Віцебск у раварыстычных апавяданьнях.

Большасьць вуліц тут незаасфальтаваная, з лужынамі на ўсю шырыню. Дзе-нідзе асфальт пакладзены, але з такім разьлікам, каб вада адтуль нікуды не сьцякала і як мага даўжэй закрывала яміны і расколіны пад сквапным сьвятлом рэдкіх ліхтароў. Нават аддзел культуры гарвыканкаму стаіць адной нагой у лужынах.

Дарогі тут кладуцца для таго, каб аздобіць падземныя камунікацыі. Віхлястыя траекторыі руху машын неабазнанца могуць зьдзівіць — гэта забаўка называецца аб’яжджаньнем люкаў.

Цяпер я згодны з тым, што веладарожкі ў Віцебску немагчымыя ў прынцыпе: якія веладарожкі, калі тут і дарог нармальных няма.

Бардзюры кладуцца пасьля асфальту ці замест асфальту. Каля іх утвараецца прыбардзюрная паласа рознай глыбіні зь няроўнымі краямі. Звычка ціснуцца да краю дарогі можа прывесьці да акрабатычных вынікаў.



Маркаўшчына — віцебскія Шабаны. Да цэнтру на ровары ажно 25 хвілін! Ніхто ня хоча купляць ці здымаць кватэру на Маркаўшчыне, калі верыць тутэйшым газэтам. Маркаўшчына далёкая ад урбаністычнага ідэалу мікрараёнаў “Поўдзень-Х”. Тут ня тлумна, растуць дрэвы й няма гандлёвых цэнтраў.

Затое ёсьць Залатая горка, якая сьцеражэцца пільным аўчарам. Аўчар падняў на вушы ўсю ваколіцу і праз 5 хвілін залатагорскай фатасэсіі на мяне, здаецца, брахала ўся Маркаўшчына. Давялося асвоіць тэхніку спусканьня з роварам з гары, каб не вяртацца праз ваўкарэзіну. Вельмі зручна. Спускаеш перад сабой ўпоперак ровар, абапіраешася і саскокваеш да яго сам.



Вузкая каляіна ўздоўж зарослай чыгункі вывела ў колішнюю вёску Грышаны, таксама ціпа Віцебск. Хлопцы з вудамі, сабачкі з раму ростам. Усё як мае быць, па-гарадзкому.

Наступная вёска — Арэхава, то бо цяпер вуліца Арэхаўская, глуш несусьветная за раёнам катэджаў, канец дарог з разваротным кальцом з мостам праз колішюю чыгунку і Чортавай Барадой на канцы.


Чортава Барада — гэта бяскрыўдны з выгляду лесапарк з схаванай у гушчары дужа, дужа высокай стромай з размоклым гліняным схілам. Цудоўнае месца для адпрацоўкі практыкаваньня, як з роварам на руках хапацца за камлі дрэваў.

Хапаўся я за тыя камлі з надзеяй, што кудысь гэтая сьцежка з гэтай барады мяне прывядзе. Прывяла ў поле і зьнікла. Стандартны, як пазьней высьветліцца, фінт калявіцебскіх дарог. Каб ня вяртацца той самай сьцяжынай, даў крыху ўбок і ледзь пасьпеў адсунуцца назад, амаль сеў на багажнік, бо сьлізкая гразкая сьцежка рванула рэзка ўніз. З заціснутымі тармазамі праз пару хуілін высьлізнуў на новае поле да новай бездаражжы. І альтэрнатывы было дзьве: караскацца ў чорці якую гору назад па глінянай кашы, або ехаць у поле да нейкага насыпу на даляглядзе. Зрэшты, выбар быў відавочны: прыўзьняўся і паехаў удаваць зь сябе камбайна.

О шанцунак, праз паўкілямэтры проста пад колы выскачыла гразкая, палявая, уся ў лужынах, але дарога!



Неўзабаве яна дакацілася да насыпу колішняй чыгункі, па якім ехаць была адна аслода: суха, роўна і зацішна.



Набраў разгон і… тут проста на дарозе вырасла Дзьвіна. Дарога скончылася найшыкоўнейшымі краявідамі.



За балотам, якое называецца дарогай на рачны порт, дзе я круціўся між МАЗаў, якія ляніва перавальваліся з лужыны ў лужыну, я выскачыў на галоўную маркаўшчынскую вуліцу і на шалёнай хуткасьці паляцеў да новых прыгод на іншы канец гораду.