вядома, што АТН (агенцыя тэленавінаў на нашай тэлевізіі) - гэта асобны прывілеяваны аддзел на БТ, пра які шарагоўцы маюць слабае ўяўленьне.
а ў Саўбеліі - яно як? палітычныя аглядальнікі, якія пішуць на злобу дня, - яны даступныя для кантакту, ці таксама сядзяць дзе-небудзь агароджаныя?
проста я тут падумаў - можа, гэтым небаракам што падмешваюць? коляць наркотыкі? псыхатропныя рэчывы?
я проста не магу ўявіць, каб чалавек у нармальным стане, хай нават ня лепшых маральных якасьцяў - можа прыдумаць і напісаць пра зьбіцьцё крыжом па галаве вярзілы, які пераапрануўся папом, крыважэрныя рытмічныя ўдары штыром пад шлем (не, ну ўявіце карціну!), старшаклясьніц са сьвінцовымі сьнежкамі і сьмерць ад некалькіх сінякоў. такое прыдумаць немагчыма. гэта можа толькі прывідзіцца.
ёсьць спэцыялісты - што гэта за трава?
28.3.06
СБ
гэта шэдэўр!
«Они целились в мое сердце»
...
Политические авантюристы, призвавшие распаленную толпу «идти на Окрестина», плели рассчитанный на дураков вздор, что они «принесут цветы». Но эти подразумеваемые цветы были зловещего цвета, а в действительности толпа несла штыри, булыжники и бутылки...
...
И тогда «тихие мальчики», «интеллигентные девочки» бросились врукопашную. На кого? На своих сверстников, на своих братьев.
...
Но что, какая сатанинская сила должна была совратить молодых белорусов, чтобы они решились убивать своих братьев?
...
Непостижимо! И как же хрупок человеческий, по выражению Декарта, тростник, если школьница–старшеклассница, любительница стихов Бодлера и поклонница полонеза Огиньского, готова растерзать такого же мальчишку только потому, что он преградил ей дорогу к тюрьме на улице Окрестина.
...
Громила, надевший рясу священника и бьющий крестом (!) по голове солдата
...
Но дети, дети!
Слабой и нежной рукой школьницы–старшеклассницы они бросали камни, норовя побольнее поразить, изувечить, выбить глаза.
...
..Ее голос дрожит, как раненая птичка...
...
Никого не хочу оскорблять, но всех этих бэнээфовцев с косичками...
...
А ведь как подло били белорусских солдат!
...
— ...На нас налетели как дикие звери. ... Я видел глаза нападавших, это были глаза бессмысленных убийц.
...
Рядового Андрея Пархимовича какой–то подонок норовил ударить коротким штырем под защитный шлем. То, что такой удар мог привести к смерти, он, наверное, знал... Но бил и бил под шлем...
...
Наиболее пострадал рядовой Александр Тарасюк — у него многочисленные ушибы грудной клетки и поясницы. «Били насмерть», — коротко прокомментировал раненый.
...
...показали какого–то пожилого человека, который, очевидно, принес на Окрестина передачу задержанному сыну и теперь в бессильной ярости бормочет зарубежным корреспондентам: «Диктатура!» ... было бы гораздо красивее, если бы его сын или дочка не пытались избить, а то и убить своего сверстника
...
Власть нельзя трогать руками — будет больно!
Советская Белоруссия №57 (22467), Вторник 28 марта 2006 года
Адрес статьи в интернете: http://www.sb.by/article.php?articleID=50593
upd: нешта стаў адкрывацца іншы артыкул.
пад кат, пакуль ня позна
Мать рядового Лосева:
«Они целились в мое сердце»
Солдат, молодой защитник Отечества, всегда пользовался у народа любовью, потому что армия у нас не наемная, не сословная, а по–настоящему — народная. В новой Беларуси, которая не забыла войн, но живет мирно и не имеет к соседям территориальных претензий, военный человек, солдат срочной службы — общий сын. За него переживают все матери, им гордятся все отцы, на него хотят походить все младшие братья.
Наверное, поэтому с таким ужасом и болью смотрели мы по телевидению за мучениями рядового российского солдата Сычева, которого зверски изувечили в казарме...
— У нас такого произойти не может, — говорили в те дни в Беларуси, — не такие у нас люди, чтобы причинить зло солдатику, который выполняет свой самый главный мужской долг по защите Родины.
Но жизнь оказывается беспощаднее. Когда небольшая группа, потворствуемая авантюристами–политиками, попыталась в субботу организовать в Минске беспорядки, то на защиту общественного порядка, согласно приказу, выступило подразделение внутренних войск. Это не какая–то карательная миссия — это конституционная обязанность солдат внутренних войск, призванных по закону обеспечивать общественный порядок.
Командиры и старшие оперативные начальники делали все возможное, чтобы обошлось без столкновений и тем паче без пролития крови. Но перед солдатами была ослепленная злобой толпа, которую Козулин призвал... выдвигаться к охраняемому объекту (проще говоря, спецприемнику управления милиции Минска), где содержатся арестованные преступники всех мастей. Для чего? Что это за «штурм Бастилии»? Политические авантюристы, призвавшие распаленную толпу «идти на Окрестина», плели рассчитанный на дураков вздор, что они «принесут цветы». Но эти подразумеваемые цветы были зловещего цвета, а в действительности толпа несла штыри, булыжники и бутылки...
На пути толпы встала солдатская шеренга. И тогда «тихие мальчики», «интеллигентные девочки» бросились врукопашную. На кого? На своих сверстников, на своих братьев.
Телевидение показало всю мерзость поведения толпы.
Нормальные люди содрогнулись, столкнувшись с оборотной стороной медали «голубых революций» и «ненасильственного протеста».
Да, мы видели по ТВ, как озверевшие потомки французских эмигрантов убивали своих полицейских. Но что, какая сатанинская сила должна была совратить молодых белорусов, чтобы они решились убивать своих братьев? За что? За предвыборный позор Милинкевича и Козулина? За отсутствие у них «процента»? Непостижимо! И как же хрупок человеческий, по выражению Декарта, тростник, если школьница–старшеклассница, любительница стихов Бодлера и поклонница полонеза Огиньского, готова растерзать такого же мальчишку только потому, что он преградил ей дорогу к тюрьме на улице Окрестина.
Конечно, толпа, в особенности разъяренная и потерявшая все моральные ориентиры, состоит из микрокосмоса заряженных частиц. Громила, надевший рясу священника и бьющий крестом (!) по голове солдата, — это клинический случай. Козулин, как азартный игрок, возомнивший, что пробил его звездный час, — тоже психологически понятен. Мы уже писали, что Милинкевич, не нашедший других аргументов, кроме как обещания «избавить от страха», убедился, что означает эта брутальная мысль на практике. Избавить неискушенную молодежь «от страха» перед законом, перед моралью, сделать ее готовой искалечить выполняющего свой солдатский долг белорусского хлопца — это страшная политическая ответственность. Поэтому Милинкевич не пошел «штурмовать» окрестинский спецприемник, может быть, в последнюю минуту он вспомнил о здравом смысле. Козулин, заигравшийся в герои, похоже, лишен и этого качества.
Но дети, дети!
Слабой и нежной рукой школьницы–старшеклассницы они бросали камни, норовя побольнее поразить, изувечить, выбить глаза.
У этих девочек и мальчиков есть отцы и матери?..
И что они, их отцы–матери, могут сказать сегодня витебчанке Ирине Лосевой, чей сын Слава, солдат второго года службы, получил опасную для жизни травму? Наш корреспондент разговаривал с солдатской мамой. Ее голос дрожит, как раненая птичка:
— Когда мы увидели на экране нашего мальчика с перевязанной головой, это был ужасный шок. Я не знаю, как выдержала. Первым желанием было все бросить и лететь в Минск. Хорошо, что через час Слава позвонил и успокоил. Он у нас парень неизбалованный, мечтал идти в армию, гордился тем, что его отец — военный. До сих пор не могу понять, как можно довести себя до того, чтобы стать извергом, бросить камень в глаз своему же, белорусскому, солдату. Какие здесь нужны слова, какие дискуссии? Мне бы хотелось посмотреть в глаза той, которая родила и воспитала изверга. Я — женщина, я никому не желаю зла. Но каждую ночь я шепчу одно: тот, кто бросил камень в моего сына, целился в мое сердце.
Рядом с рядовым Лосевым излечивает рану рядовой Максим Фадеев. Его отец Игорь, коренной минчанин, лишь крепко сжимает зубы:
— Максим мечтал о службе, он не любит красивых слов, молчаливый. Перед самыми проводами в спецназ 3214 сказал, что счастлив тем, что будет защищать людей. И вот грянул его час. Максима серьезно покалечили, но я уверен, что он залечит раны и вернется в строй. А про мое отношение к тем, кто все это устроил, кто отработал «телевизионную картинку», лучше не спрашивайте. Я — мужик откровенный, могу и без дипломатии резануть. Мне, понимаете, и за сына обидно – лучше бы я взял себе его боль, и за «политиков», которые свое желание повластвовать переворачивают так, будто у нас в стране тут общество разделилось. Ерунда полная. Никого не хочу оскорблять, но всех этих бэнээфовцев с косичками у нас если наберется тысяча–другая, то хорошо. Так что ж, кланяться перед ними, подчиняться? Но и самосуда быть не должно. У нас есть государство, так что тот, кто искалечил солдата, должен ответить по закону.
А ведь как подло били белорусских солдат! Наш собеседник рядовой Тарасюк рассказывает:
— По приказу мы встали в боевой порядок и преградили улицу. Несколько минут была пауза, а потом в нашу сторону полетели камни, палки и бутылки. На нас налетели как дикие звери. Конечно, мы бы не отступили, но злоба была ни с чем не сравнимой. Я видел глаза нападавших, это были глаза бессмысленных убийц. Я не успел увидеть, как мне в бок вонзилась палка. Спасибо ребятам, которые оттащили меня в безопасное место и оказали помощь.
Рядового Андрея Пархимовича какой–то подонок норовил ударить коротким штырем под защитный шлем. То, что такой удар мог привести к смерти, он, наверное, знал... Но бил и бил под шлем...
По сообщению замначальника Республиканского госпиталя Леонида Кузьмича, было госпитализировано 11 солдат и сержантов. Наиболее пострадал рядовой Александр Тарасюк — у него многочисленные ушибы грудной клетки и поясницы. «Били насмерть», — коротко прокомментировал раненый.
Обо всем этом не передает «Евро-ньюс» и не пишут корреспонденты зарубежных СМИ, ради которых политические провокаторы устроили в Минске страшный спектакль. Серьезно раненных белорусских юношей они не замечают. Зато моральные мучения бывшего польского посла, который, как ночной тать, приехал в другую страну и тайно подзуживал людей, — подаются западной публике в интонациях голливудских блокбастеров. 30 раз на экране «Евроньюс» показали какого–то пожилого человека, который, очевидно, принес на Окрестина передачу задержанному сыну и теперь в бессильной ярости бормочет зарубежным корреспондентам: «Диктатура!» Конечно, не к лицу и тяжеловато ходить деду с пакетом к тюремной проходной. Но было бы гораздо красивее, если бы его сын или дочка не пытались избить, а то и убить своего сверстника только потому, что их одурманили обещания «избавить от страха». Разумеется, современный человек не должен бояться ни ведьм, ни бесов, ни домовых. Но должен бояться преступить закон и знать, что тот, кто дотронется рукой до представителя власти, исключает себя из семьи цивилизованных людей. Власть нельзя трогать руками — будет больно!
людзі, я катаўся па падлозе!
няўжо гэта не прыкол?
няўжо гэта не баян?
можа, гэта чарговая падробка?
няўжо піпл гэта хавае?
гэта што, экспэрымэнт?
нельга дапусьціць, каб народ ня ведаў сваіх талентаў
аўтара!
лукашэнка пацьвердзіў, што выбары сфальсыфікаваныя
Белорусский лидер также отметил высокую явку избирателей в ходе голосования 19 марта. "Почти 100% людей пришли на выборы. Оглушительная победа, и поддержка была еще большей — мы-то это знаем", — сказал он.
http://www.naviny.by/ru/content/rubriki/0-ya_gruppa/novosti/politika/28-03-06-28/
27.3.06
Ирина Дорофеева: пострадала больше милиция
Алексей Хлестов, певец, участник концертов «За Беларусь!»: «Мне тяжело судить о политических делах, потому как я с политикой не связан. Но как гражданин своей страны я могу сказать с уверенностью: народ сделал свой выбор, проголосовав за своего кандидата. С этим не поспоришь. Насчет акций протеста могу судить только по телерепортажам. Если оно так было, как это показывали – бутылки, грязь и остальное – то, конечно, недопустимо загрязнять красивый центр города. Эти митинги, насколько мне известно, не были санкционированы властями, поэтому столько упреков в адрес их организаторов. Чтобы таких нападок не было нужно действовать по закону, чтобы все было легально».
Ирина Дорофеева, певица, участница концертов «За Беларусь!»: “Я уже высказывала свою четкую позицию по этому вопросу: выборы 19 марта прошли демократично и справедливо, поэтому никаких вопросов не должно возникать. Что касается митингующих, то я не могу понять, почему они протестуют: возможно, просто по убеждениям, возможно, что за деньги. Но чтобы так действовать, нужно быть невеждой, не иметь никакой информации о своей стране, не разбираться в процессах, которые происходят. Я ничего не слышала о потерпевших со стороны протестующих 25 марта, пострадала больше милиция. Что касается разгона участников акции, то я думаю, что это вынужденная мера: люди больше недели нарушали правопорядок. Конечно, нужно было призвать их уважать права других жителей столицы”.
http://bdg.by/news/news.htm?84265,1
сайты:
http://www.irinadorofeeva.com
http://khlestov.com/forum/
макдональдс
Я перешёл дорогу и зашёл в МакДональдс. Когда моя очередь подошла и мне пошли делать мороженое, то я случайно услышал от стоявших рядом двух из администрации МакДональдса разговор, из которого я понял, что это они вызвали ОМОН
http://community.livejournal.com/minsk_news/190393.html
❏
Загадайма яшчэ, як праявіў сябе МД падчас Плошчы.
А ў Цэнтральным скончылася гарбата.
А ў Патіо Піцца Лябедзьку адбівалі ныркі.
Замовіць у іх біг-мак з крывёю апазыцыянэраў?
джынсавая салідарнасьць
гадзіна ў цэнтры Менску
адзін чалавек з значкам.
будзем аптымістамі - мне проста не пашанцавала
26.3.06
Рэцэпты свабоды
Рэцэпты свабоды
Малыя і вялікія справы, каб не засмактала балота
http://za-svabodu.org/2603dalej.html
Папкоў - з КХП—БНФ сказаў: калі прыйшлі на плошчу, то там трэба было зноў ставіць намётавы гарадок. Вось гэта падтрымала б моладзь, якую брутальна пахапалі. Вось гэта было б змаганьне.
Нешта нашыя палітыкі апошнім часам сталі дужа шчодрыя на людзкія лёсы.
25
Учора.
Пачатак безвыходны. Народ запакаваны. Сілы няроўныя. “Чорныя” выцясьняюць з баявымі воклічамі ў бок вакзалу. Ніякай арганізацыі. Нехта крычыць – бяжыце ў арку. Бля, ніякіх арак! Толькі не ў двары! Нехта заклікае хапацца за рукі і супраціўляцца. Нехта з тых, хто ўцякае першым. Казёл. Прабі сабе башку сам. (Забягаючы наперад, тое самае варта было сказаць Казуліну).
Сябры завісьлі з боку Купалы. Выбіраюся на Камсамольскую. Чую “там сабралісь ненармальныя, б’ют вітрыны”. Пасьля Плошчы не маўчу. Гаўно не павінна пачувацца халвой на нашай зямлі. На Кірава стаіць адзінокі Хадыка і задуменна глядзіць праз дарогу на вірлівы дынамаўскі кірмаш. Там common people. Зь Леніна выліваецца людзкая хваля. Тысячы людзей пад прэзыдэнцыяй. Карцінка не для слабанэрвовых. Прылятае грузавік. Выскокваюць салдацікі са шчытамі. А мы ўжо прайшлі. На вул.Купалы машына БТ. Ґаньба! Зьяжджае пасьля трэцяга воклічу. Шкада, не было камэр. Зманціравалі б сюжэцік пра тое, як адмарозкі разьбілі бтшную машыну і скінулі яе ў Сьвіслач.
У парку Купалы багата людзей. Сьвяточны настрой. Прыйшло шмат апалітычных знаёмых. Дзякуй БТ. Выступы супярэчаць адно адному. Гучыць “застаемся тут”. Гучыць “ідзем на Акрэсьціна”. Не, ну, людзі, а думаць?
Магчыма, нехта патрапіў адразу ў парк. Магчыма, нехта стаяў пад гарой перад Кастрычніцкай. Магчыма, нехта проста ня бачыў, якая нечуваная колькасьць войскаў была ў цэнтры. АЛЕ Я НЯ ВЕРУ, ШТО ГЭТА БЫЎ КАЗУЛІН. Ён ведаў усё, і бачыў усё. І разьвязка была ня тое што прадказальная – адзіна магчымая. Ён жа, бля, нібыта вайсковец.
15.00 Канец мітынгу. Сьвяточны настрой. Машыны сыгналяць. Людзі ўсьміхаюцца. Прадавачкі адказваюць па-беларуску. Мінакі зьдзіўляюцца – о так, вас шмат. Еднасьць. Сьмеласьць. Упэўненасьць.
Праз гадзіну зьменяцца на звыклы адчай, бясьсільле і запужанасьць.
Акрэсьціна. Мае сябры – хто на Акрэсьціна, хто ў Жодзіна, хто на Старабарысаўскім. Чаму б не пайсьці на Старабарысаўскі? Адглесьць тая самая, і ўсё праспэктам… Ці ў Жодзіна?
Якія мэты паходу? Вызваліць вязьняў? Падтрымаць вязьняў? Як? Раззлаваўшы акрэсьцінскую ахову? Нарвацца?
ОМОН – скаты.
Навумаў – хлус.
БТ, Лад, ОНТ – казлы.
Рэжым – злачынны.
Кроў – чырвоная.
Што з гэтага было невядома раней?
Калі “падбухторваньне да дзеяньняў, якія могуць прывесьці да цяжкіх вынікаў” завецца правакацыяй, то хто Казулін, калі не правакатар? І як мусіў назваць гэта Мілінкевіч – геройскім учынкам?
Казулін – проста падонак.
Разважлівы, хітры, бессаромны. Колькі знаёмай бтшнай лукашысцкай рыторыкі ў тэксьце на ягоным сайце! Харызматычны траян, здольны псаваць і перакручваць. Казулін займаецца падзелам і расколам. Ды загадайце нарэшце Плошчу. Проста па-ду-май-це.
Колькі можна гуляць у паддаўкі, Міля?
Мілінкевіч. Ня знаю, што там у яго за рух. Паглядзім. Але ён лепшы лідар. Я не кажу – “на сёньня”. Няма часу шукаць новага. Міля пазнавальны. Міля інтэлігентны, чалавечны. Не харызматычны ў тым прыдуркаватым сэнсе слова, да якога мы прывыклі. Гэта добра. Наш прэзыдэнт якраз і мусіць быць такім – удумлівым працаўніком.
Але. Міля ня зробіць за нас нам шчасьце. Мы - народ, мы проста вырашым, каго наняць дзеля нашых інтарэсаў, калі прыйдзе час. А цяпер мы павінны ЗАСТАЦЦА РАЗАМ. Мы не павінны апускаць рукі. Эмоцыі сыдуць, злосьць міне, крыўда загоіцца. Але мы павінны рухацца. Сьвечкі, флэш-мобы, кветкі, любыя акцыі салідарнасьці, любы крэатыў – гэта павінна працягвацца. Дзеля нашых слаўных сяброў-герояў. Дзеля нас. Дзеля нашай будучыні. Дзеля нашай гісторыі. Інакш нас проста затопчуць, зацягнуць у гэтае балота.
Мы не павінны згубіцца. Мы павінныя бачыць адно аднога. Стужкі – сінія, бел-чырвона-белыя, значкі, беларуская мова – хто што зможа. Але мы павінны перастаць зьлівацца з шэрай масай.
Трэба стварыць сайт прыслужнікаў. З базай дадзеных. За ўвесь час існаваньня рэжыму. Па-магчымасьці з адрасамі і фоткамі. З пошукам. З рэйтынгам. З цытатамі. З артыкуламі крымінальнага кодэксу.
24.3.06
23.3.06
common people(?)
падслухаў размову дзьвюх расфуфыраных маладзіц у аўтобусе.
падаю тое, што пачуў.
- ...жаль, что не зима. посмотрела бы я (ха-ха), как эти в 25-градусный мороз посидели
- ха-ха, прикольна
- а че они хотят? ха-ха
- а, я да(ха-ха)же не знаю, ха-ха
- им по 10 долларов платят, ха-ха
- нет, по 9, ха-ха
- ха-ха, и на камеры снимают.
- ха-ха, пошли, и нас по телеку покажут!
- ха-ха, по (ха-ха) телеку! хи-хи
- да я же беларускава вабще не знаю
- ха-ха
- у нас в группе ха-ха одну уродку уже выгнали
- и чё?
- ха-ха
- в деканате, ха-ха, сказали, что ее теперь во францию возьмут на бесплатное, ха-ха
- ну, у нее наверно, папочка... ха-ха
- она специально так и хотела, чтобы ее во францию, ха-ха
- а чё, она французский знает?
- а, дык у нее ж папочка..., ха-ха
тут я выйшаў, а маладзіцы паехалі далей рабіць манікюр сваім ізьвілінам.
з рацыянальнага - трэба зрабіць вялізную расьцяжку, каб было бачна з таго боку і з вокнаў соткі, чаго такі мы хочам.
2203
уражаньні з учорашняга.
неяк акудовіч сказаў, што галоўная рыса беларусаў - індывідуалізм, то бо яны будуць сядзець у сваёй хаце, пакуль неба ня зваліцца.
ня самая лепшая рыса.
народ вакол Мястэчка паліць увесь час, дыміць на людзей, стаяць у натоўпе проста фізычна немагчыма з-за гэтага смуроду.
на просьбы кінуць паліць некаторыя робяць паказальную зацяжку. які тут настрой... якое яднаньне...
ходзім зьбіраем сьмецьце. цяпер толькі вялікае. бычкі не бярэм, але ад іх месцамі бела.
з музыкай поўны правал. яна мае быць унівэрсальнай і пазытыўнай.
то бо без шаманскіх бубнаў і бязь енкаў кшталту "радзіма альбо сьмерць", рэп таксама не для ўсіх. Музыка павінна быць пераважна стваральнай і дарослай. гэта не тусоўка па цікавасьцях. гэта наша паштоўка на ўвесь сьвет. Ёсьць проста клясычныя рэчы, ёсьць іх добрыя перапрацоўкі, ды пазваніце Супрановічу, чэсслова, калі дыскаў няма. Музыка не павінна разьядноўваць і разганяць.
учора дзяўчына на парапэце над лягэрам вельмі нас устрывожыла. Нельга, каб эмоцыі пераходзілі мяжу "нармальнасьці".
студэнды БДУ тожэ ЗАссалі. ґаньба! ведаю людзей, што адзначаюцца на праверках і вяртаюцца на плошчу!
22.3.06
За лесам сонца дагарае
Ў барвовым вогнішчы... Згарэла...
Пах трыццаць сёмага над краем –
Пах стрэлаў.
Ноч апускаецца павольна –
Прыдумак у начы багата.
Цень трыццаць сёмага над воляй –
Цень кратаў.
А ў кожным з нас – аднагалоса! –
Яшчэ дзядоўскі! – страх скуголіць.
Крык трыццаць сёмага над лёсам –
Крык болю.
А заўтра... Заўтра сонца ўстане,
Начныя крыкі, пахі, цені
Сваім даверлівым дыханьнем
Адменіць...
А заўтра... Кожны з нас прачнуўся,
І ўжо няма нікому справы:
Сон з трыццаць сёмага вярнуўся
Ці ява…
***
Прасілі не відовішчаў, ня хлеба,
Прасілі праўды, хоць былі галоднымі...
На колькі сноў назад вярнуцца трэба,
Каб зноў прачнуцца вольнымі ды годнымі?
Апранутыя ў аксаміт і зрэб'е,
Свой лёс па сьвеце раськідалі сьцежкамі.
На колькі слёз назад вярнуцца трэба,
Каб сустракалі нас ізноў усьмешкамі?
Прасілі праўды, бралі ў рукі стрэльбы,
Зямля крывёю нашай шчодра зьлітая
На колькі зла назад вярнуцца трэба,
Каб у чужынцаў не выпрошваць літасьці?
О Бацькаўшчына!.. Ўжо ня ўспомніць неба,
Што мы былі Багамі і аратымі...
На колькі год назад вярнуцца трэба,
Каб быць перад табой невінаватымі?
Аўтарка - Ірына Дарафейчук, асуджаная сёньня на 7 сутак арышту. За тое, што нібыта "брудна лаялася і махала рукамі". Болей вершаў "экстрэмісткі" - тут.
Таксама брудна лаяўся і махаў рукамі (у кожнай па торбе прадуктаў) галоўны рэдактар "Нашай Нівы" Андрэй Дынько. Ёсьць вэрсія, што дзяржаўныя бандыты палічылі за лаянку беларускую мову. Асуджаны на 10 сутак.
Лепшыя людзі сядзяць у турмах.
Становіцца няёмка быць на волі.
я - хуліґан у законе
Бо ж дробнае хуліганства - гэта калі гаворыш па-беларуску. На Акрэсьціна не хапае месца на ўсіх затрыманых.
21.3.06
Андрэй Хадановіч. Прамова на Плошчы 20 сакавіка
Калі ад тэленавінаў сьнег выпадае ў асадак,
хоць мала хто сумняваўся ў прагнозах на гэты конт;
калі мэтрапалітэн працуе безь перасадак,
а нехта па тэлевізары ратуе ўласны азадак
з экрана ля дому з надпісам ГАРЫЗОНТ;
калі шмат тысяч мабільнікаў разам лічаць гадзіны,
тым болей ад іх на плошчы ніякай іншай карысьці —
стаяць і чакаць свабоды, бо выбар цяпер адзіны,
у велькім і бардза пажондным — хто б там ні трындзеў! — таварыстве;
абуць на тры пары шкарпэтак цяплейшыя боты,
на злосьць халоднай вайне й атмасфэрнаму фронту,
бо выбар цяпер адзіны — стаяць і чакаць свабоды —
ад лесьвіцы ў стылі ампір да самага ГАРЫЗОНТУ.
http://nn.by/index.php?act=view&id=970
хто запісваў прамовы?
хто запісваў прамовы мітынгу?
іх няма нідзе на сайтах.
яны не павінны зьнікнуць.
Дынько на Акрэсьціна
10.40 | Андрэя Дынько даставілі на Акрэсьціна. Ён вёз прадукты маніфэстоўцам на аўтобусе.
затрыманы Андрэй Дынько
10.05 | Толькі што на Плошчы быў затрыманы Андрэй Дынько, галоўны рэдактар "Нашай Нівы". Ён прыехаў на плошчу, каб перадаць людзям харчаваньне.
Плошча
надзея ўчора ачуняла. але кволая.
трэба давесьці Плошчу да ладу.
ня піце зусім і не паліце між людзей.
учорашняя Плошча была адным вялікім месцам для паленьня.
ёсьць людзі, якія ня могуць пераносіць тытунёвы дым фізычна.
зьвяртацца да кожнага мы стаміліся.
хацелася б, каб арганізатары нас падтрымалі.
сёньня бярэм з сабой скруткі пакетаў для сьмецьця ды пальчаткі. будзем зьбіраць, мо хто задумаецца.
хацелася б спадзявацца, што ёсьць плян, як дзейнічаць, калі лу раптам нагуляецца ў дэмакратыю і разьвяжа рукі сваім бандытам.
і ўвогуле, што ёсьць плян.
20.3.06
палёт мысьлі
(Если вы были уверены в победе, то зачем выслали иностранных наблюдателей и провели аресты оппонентов?) "Если кто-то не дружит с законом - они перед ним отвечают. Оппозиционеры сами попросили их задерживать, а потом отпустить после 20-го числа".
"Часть задержанных мы разместили в гостиницах, накормили-напоили, они нам теперь благодарны - им не пришлось идти на улицы".
яшчэ
рушайла жжэць, хмурыцца, але жжэць!
усім кандыдатам даваліся аднолькавыя магчымасьці, вылучаліся месцы і памяшканьні (хто быў на сустрэчы зь Мі ў палацы рэспублікі?)
арыштавалі ўсіх, каго арыштавалі, падзялом!
А міля... мля, чаго ён яшчэ не сядзіць?!
РОССИЯНЕ! ГОРЯЧИЙ ВАМ ПРЕВЕД! ИМ ПОНРАВИЛОСЬ И ОНИ ЕДУТ К ВАМ!!!
оле-оле-оле!
веюць ветры веюць ў полі праз раку
Беларусь-старонка ты на скразьняку
такі настрой, нічога не магу з сабой парабіць
круціцца гэты матыў невылазна з учорашняй ночы
а ўсё ж хай да сёньняшняга вечара працяг гэтай сумнай песьні пабудзе закрэсьленым
буйнымі вятрамі замяло цябе
пала ты ў няроўнай пала ў барацьбе
цыклёны зьбіраюцца ў зграі,
цыклёны ідуць чарадою,
вясну на мяжы затрымалі
вясна ня прыйдзе бяз волі
бяз нашай з табою волі
вырвацца зь цесных абдоймаў
стабільна шэрага неба
стабільна халодных далоняў
18.3.06
16.3.06
людзьмі звацца
пасьля маразму нашых підарач - хоць кожны дзень на майдан.
напружвае нэрвознасьць ды гістэрыя - жжоўцаў, бацькоў, суседзяў.
чаму павінна пераймацца мадэль паводзінаў несумленнага боку?
дэмакратыя - гэта нармальна
справядлівыя выбары - гэта нармальна
быць людзьмі - гэта нармальна
Мілінкевіч - нармальны.
здрада, крадзеж, махлярства, хлусьня, нахабства - вось што ненармальна, вось хто хай пераймаецца.
апошнім часам у жж я прачытаў багата ўзьнёслых вершаў лепшых беларускіх творцаў, але маніфэстам беларусаў ізноў, праз стагодзьдзе гучыць несьмяротнае Купалава:
А хто там ідзе, а хто там ідзе
У агромністай такой грамадзе?
– Беларусы.
А што яны нясуць на худых плячах,
На руках ў крыві, на нагах у лапцях?
– Сваю крыўду.
А куды ж нясуць гэту крыўду ўсю,
А куды ж нясуць напаказ сваю?
– На свет цэлы.
А хто гэта іх, не адзін мільён,
Крьіўду несць наўчыў, разбудзіў іх сон?
– Бяда, гора.
А чаго ж, чаго захацелась ім,
Пагарджаным век, ім, сляпым, глухім?
– Людзьмі звацца.
14.3.06
12.3.06
апяць 25
БНФ(правільны_КХП) заўсёды казаў людзям праўду. У гэтым уся фішка. Балбатаньне. Таталітарныя сэкты найлепш пачуваюцца ў таталітарным грамадзтве. Проста нехта працуе на змор, а нехта раз у тыдзень посьціць на сайт чарговую энцыкліку "праўды", якую потым мінімальна адступаючы ад арыгіналу разносяць адэпты. Ім нявыгадная нашая перамога, таму што тады іх праўда абломіцца і яны згубяць свой уяўны статус прасьвечаных старцаў, якія акармляюць праўдай мітусьлівую і бесталковую паству, якая нечага рыпаецца.
А справа ў тым, што перамога ўжо ёсьць. Тысячы людзей на сустрэчах у мястэчках, пад прыцэлам ціхарысцкіх камэраў - гэта ўжо перамога. Перамога маральная. Самая важная.
І 19-га варта гэтую перамогу адсьвяткаваць. Гэта будзе сьвята паўналецьця Беларусі.
(камэнтар да http://aliaks.livejournal.com/13250.html)
11.3.06
сёньня па тэлеку ішоў надзённы мульцік "The Swan Princess" - пра фальсыфікацыю, узурпацыю і правакацыі. Галоўны злыдзень - кароль "Містэр Нахабства". 10.3.06
Прадмова да спрошчанага правапісу 1933 г.
У размовах наконт перавагаў наркамаўкі і тарашкевіцы часта абыходзіцца пытаньне паходжаньня наркамаўкі.
я зрабіў свой выбар пасьля таго, як прачытаў прадмову да спрошчанага правапісу.
Зараз паспрабваў знайсьці яе ў нэце, каб паказаць
Аказваецца, гэтага яшчэ ніхто не зрабіў.
ПРАДМОВА
Ажыцьцяўленьне ленінскай нацыянальнай політыкі ў БССР ставіць як адну з першачарговых задач на мовазнаўчым фронце — устанаўленьне норм беларускай літаратурнай мовы і правапісу. Гэтая неадкладная задача павінна быць як найхутчэй вырашана, паколькі разгалосьсі ў пытаньнях правапісу перашкаджаюць нашаму культурнаму будаўніцтву, адрываюць літаратурную мову, як сродак клясавай барацьбы, ад мовы шырокіх мас пролетарыяту і бядняцка-серадняцкага сялянства.
Першая навуковая спроба афармленьня беларускага правапісу была зроблена Бр. Тарашкевічам яшчэ ў 1918 годзе ў яго «Беларускай граматыцы для школ». У асноўным устаноўлены т. Тарашкевічам правапіс, зразумела, адпавядае навуковым запатрабаваньням роўню таго часу. Тарашкевіч меў поўную рацыю заявіць у прадмове да сваёй граматыкі, што «ўсё найважнейшае зроблена добра». Пераважаючы ў аснове яго правапісу фонэтычны прынцып адпавядае мэтодычнаму запатрабаваньню лёгкасьці. Наогул, як зазначае сам Тарашкевіч, ён «увесь час не выпускаў з вачэй пэдагогічную старану кніжкі». I толькі нянавісьцю клясавых ворагаў — беларускіх фашыстаў Заходняй Беларусі — можна тлумачыць лямант аб тым, што граматыка т. Тарашкевіча, вязьня польскага фашызму, зьяўляецца непэдагогічнай, перасыпана «маскалізмамі» і г. д. Тое самае сьпяваў і махравы нацдэм Я. Лёсік у сваёй рэцэнзіі на граматыку Тарашкевіча.
Зразумела, «як першая спроба, правапіс Тарашкевіча ня мог прэтэндаваць на паўнату, а галоўнае, ён у першым выданьні вышаў яшчэ тады, калі вялікія соцыяльныя зрухі, прынесеныя Кастрычнікам, не пасьпелі адбіцца ў беларускай літаратурнай мове. І таму сам Бр. Тарашкевіч зусім слушна кажа: «Аднолька-ж я ня думаю, што жыцьцё ня зробіць з часам значных зьменаў».
Правільная ленінская нацыянальная політыка, якая дае магчымасьць «уцягнуць па-сапраўднаму адсталыя нацыянальнасьці ў справу соцыялістычнага будаўніцтва» (Сталін), уцягнула ў культурнае будаўніцтва шырокія масы беларускага пролетарыяту і працоўнага сялянства. На прыкладзе беларускай мовы яшчэ раз сьцьвердзілася правільная ленінская думка аб тым, што ў кожнай нацыі дзьве нацыі. І ў беларускай мове і навуцы аб ёй адбілася клясавая барацьба.
Беларуская контррэволюцыйная нацдэмаўшчына, якая ў свой час кінула была галоўныя сілы на мовазнаўчы фронт, у сваёй шкодніцкай рабоце на гэтым участку імкнулася адсунуць пролетарыят ад удзелу ў справе стварэньня літаратурнай мовы; таму, зразумела, нацдэмы марудзілі са справай вырашэньня правапісу. Калі-ж яны і ставілі пытаньне аб ім, напр., на так званай Акадэмічнай конфэрэнцыі 1926 году, дык імкнуліся даць такі правапіс, які быў-бы адарваны ад шырокіх рабочых і бядняцка-серадняцкіх сялянскіх мас, прытупляў-бы мову, як зброю клясавай барацьбы.
3 далейшай гісторыі правапісу ў БССР трэба адзначыць яшчэ проект «Правапіснай камісіі БАН» 1930 г. («Беларускі правапіс»); ён быў складзены яшчэ пры нацдэмаўскім кіраўніцтве Інстытуту мовазнаўства, і таму нацдэмаўскія ўстаноўкі выразна адбіваюцца як у самім проекце, так і ў даданых да проекту заўвагах паасобных членаў правапіснай камісіі; адбіваюцца гэтыя тэндэнцыі і ў складанасьці шмат якіх правіл нацдэмаўскага проекту.
Прыступіўшы да вельмі складанай і адказнай задачы спрашчэньня беларускага правапісу, сёнешні склад Інстытуту мовазнаўства БАН, які атрымаў цяжкую спадчыну ад былога нацдэмаўскага кіраўніцтва Інстытуту, павёў гэту справу у напрамку ленінскай моўнай політыкі, рашуча змагаючыся на два фронты як з вялікадзяржаўніцтвам, так і з контррэволюцыйным нацдэмократызмам і ў пытаньнях правапісу. У сваёй рабоце над данай задачай Інстытут кіраваўся наступнымі прынцыпамі і меркаваньнямі.
Прымаючы пад увагу, што ўстаноўлены Тарашкевічам правапіс, які мае за сабой ужо чатырнаццацігадовую традыцыю, у асноўным адпавядае навуковым запатрабавань і ням, — Інстытут мовазнаўства БАН прапануе не радыкальныя зьмены ў правапісе, а толькі спрашчэньне некаторых больш цяжкіх пунктаў, дзе неабходнасьць спрашчэньня цалкам насьпела; апрача таго, у прапануемым проекце ўносяцца дапаўненьні з поваду некаторых пунктаў, у свой час незакранутых т. Тарашкевічам.
Выходзячы з асноўнага запатрабаваньня зрабіць правапіс даступным для шырокіх мас, Інстытут кладзе ў аснову проекту марксысцка-ленінскае адзінства фонэтычнага і этымолёгічнага прынцыпаў, як адзінства процілегласьцяў, аддаючы, аднак, разам з Тарашкевічам, вядучую ролю фонэтычнаму прынцыпу. Так, напрыклад, падпарадкаваўшы напісаньне галосных пасьля зычных фонэтычнаму прынцыпу (прав. 10), проект, аднак, пасьлядоўна адмовіўся ад вызначэньня тых зьмен зычных, якія ўжо органічна зьяўляюцца ў выніку сваёй позыцыі перад наступнымі зычнымі і таму не патрабуюць у даным выпадку правядзеньня да канца данага прынцыпу. Такім чынам:
а) не адзначаецца асыміляцыйнае памякчэньне зычных перад наступнымі мяккімі зычнымі ў такіх выпадках, як сьвет, сьлед і інш. (прав. 12), што мы маем таксама ня толькі ў рускім правапісе, але нават і ў фонэтычным па сваёй аснове украінскім правапісе;
б) не адзначаецца пераход звонкіх зычных у глухія і глухіх у звонкія (прав. 13), што было прынята ўжо і ў правапісе Тарашкевіча;
в) не адзначаецца зьмена сьвісьцячых у шыпячыя перал шыпячымі і шыпячых у сьвісьцячыя перад сьвісьцячымі (прав. 14).
На фоне правіла 13 проект мяркуе замяніць напісаньне гарадзкі, суседзтва, запазычанае ў свон час мэханічна з польскай орфографіі, больш пасьлядоўным і этымолёгічна правільным напісаньнем гарадскі, суседства да прав. 16).
Пры вырашэньні пытаньняў аб перадачы тых фонэтычных зьяў, у адносінах да якіх разыходзяцца паміж сабой беларускія дыялекты, Інстытут імкнуўся выходзіць з больш пашыраных варыянтаў, або разнабой паміж гаворкамі імкнуўся прымірыць увядзеньнем у норму больш простай зьявы, якой часта аказвалася форма этымолёгічная. Так, напрыклад, з прычыны складанасьці зьмен, якім падпадаюць ненаціскныя галосныя Е, Я ў розных складох, проект спрашчае правілы перадачы зазначаных галосных у ненаціскным становішчы, правёўшы правіла аб фонэтычнай перадачы ненаціскнога Е праз Я толькі ў першым складзе перад націскам, паколькі ў гэтым становішчы яканьне выяўляецца найбольш выразна, паколькі ў зьмене Е на Я ў даным складзе сходзіцца паміж сабой большасьць беларускіх гаворак (правіла 3); разнабой-жа ў вымаўленьні ненаціскнога Е ў іншых становішчах проект прымірыў правядзеньнем этымолёгічнага прынцыпу.
На тым-жа меркаваньні грунтуецца і прапанова замяніць напісаньне падвойных літар у такіх словах, як насеньне, жыцьцё, пытаньне, аднэй літарай (правіла 11), што таксама павінна дапамагаць спрашчэньню правапісу, паколькі з розных варыянтаў у гаворках выбіраецца больш простая форма. Улічыў тут проект і асаблівую пашыраннасьць форм без падваеньня ў гаворках Заходн. Беларусі.
Улічваўся пры ўкладаньні проекту і сэмасыялёгічны момант, роля якога, напрыклад, была выяўлена ў перадачы на пісьме складаных слоў (правіла 7). Сэмантычнымі прычынамі таксама абумоўлена ў беларускай мове пашыранае вымаўленьне пэўных замежных слоў з суфіксам -ІР (правіла 34). Ясна, што пашырэньне такіх форм, як камандыраваць, будзіраваць, суміраваць, вар’іраваць замест камандаваць, будаваць, сумаваць, вар’яваць, тлумачыцца адштурхоўваньнем ад адпаведных омонімаў, супадзеньне з якімі прывяло-б да блытаніны.
Як будзе зазначана яшчэ далей, улічвалася між іншым і тое палягчэньне і экономія, якія адпаведныя правілы могуць прынесьці для поліграфічнай справы. Так, напрыклад, памянёнае правіла аб невызначэньні мяккасьці ў такіх выпадках, як сьвет, дасьць вялікае спрашчэньне ў гэтым кірунку, бо мяккі знак тут вельмі абцяжваў і друк і пісьмо; нярэдка даводзілася пісаць па два, тры і нават больш лішніх Ь у словах (напр., сьцьвярджэньне, зьдзяйсьненьне і г. д).
Таксама больш навукова абгрунтавана правіла аб прыставачным зычным В перад пачатковымі націскнымі галоснымі О, У (правіла 9).
Як у галіне фонэтыкі, так асабліва ў галіне морфолёгіі, пры ўстанаўленьні норм правапісу проект улічваў прогрэсыўнасьць данай зьявы, ступень яе пашырэньня ў рабочых і бядняцка-серадняцкіх дыялектах БССР і Заходняй Беларусі. Тут мы цьверда павінны памятаць словы т. Сталіна, сказанныя ім на XVI зьезьдзе Ўсе КП(б): «Есьць Беларусь у складзе СССР; але ёсьць і другая Беларусь у складзе іншых дзяржаў. Ці думаеце вы, што пытаньне аб украінскай і беларускай мове можа быць вырашана бяз улічэньня гэтых сваяасаблівых умоў»?
У некаторых выпадках, калі ў дыялектах прыблізна ў аднолькавай меры пашыраны два варыянты, калі няясным яшчэ зьяўляецца, якая з форм перамагае, або калі адзін з варыянтаў сёньня пашыраны ў меншай меры, але выразна зьяўляецца прогрэсуючым, — у гэтых усіх выпадках проект узаконьвае два варыянты, але перавагу аддае, аднак, аднаму з іх, ставячы яго на першае месца. Выходзячы з такіх меркаваньняў, даны проект, у процілегласьць проекту нацдэмаў, якія сьвядома адкідалі ўсе факты беларускай мовы, агульныя з рускай, устанавіў, напрыклад, варыянты для канчаткаў
Не гаворачы ў прадмове аб некаторых іншых, больш дробных пунктах, дзе пановаму вырашаецца або ўпарадкоўваецца пытаньне правапісу ў галіне фонэтыкі і морфолёгіі, мы тут адзначым толькі наступнае. Упяршыню узаконьваюцца даўно ўжо ўжываемыя ў савецкім друку формы дзеяслоўных прыметнікаў абодвух часаў абодвух станаў: існуючы, —ая, —ае, існаваўшы, —ая,—ае, эксплёатуемы, —ая,—ае (правіла 77), супроць увядзеньня якіх так змагаліся нацдэмы, аргумэнтуючы адмоўныя адносіны да гэтых форм спасыланьнем на адсутнасьць іх у сялянскіх гаворках. Патрэбнасьць увядзеньня гэтых форм даказваецца неабходнасьцю адрозьніваць у мове сэнс такіх выразаў, як эксплёатуемая кляса ад выразу эксплёатаваная кляса і падобных. Ясна, што прапанаваная нацдэмамі форма эксплёатаваны ў сэнсе дзеяпрыметніка цяперашняга часу прыводзіць да грубага політычнага скажэньня сэнсу.
Пры ўнормаваньні правапісу чужаземных слоў Інстытут імкнуўся па магчымасьці сьцерці розьніцу паміж сваімі і чужымі словамі. Улічваючы дыялектычны процэс асваеньня шырокімі працоўнымі масамі замежных слоў, як адзін з этапаў стварэньня будучай інтэрнацыянальнай мовы, проект прапануе падпарадкаваць чужаземныя словы правілам аб аканьні (правіла 23), бо сапраўды, хіба можна сёньня лічыць замежнымі такія словы, як комуна, соцыялізм, а тым больш такія скрыжаваныя словы як колгас, колгасьнік? Прыняўшы аканьне ў чужаземных словах, Інстытут, аднак, лічыць, што на сёнешнім этапе мы ня можам на чужаземныя словы перанесьці правілы аб яканьні ў беларускіх словах (правіла 25), паколькі ў большасьці выпадкаў у гэтых словах перад даным галосным вымаўляецца цьвёрдая зычная (апрача Л); такім чынам, мы маем у беларускім вымаўленьні гэтых слоў злучэньні БЭ, ПЭ, МЭ, ДЭ ТЭ, і г. д., злучэньні, неўласьцівыя для беларускіх слоў.
Апіраюцца на жывое вымаўленьне і правілы аб перадачы чужаземных злучэньняў ІО, ІЕ, ІА, IU (правіла 29). Пановаму, больш правільна вырашана пытаньне аб апострафе і аб Ь у замежных словах (прав. 27). Спрашчэньнем зьяўляецца правіла 31 аб перадачы падвойных літар у замежных словах адной літарай. Унормавана пытаньне аб морфолёгічным асваеньні слоў чужаземнага пахаджэньня тыпу пролетарый, барый (правіла 39). Упарадкавана перадача чужаземнага l (правіла 28). Наогул, як у даным правіле, так і ў правілах аб перадачы зычных д, т перад е, і (прав. 28 і 30) лроект ухіліўся вялікадзяржаўніцкіх тэндэнцый, якія выяўляліся ў імкненьні даныя факты замежных слоў перадаваць абавязкова ў рускім вымаўленьні (лампа, сацыалогія, арыхмеціка, фанэціка).
Але, адлюстроўваючы процэс асваеньня шырокімі працоўнымі масамі чужаземных слоў, проект, аднак, не дапускае вульгарызацыі іх, якую праводзілі ў сваёй шкодніцкай рабоце нацдэмы і праводзяць цяпер фашысты Заходняй Беларусі. 3 гэтай прычыны, напрыклад, проект прапануе чужаземнае f ва ўсіх выпадках перадаваць праз Ф (правілы 35): форма, фабрыка, торф, а ня хворма, хвабрыка, торп.
У разьдзеле аб правапісе ўласных географічных імёнаў прыняты правілы
Для паўнаты проекту, каб даць магчымасьць зараз-жа карыстацца ім, Інстытут дадаў пункты, якія не выклікаюць сёньня спрэчак (напрыклад, у прав. 2 аб злучэньнях РО, ЛО, РЫ, ЛЫ, далей прав. 10 аб напісаньні галосных пасьля зацьвярдзелых зычных і г. д.); у разьдзеле морфолёгіі больш-менш поўна прыведзены формы скланеньня і спражэньня.
Проект ахапляе спрэчныя пытаньні правапісу, але Інстытут таксама лічыць зусім насьпеўшым і пытаньне аб некаторых зьменах у азбуцы. Такой першачарговай задачай зьяўляецца ўвядзеньне аддзельных літар для абазначэньня афрыкат ДЗ і ДЖ, што дало-б між іншым значную экономію ў поліграфічным вытворстве, а галоўнае — дало-б магчымасьць адрозьніваць на пісьме такія розныя па свайму вымаўленьню выпадкі, як злучэньне двух зычных Д і 3 у словах: адзімаваць, водзыў, ад афрыкаты ДЗ у словах адзін, дзікі і т. п.; адрозьніваць злучэньне зычных Д і Ж у словах паджылы, аджымаць і пад. ад афрыкаты ДЖ (хаджу) Рашуча выказваючыся за ўвядзеньне новых літар для афрыкат ДЗ і ДЖ, якое дало-б пэўнае спрашчэньне і ў самім правапісе, і ставячы гэта пытаньне на абгаварэньне шырокай пролетарскай грамадзкасьці, Інстытут, не прапануючы якога-небудзь свайго проекту гэтых новых літар, аднак, лічыць, што для абазначэньня афрыкат павінны быць прыняты такія літары, якія не супярэчылі-б агульнаму стылю ўсёй беларускай азбукі і па сваёй композыцыі станавілі-б лігатуры тых літар, якімі абазначаюцца складаныя элемэнты зазначаных афрыкат.
Над разглядам пытаньняў правапісу Інстытут мовазнаўства працаваў у поўным складзе сваіх навуковых супрацоўнікаў, прысьвяціўшы данай справе 15 паседжаньняў, з якіх першае адбылося
Разгляд і зацьверджаньне данага проекту спрашчэньня беларускага правапісу будзе праведзена пасьля конфэрэнцыі, дзе даны проект спрашчэньня, складзены Інстытутам Мовазнаўства, будзе пастаўлен на шырокае абгаварэньне.
Самы тэкст проекту напісан паводле старога правапісу, прыклады-ж паданы паводле правіл, прьнятых у «проекце».
У канцы праекту дадаецца ўзор новага правапісу.
Інстытут Мовазнаўства
Беларускай Акадэміі Навук.
9.3.06
каханьне насамрэч
рэальная падтрымка - толькі на ОНТ!
званіце - вызначальнік нумароў уключаны!
за лукашэнку ўжо за 76000, мілінкевіч набраў ажно 4000, ну ён трэці - а хто б сумняваўся!
усе праплочаныя адмарозкі, што прыпёрліся на плошчу Свабоды - ужо адзваніліся!
бярэмся за калькулятары і пачынаем каяцца, пакуль ня позна!
вынік педарачы - 77,7% - элегантна. я ў экстазе.
8.3.06
разам нас багата - гэта проста сьвята!
мая краіна мае ўьмешлівы твар і разумныя вочы.
гэта сьвята, што ў краіне столькі добрых і сьветлых людзей.
трэба сабрацца ўсім разам, пазнаёміцца, адсьвяткаваць.
19-га я пайду на сьвята. на сьвята, а не на барыкады.
хай на гэтым сьвяце будуць людзі з кветкамі і паветранымі шарамі.
разам нас багата - гэта проста сьвята!
update 17:35
людзей было шмат, а мілінкевіча было мала.
у залю не пусьцілі. штатная правакатарка тут жа саабразіла, "што яны спэцыяльна не пайшлі, каб карцінку саздаць"
нейкі "патапыч" прасіпеў дзьве пясэнкі - адну пра мацярэй, другую пра жэншчын.
на пясэнку зьбегліся вакольныя псінкі і сталі скавытаць.
ужос.
потым доўга і разумна гаварыў вячорка.
нядоўга - калякін.
потым нарэшце далі слова мілінкевічу і стала весялей.
нармальны прэзыдэнт - усё, што магу сказаць.
здалёк, але даволі гучна, мімаходам крытыкаваў Мілінкевіча ў грубай форме адзін дзядзечка. З натоўпу выбег дзядзька ў сінім камбінэзоне (ахова?), дагнаў нязгоднага - і празь пяць хвілін яны з тым дзядзькам ужо... абдымаліся.
пазытыўна.
аб'яўляю самачынны байкот кінатэатру "Берасьце" за замарожаныя канечнасьці.
выступленьне выклікала зацікаўленасьць сярод усіх катэгорый насельніцтва
незалежна ад колькасьці лап.
надзейная абарона
фанаты атакуюць
update:
у часе сустрэчы ўзьнікалі зацікаўленыя дыскусіі
фанаты атакуюць-2
7.3.06
белаз
па кожнай паездцы ў аўтобусе 542-га маршруту, або ў нямецкіх трамвайчыках, аддадзеных у Менск задарма, мяне ахінае дыскрэдытацыйнае адчуваньне - беларускія новыя рэчы горшыя за буржуйскі сэканд-хэнд. Новыя МАЗы пачынаюць празгатаць, губляць шрубы і ніты, фурчэць і грукатаць праз паўгода. На МАЗы першага пакаленьня ўжо цяжка глядзець. Беларускае адзеньне, што порткі, што вопратка - горшыя за паношаныя замежныя сэканды - і ўжо на вітрыне. Беларускі абутак - як лятарэя - сапсуецца да ці пасьля заканчэньня гарантыі? Дык вось цікава - чаму? Хацелася б спадзявацца, што з-за тэхналягічных чыньнікаў. Але, напрыклад, МАЗ - ён мадэрнізаваны? Чаго не стае мазу, каб рабіць прадукцыю хаця б на ўзроўні Мэрсэдэсу дзесяці-дваццацігадовай даўніны? Толькі жалязяк, мікрасхем ды даляраў? Ці рукняўср...?
Інакш кажучы, калі Мотавела аснасьціць усім тым, што мае Rockmachine ці там Trek які ды Шымана - што ў іх атрымаецца - Trek ці Аист з крутой навескай?
Якім ужытковым беларускім таварам можна ганарыцца?
(Белаз ды Беларус ня ўлік, калі толькі ня знойдзецца фэрмэр, які скажа - о так, Беларус абставіў круты амэрыкоскі трактар)
лыжы Целяханы?
мікрахвалеўка Гарызонт?
ровар Ветразь?
споднікі Купалінка?
кухонны камбайн Белвар? (ой, дзяржыця мяне :))))
тэлефоны Лёс? (яны DECT яшчэ там раптам ня выпусьцілі?)
беларуская энцыкляпэдыя?
пральная машына Атлант?
у якой даліне шукаць беларусам сваё поле цудаў, і што для гэтага трэба памяняць?
2.3.06
Быкаў нярвова курыць свае вершы
Lutoday:
Скорина был не только белорус, он жил и в Питере, и творил там. Это наш Скорина. Россияне с гордостью о нем говорят.
http://www.kp.belkp.by/2006/03/02/doc104668/
Быкаў нярвова курыць свае вершы
1.3.06
акупацыя
у гэтым горадзе ўсе людзі ўзятыя ў закладнікі.
у гэтым горадзе вялікае беспрацоўе і над кожным вісіць страх застацца без капейчыны.
у гэтым горадзе агенты матрыцы не лянуюцца гойсаць па прадпрыемствах і капаць справы кожнага, хто быў заўважаны ў неляяльнасьці да сыстэмы.
у гэтым горадзе начальства не саромеецца звальняць за погляды інвалідаў і адзінокіх матак.
у гэтым горадзе начальнікі і падначальнікі ўвадкрытую крычаць на сходах, што даведаюцца, як прагаласаваў кожны з работнікаў, і няхай толькі хто паспрабуе не зрабіць гэтага датэрмінова, а ідэолягі прыхавалі ў шуфлядах справаздачы пра вынікі галасаваньня ў кожным аддзеле.
у гэтым горадзе любая супярэчнасьць вырашаецца адным падыходам - ах ня нравіцца - то йдзі сабак ганяй.
бясьсільле, страх і апатыя прасякнула людзей гэтага гораду.
яны баяцца гаварыць нешта нават на кухнях, моўчкі гледзячы ў сваю кашу бяз скваркі.
яны баяцца падысьці да тэлефону, а калі раптам знойдуць у сваёй скрыні іншадумную ўлётку, напружана думаюць, як бы ад яе бясьсьледна пазбыцца - спаліць? размачыць? зьесьці? падкінуць суседу? пазваніць у міліцыю?
як у любым канцлягеры, увесь іх патэнцыялі і жыцьцёвая сіла ідзе на тое, каб выжыць.
а лепей - стацца празрыстым і незаўважным.
іх усеагульная падтрымка, іх стройныя подпісы, іх паказная згода прасякнутыя цяжкай і ліпкай нянавісьцю прыгнечаных.
віры ракі гэтага гораду помняць вынікі гэтай нянавісьці...
