ін, тэлек, туалізм

Чаго я менш за ўсё чакаў ад сваёй зомбаскрыні, дык што яна штодня надвячоркам будзе выцягваць немавед адкуль карціны, ад якіх няможна адарвацца.
У мяне звычайна на вечар іншыя пляны, чым петрыцца ў нясупэрплоскі экран, але...
Учора быў зацягнуты да залішне позьняй ночы шматслойным вінігрэтам з жэжэшнай назвай «Me and You and Everyone We Know». Калі ты ведаеш, чым карціна розьніцца ад коміксаў, то зразумееш, што мне спадабалася ў гэтым фільме.

Спаў меней на гадзіну. Раніцай, цапляючыся за тапкі, заракаўся ніколі не ахвяраваць сном дзеля мастацтва.

Але вечарам неасьцярожны тыц па пульце — і вуаля!  — дзьве гадзіны псаваньня зроку без магчымасьці адбегчыся ў прыбіральню. Ну і паглядзі на гадзіньнік, графік кату пад хвост, у кучу да ранішніх зарокаў. Прычыну зноў у двух словах не скажаш, сама меней пяць: «The Man Who Wasn't There». Гэта шэдэўр такой сілы, што пасьля прагляду хочацца ўстаць з канапы, адставіць куфаль і праводзіць тытры бурлівымі воплескамі й голаснымі авацыямі. Білі Боб Торнтан мне сёньня дакладна прысьніцца, гэта такая самая непазьбежнасьць, як і тое, што мае (і твае) валасы будуць упарта, аўтаномна і няўмольна працягваць сабе расьці.

Ed: Frank.
Frank: Huh?
Ed: This hair.
Frank: Yeah.
Ed: You ever wonder about it?
Frank: Whuddya mean?
Ed: I don't know... How it keeps on coming. It just keeps growing.
Frank: Yeah-lucky for us, huh, pal?
Ed: No, I mean it's growing, it's part of us. And we cut it off. And we throw it away.
Frank: Come on, Eddie, you're gonna scare the kid.
Ed: ...I'm gonna take his hair and throw it out in the dirt.
Frank: What the...
Ed: I wanna mingle it with common house dirt.
Frank: What the hell are you talking about?
Ed: I don't know. Skip it.