭsia

viek žyvi — viek vučysia.
usio roŭna zastanieśsia lameram

na radaściach vybraŭsia pravieryć, kudy viadzie daroha nalieva ad Voŭčkavičaŭ, uzdoŭž Pcičy
praz paŭhadziny viarnuŭsia na toje samaje miesca — daroha skrucilasia ŭ duliu

lia dziravaha doŭhaha plotu sustreŭ takich samych šukaľnikaŭ:
— nie padkažacie, dzie tut uvachod u muzej?
— z advarotnaha boku niedzie praz 10 kiliametraŭ, kali jści darohaj

liasnula śpica za zoračkami, u samym “cikavym miescy”.
bieskarysnyja viedy taksama niečaha kaštujuć

dobra choć navaľnica akazalasia adno dekaracyjaj

Voŭčkavičy pieratvarajucca ŭ fartecyju.
adnyja VIPy adharadzili sabie paŭbieraha pad platnyja vodnyja zabaŭki.
jinšyja VIPy zabudavali palacami darohi j zapabiežliva paviesili šyľdy “Tupik”
Kali ŭsio ž ujechaŭ u tupik, padumaŭ, što šyľda taja pra mianie.
U paćviardžeńnie vysnovy skiravaŭsia ŭ krapivu, aby nie viartacca.

huli traliaŭ

Kožnaj ranicaj na prypynku “Budaŭnikoŭ” ja dahaniaju 32-hi aŭtobus, a na “Miaśnikova” — 53-ci tralik. A pamiž jimi — jašče z tuzin štoranišnich spadarožnikaŭ.

Kožnaja takaja sustreča — jak z starymi znajomcami, uściešnaja i liryčnaja, kštaltu — Ziamlia krucicca, žyćcio idzie svajim čaradom, jak zdorava, što ŭsie my tut… nu j da taho padobnaje.

Dy vyhliadaje, što ŭ kiroŭcaŭ T53 i A32 ja vyklikaju niejkija zahadkavyaja emocyji.

32-i vyjaždžaje z Kasmanaŭtaŭ nalieva na Dziaržynskaha i spačatku daje rezka ŭprava, a potym kruta nalieva. Potym pryciskajecca da bardziuraŭ i pačynaje puskać hazy i čmychać na chutkaści 17 km/h. Ja ŭžo zvykly z hetkimi fokusami i pryjazna paśmichajusia jamu ŭ liusterka: aaa, heta ty, hareza…, usio dureješ?…

Z T53 sytuacyja takaja: paślia Miaśnikova ja jedu za jim u chvaście, a na śvietlafory na Haradzkim Valie pacichu abjaždžaju sprava, stanaŭliusia papieradzie j na 35 km/h startuju da Trajeckaha. Kožny dzień u toj samy čas.

Raźlik tut prosty: adrazu za skryžavańniem prypynak, abjaždžać źlieva niazručna, bo mašyn na Niamizie mala nie byvaje, a tarmazić i stajać na prypynku mala taho što niecikava, alie j niebiaśpiečna — zzadu amaľ zaŭždy padjaždžaje jašče jaki troľ ci bus. Tak što takaja strategija samaja aptymaľnaja j biaśpiečnaja. Ja dumaŭ, heta jasna j kiroŭcu traliejbusa.

Alie ž siońnia byŭ cyrk: kali ja staŭ na śviatlafory, kiroŭca dvajnoha tralika pačaŭ pavoli sunucca napierad, na skryžavańnie, choć da zialionaha bylo jašče z paŭchvili dakladna. Ja ździŭliena abiarnuŭsia i ŭbačyŭ sarakahadovaha taŭstuna, jaki z vyrazam uciataha samaliubstva na tvary padkručvaŭ baranku ŭprava, kab ja, baraniboh, nie “prarvaŭsia”.Dy ja nie źbiraŭsia ź jim huľkacca, adno pryfihiela naziraŭ, jak bielaja sasiska vypaŭzaje pad čyrvonaje śviatlo. Da taho, jak zaharelasia zialionaje, tralik zaniaŭ palovu darohi. Efektna.

Ja slaba razumieju navat ravarystaŭ, jakija pnucca ŭpliščycca ŭ milimetry miž mašynaj i barduram, kali ŭ hetym niama nijakaha sensu: prajechać paśpieješ, farbu nie abdziareš, a kali raptam zapalicca zialionaje, nia vyskačyš jak čort z tabakierki pad pravy pavarot jakoha chliebavoza.

Razam z tym najbiaśpiečniej za ŭsio, kali ravaryst na śviatlafory stajić pieršy, kali jon zahadzia bačny j pradkazaľny. Tamu kali čas i miesca dazvaliajuć liepš zajmać pole position.

Alie ja zusim nie mahu zrazumieć kiroŭcaŭ hramadzkaha transpartu, jakija zabaŭliajucca vajnuškami z ravarystami na darozie, tym boľš z parušeńniami pravilaŭ i prosta zdarovaha gluzdu.

Tym boľš viezučy sotniu pasažyraŭ pad čyrvonaje śviatlo.

Ci mo heta ŭ jich takaja kankurentnaja baraćba?

belarusabareľ

Siońnia ŭ Latviji adznačajuć dzień achviaraŭ baľšavickaha teroru.
Adzin z vyhnancaŭ u Sibir u interviju Radyju Svaboda skazaŭ, što Rasieja jak pierajemnica SSSR musić zaplacić kampensacyju za pyrhon, na ŭzor niemcaŭ.

Bielarusi treba padniać hetaje pytańnie na dziaržaŭny ŭzrovień.
I akramia kampensacyji paciarpielym zapatrabavać dziaržaŭnaj kantrybucyji.
Možna naftaj.

…Na Lukoil chopić

нашы доўгія геапалітычныя рукі

летнія навіны

Да праектуемага комплексу "Мінск-сіці" будзе падведзена трэцяя лінія метро

Клясычны прыклад летняй навіны.
3я лінія мэтро заўды плянавалася па Жукоўскага ў Курасоўшчыну з станцыяй на Варанянскага і Аэрадромнай. А потым ужо вызанчыліся, што зробяць на месцы Менска-1га.

Трэба чакаць навінаў пра тое, як правядуць трэцюю лінія мэтро да Лужкоўскага раёнчыку на Старажоўцы, як правядуць чацьвёртую лінію мэтро да лыжна-ролернай трасы і заапарку, каб усе думалі, о, яка круць, гастраном "Заслаўе" такі за*бісты, што да яго мэтро павядуць спэцыяльна!

дамоў праз Лошыцу

15 фотасьлядоў

big wish

AMBULANCE

Учора ў 17.00 маладыя хрысціянскія дэмакраты вывеслі на мосце ля станцыі метро "Няміга" ў цэнтры Мінску расцяжку "Я маю права на веру".

Расьцяжка была спэцыяльна сканструяваная для чытаньня празь люстэркі задняга віду. Ідэя пазычаная ў рэанімацыйных машын, дзе на капоце пішуць "AMBULANCE" тэж дагары нагамі, што падкрэсьлівае важнасьць дасланага маладымі х-дэмамі мэсыджу.

©HellipNews

Гапееву ручаю труба

Протекающий рядом в глубоком овраге Гапеев ручей будет спрятан в бетонный водопровод.

Круць! У Віцебску будзе яшчэ адна Няміга.
Ашчэ адна, бо паўамфітэатар стаіць таксама на ручаі — Дунаі ды, кажць, касьцях людзкіх.
Гапееў ручай жа прыгожа цячэ каля амфітэатра, міма афітэатра, нікога не чапае, нікому не замінае, а шчэ надае гэтай плітачна-бэтоннай кампазыцыі жывасьці. Прычым цячэ ўпрытык да стромага схілу, і калі заліць яго бэтонам, максымум машын 5-10 стане, ну й п'яныя віцябляне валіцца ў ваду ня будуць. Зрэшты, на базарах іх усё адно туды не пускаюць.
Гэта, між іншым, гістарычная частка гораду, ляндшафтны помнік лічы.

А вось бы тутэйшых архітэктараў у які бэтонны архітэктараправод схаваць…


Дарэчы, віцебскія ручаі можна зрабіць турыстычнай фішкай.
Пачаць ад Куйбышава: дзот, бункер, парнаґрафічныя ґрафіці, сьмецьце, мэталалом, эксґібіцыяністы
Чэхава: загадачная бэтонная спаруда, сьмецьце, мэталалом, эксґібіцыяністы,
Гапееў & Дунай: амфітэатар, тэнісныя корты, платны талчок, мянты, 1-ы віцебскі выбух, пірамідальныя пляны, месца затрыманьняў віцебскага апазыцянэра (1шт).
Гапееў у раёне Мэдунівэра: трубы, экстрым-масток, сьмецьце, мэталалом, эксґібіцыяністы, эксґібіцыяністы, эксґібіцыяністы, скачкі з тарзанкай (тарзанка і запасная башка свая)
Жасткова: новы мост, стары галавакрутны мост, сьмецьце, мэталалом, эксґібіцыяністы.

Трэба прабегчыся там з фоцікам як-небудзь, пакуль не засыпалі.
Ёсьць бэтон — ума ня нада!

Защітнік АК-Барс томілся в вітебскіх застенках!

© «Ежедневник»

Survive Style 5+

Učora pierš jak vykliučyć telievizar pstryknuŭ na Cinemu.
Čysta aŭtamatyčna, ad niama čaho rabić.
I tut ekran źjechaŭ z katušak, pačalasia takaja admarozka, ažno chacielasia siabie ŭščyknuć: a rapram ja spliu.
Klierk kvochkaje jak kuryca i vučycca liotać z treciaha pavierchu, mužyk močyć svaju žonku, zakapvaje ŭ liesie, viartajecca dachaty — a jana tut jak tut, naša pieśnia charaša, pačynaj spačatku…

Survive Style 5+ is the kind of film that is rarely made because it is so out of the box that producers and financiers have no interest in taking a chance on it. It's difficult, in fact, to even categorize this film into a genre. It contains dark comedy, but also elements found in action, horror, science fiction, and drama. In this bizarre film, five seemingly independent stories somehow come together: A man kills and buries his wife only to find her quite alive when he arrives home--over and over again; A salaryman, with a wife and two kids, sees a famous hypnotist only to be permanently turned into a man who thinks he's a chicken; An advertising executive loses it and comes up with some of the most vulgar commercials ever seen; A gang of young criminals find out they have homosexual tendencies; An English assassin (played wonderfully by British soccer player Vinnie Jones) looks for new clients. (amazon.com)

Jasny pierac, što kina hetaha ŭ narmaľnaj jakaści ŭ našych šyrotach daviadziecca pašukać…

Skaryny, 404.

Chacieŭ pastavić spasylku na śpis starych nazvaŭ mienskich vulic.
I navat spasylka jość: http://skaryna.licej.net/3.htm
A vulic niama.
Mo ŭ kaho na kampie zachavalasia? Padzialiciesia, ha?

A tut — staryja nazvy viciebskich vulic.

вас зьдзесь не стаяла!

Калі йшоў па Замкавай вуліцы ў Віцебску, у галаве круцілася рэклямная фразка
«А вас зьдзесь не стаяла!»
Прынцып, варты практычнага горадабудаўнічага прымяненьня.

Не стрымаць, не спыніць.... Разьбіць?

Пачалася буйнамаштабная рэканструкцыя віцебскага вакзалу.

"Вершніка просяць прайсьці на пасадку"?

дзе назвы вуліц маюць сэнс

Старыя назвы некаторых віцебскіх вуліц.
Дзіўна, што іх дагэтуль не было ў інтэрнэце.

Старыя назвы некаторых віцебскіх вуліц

сёньняшія	колішнія
Азіна 1-я	Нагорная
Арміі 43-й	Петраградзкая
Баўмана	Аляксееўская
Беларуская	Рыначная
Берасьценя	Акружная
Броўкі	Прамысловая
Будаўнікоў праспэкт	Паўднёвая магістраль
Будзёнага	Стараманастырская
Валадарскага	Нова-Пятроўская (паўдн.) Працавітая (паўн.)
Варэйкіса	Кракелеў 1-ы завулак
Вастрацова	Прадзільная 2-я
Гагарына	Суражская, Суражская шаша
Газэты “Правда”	Уваскрасенская (ад Калініна да Леніна) Духаўская (ад Леніна да Гапеева ручая)
Гарадоцкая 13-я	Вялікая Палявая
Гарадоцкая 14-я	Палявая
Гарадоцкія вуліцы	Касьцёльныя завулкі
Гараўца	Бальнічная
Генерала Люднікава	Гутараўская, Садовая 1-я
Герцэна	Вялікая Мяшчанская, Вялікая Грамадзянская
Глінкі	Прагонная
Гогаля	Духаўская Набярэжная
Гогаля праезд	Селязьнёў завулак
Горкага Максіма	Новаманастырская
Грыбаедава	Ветраная 2-я
Даватара	Нікольская
Дзекабрыста Гарбачэўскага	Саратаўская
Дзімітрава	Канатная
Дзімітрава праезд	Малы Ганчарны завулак
Еўсьцігнеева	Шпітальная
Жасткова	Смаленская 4-я, Сазонаўская
Зеленагурская	Новаастравенская
Зяньковай	Папярочна-Пятроўская
Ільінскага	Верхненабярэжная, Верхняя Набярэжная
Калгасная 1-я	Трыгубская
Калініна	Заручаўская
Камісара Крылова	Усьпенская, Багародзіцкая, Саборная (?)
Камсамольская	Ніжне-Пятроўская, Каменная
Камуністычная	Вялікая Багаслоўская (паўдн.), Малая Багаслоўская (паўн.)
Кандрацьева	Папярочна-Ільінская
Касманаўтаў	Кальцавая, Кавальская
Кастрычніцкая вул., праезд	Верхнепятроўская
Кастрычніцкі мост	Красны мост
Кірава	Вакзальная
Кальцова	Скразны завулак
Красіна	Кактаніцкая
Куйбышава вуліцы	Фірсавы завулкі, Пескавацінская набярэжная
Куйбышава праспэкт	Траецкая, Лягерная
Купалы Янкі	Біб(і)кін завулак, Хайкіна завулак
Кутузава	Крывая
Ламаносава	Артылерыйская
Леніна	Вялікая, Ілямніцкая, Старасуражская Пецярбурская, Смаленская
Леніна парк	Усьпенскі парк, Усьпенка, Узгорскі парк
Ленінградзкая	Гарадоцкая шаша
Лявонава	Ялагскі 3-і завулак
Лякаматыўная	Ялагскі 1-ы завулак
Маркса Карла	Новаманастырская
Маскоўскі праспэкт	Смаленская шаша
Мічурына	Янаўская
МОПРаўская 7-я	Сьнігіроў завулак
Мясьнікова	Вінны тупік
Някрасава	Вялікая Ялагская
Панковай праезд	Тралейбусны праезд
Паўлава Акадэміка	Шкляная (прыблізна)
Полацкая 3-я	Юр’еўская
Полацкая 9-я	Растанная
Путны	Спаская
Пушкіна	Пушкінская, Тэатральная
Пушкіна сквэр	Дваранскі сквэр
Разіна	Вілейская
Рэвалюцыйная	Вялікая і Малая Ільінская
Савецкай Арміі	Шашэйная, Нікольская
Савецкая	Палацавая
Садовая 3-я	Гутараўскі 2-і завулак
Садовая 4-я	Галубятніцкая
Свабоды плошча	Саборная плошча
Смаленская плошча	Конная плошча
Суворава	Узгорская
Сьвярдлова 11-я	Юр’еўская
Сьвярдлова 5-я	Ялагскі 4-ы завулак
Сьвярдлова 7-я, 6-я	Ялагскі 6-ы завулак
Сьвярдлова 8-я	Кацярынінская
Сьвярдлова 9-я	Казарынаўскі завулак
Сьмятаніна	Каапэратыўная 2-я
Талстога	Падзьвінская
Урыцкага	Афіцэрская (зах.) Варапаеўская (усх.)
Фрунзэ	Задунаўская, Руская
Фрунзэ 5-я	Іванаўская
Фрунзэ парк	Архірэйскі парк
Харужай Веры	Могільнікавая
Хмяльніцкага	Сянная плошча
Цітова	Полацкая шаша
Чапаева	Кінафабрычная, Тулаўская
Чарнышэўскага 1-я	Баранаўская
Чарнышэўскага 3-я	Манежная
Чарняхоўскага праспэкт	Лучоская
Чкалава	Аршанская (прыблізна)
Чкалава завулкі	Дзьвінскія завулкі
Чыгуначнікаў парк	Ялагінскі сад
Чырвонабрыгадная 2-я	Пакатная
Чырвонага партызана	Гразна-Пятроўская
Чэхава	Ветраная
Шаўрова	Фальваркаўская
Шрадэра	Тадулінская
Шчарбакова-Набярэжная	Раства-Набярэжная
Энгельса	Багаяўленская
Яноўская-Набярэжная	Прасмушкі
Янушковского	Барвенная

паводле:
Витебск. Энциклопедический справочник. 1988
Энцыкляпэдыя гісторыі Беларусі. Т.2. 1994

віцебск у гарошак

Для "дзікіх" турыстаў, якім заманецца самастойна выправіцца ў агледзіны Віцебску, выкладаю схемку выпрабаванага на гэтых выходных двухдзённага маршруту.


Чырвоным пазначаны маршрут і адметнасьці першага дня. Шлях пачынаецца ад Юр'евай Горкі ("горнае" футбольнае поле ў раёне пачатку 3-й Загаранскай) і заканчваецца ля тэатру Якуба Коласа. На схемцы не зьмясьціліся: Юр'ева Горка, тэлевежа, Старасямёнаўскія клады.
Час: 8 гадзін зь перапынкам на "Мікалаеўскае"

Сінім пазначаны маршрут другога дня. Пункцірам пазначаны шлях на трамваі. (Трамвай быў замоўлены гасьцямі як адна з галоўных адметнасьцяў Віцебску). З трамвая расказваецца пра Тарны, Лучосу, Царкву на Чарняхоўскага, пр-т Будаўнікоў і "Юга́".
Пешы маршрут пачынаецца ад прыпынку "пл. Перамогі", заканчваецца на вакзале.
Час: 5 гадзін безь перапынку на Мікалаеўскае.

Калі каму стане раптам цікава, што дзе да чаго і які кругляш што абазначае, скідайце ў камэнтары з апісаньнем кшталту "трэці шарык на паўднёвы захад ад скрыжаваньня вуліц такіх і такіх" ці яшчэ як, абы зразумела было. Багата карыснасьцяў напісана і ў правадніку па Віцебску: брашурка прадаецца ў кнігарнях.

Дарэчы, шарыкамі пазначанае толькі тое, пра што я сам расказваў, а я мог чаго і забыць.

Заўважце, засталіся за кадрам цікавосткі па-за цэнтрам, а таксама прыгарадныя адметнасьці кшталту Лужасна ці Здраўнёва.

Зь Віцебску можна тыдзень не вылазіць :))

Аснова — © арыгінальная графічная праца В.Сорокина 700х1000 мм, картон, зьмяшаная тэхніка / уласнасьць аўтара

ґравітацыя

трава, шпілі, каваныя ружы, чырвоная цэгла, хвоі, сонца, надвячорак, неба, сонца, самалёты, вітражы, храмы, савіныя дзюбы, цені, ліхтары, юр'ева горка, панарама, гадзіньнік з крыламі, ратуша, клады, гаўбцы, аблокі, кляштар, краты, крыжы, адлюстраваньні, ходнікі, высокія дрэвы, сіні дом, блакітны дом, узгоркі..........

1, 2, 3, 4 старонкі паштовак на памяць.

марная спроба за адныя выходныя ўціснуць Віцебск у чароўную скарбонку SD-карты.

колькі ж ґіґабайт Віцебску ў маёй памяці.....

два дні шпацыраў па Віцебску, два дні толькі на стары горад.
ніколі ня думаў, што ў Віцебску столькі ўсяго расказаць, што маіх зь ім повязяў — на два дні прызнаньняў...
два дні фотак, стомленых ног і вандровак зь перапынкам толькі на "Мікалаеўскае".

два дні ўсьведамленьня прыцягненьня радзімы

і гэтай ґравітацыі не адолець

апошні шлях

мост_[c]_травы

паралелі

windows

утравелы тэатар

сьцяна

сьцяна памяці старога Віцебску

тот, кто даёт нам свет

шпілі

čaho toľki niama...

http://www.belarus.jp/

віцебск вачыма вадзяніка

віцебск вечаровы

Kupliajcie bielaruskuju!

Bielaruskaje — heta adeskija soki, picierskaje maroziva, smalienskaja lokšyna.
Niebielaruskaje — amaľ usio, što robiać u Bielarusi.
Našy ekanomiać na movie, a ja ekanomliu na našych.

Kupliajma bielaruskuju!

раварысты вымруць ад вялікага розуму

За 5 млн гадоў развiцця чалавека вага нашага мозга павялiчылася ў сярэднiм на 900 грамаў. Далейшая эвалюцыя разумовых здольнасцяў абавязкова прывядзе да яшчэ большага павелiчэння памераў мозга. Калi меркаваць, што такая тэндэнцыя захаваецца i кожныя 5 млн гадоў мозг чалавека будзе павялiчваць сваю вагу на 900 грамаў, то праз мiльярд гадоў яго вага павялiчыцца ў 200 разоў i складзе 180 кiлаграмаў! Галава тады будзе ўяўляць сабой шар дыяметрам 1,5 метра. Павелiчэнню чэрапа будзе спрыяць бязважкасць i размякчэнне яго касцей. Пры гэтым чакаецца поўная атрафiя шыйнага аддзела пазваночнiка.

— З такiмi габарытамi чалавек не зможа жыць пад уздзеяннем гравiтацыi...

— ...Цяжкая галава раздавiць унутраныя органы тулава...

Шагалу кайфу мала

дзе шляхі вашы йдуць і куды...

...мо яны, Беларусь, панясьліся
за тваімі дзяцьмі наўздагон,
што забылі цябе, адракліся,
прадалі і аддалі ў палон...

Вадзіў гасьцей па Віцебску.
Госьці сказалі: ды гэта ж віцебская вострая брама!

І ў памяці загучала песьняроўскае
"старадаўняй крывіцкай Пагоні
не разьбіць, не спыніць, не стрымаць!"