замечательно выходит

Эўрыка! Гэта ж нацыяналкаулавіцель!







Уручча можа спаць спакойна — не дакаціцца!

мова патэнцыйнага праціўніка

У Белорусской военной газете, пад самай шапкай, опус незвычайнай гнюснасьці, беларусафобства і разьюшанасьці. Наша слаўная цэрбэрная «журналістыка» даўно не гасіла такеннымі порцыямі дзярма з усіх арудзій.

Толькі дурны ня бачыць, што адным артыкулам беларускай арміі нанесены непаправімы іміджавы урон, і ніякі Раменьчык не ўратуе. Ніякай лёгікі у гэткім пазорышчы няма, апроч панікі. Выходзіць, адзін Жалезка пералякаў усе штабы, што аж хвуражкі задрыжэлі ад зацьвярдзелых грукаў паліцэйскай мовы.

Ну, і для гісторыі, хоць падшыўкі і так не гараць, таварыш маёр.

Поскольку военное ведомство никогда не допустит того, чтобы воин пострадал от недоедания (такого за 90 лет Вооруженных Сил никогда не было и не будет), Дима закономерно оказался в Главном клиническом военном медицинском центре Вооруженных Сил.

…

Но вернемся к нашему «узнику совести», которому государство предоставило возможность честно исполнить долг и священную обязанность и который в знак протеста объявил голодовку. Да, такого еще не было в нашей истории. Интересно, а как бы поступил господин Железниченко, если, представим такое, ему предложили бы послужить под бело-красно-белыми знаменами «белорусской самопомощи», где-то в 1942 – 1943 годах, или в дивизии СС «Беларусь» в 1945 году?..

…

В.Кубе сказал, что немецкие власти постановили разрешить белорусам организовать корпус самообороны для борьбы с партизанщиной. Белорусы должны занять видное место в этой войне и показать, что они готовы бороться за новую Европу». Беларусь – в Европу… – любимый лозунг оппозиции и сегодня.

…

Но и это не помешало в 90-е годы включить в школьные учебники стихи Натальи Арсеньевой и Ларисы Гениюш. Той самой Гениюш, с легкой руки которой в оппозиционной публицистике получило дальнейшее развитие проклятие партизан

…

Белорусский народ сделал свой выбор в 1994 году. С избранием Президентом Республики Беларусь А.Г.Лукашенко возвращены символы и смыслы самого яркого события ХХ века – Победы советского народа в Великой Отечественной войне. Этот же выбор подтвержден и в последующем. …Но, как показали последние события, и в нашей стране есть достаточно активные духовные наследники полицаев и карателей, пытающиеся под прикрытием лозунгов о свободе не только реанимировать своих «героев», тесно сотрудничавших в годы войны с гитлеровцами, но и завладеть умами отдельных молодых людей. Одной из жертв этой деструктивной деятельности и стал Дмитрий Железниченко.

Андрей МАКСИМОВ. Во славу Родины

Зрэшты, слаўная армейская газэта заўжды вылучалася аж залішняй шчырасьцю

вось сымбаль твой

калі раней прадстаўнікі пралетарыяту дакалупваліся простымі мычаньнем «Эээтыыы’ля!» або саплівым «Дай пакатацца, шышыш?!», то цяпер новы трэнд: «оО! эЭ! А гдзе фліікеры?!».
Самае цікавае, што я абматаны сьвятлістымі стужкамі як марсіянін, а ў торбе дык увогуле аўтакамізэлька для прыцемак, але флікера насамрэч няма, ніводнага, нідзе.

Адсюль выснова: справа не ў бясьпецы, справа ў сымбалі — просты люд сячэ фішку яшчэ да яе дзяржафармленьня: хто ня з флікерам, той не з народам.

ін, тэлек, туалізм

Чаго я менш за ўсё чакаў ад сваёй зомбаскрыні, дык што яна штодня надвячоркам будзе выцягваць немавед адкуль карціны, ад якіх няможна адарвацца.
У мяне звычайна на вечар іншыя пляны, чым петрыцца ў нясупэрплоскі экран, але...
Учора быў зацягнуты да залішне позьняй ночы шматслойным вінігрэтам з жэжэшнай назвай «Me and You and Everyone We Know». Калі ты ведаеш, чым карціна розьніцца ад коміксаў, то зразумееш, што мне спадабалася ў гэтым фільме.

Спаў меней на гадзіну. Раніцай, цапляючыся за тапкі, заракаўся ніколі не ахвяраваць сном дзеля мастацтва.

Але вечарам неасьцярожны тыц па пульце — і вуаля!  — дзьве гадзіны псаваньня зроку без магчымасьці адбегчыся ў прыбіральню. Ну і паглядзі на гадзіньнік, графік кату пад хвост, у кучу да ранішніх зарокаў. Прычыну зноў у двух словах не скажаш, сама меней пяць: «The Man Who Wasn't There». Гэта шэдэўр такой сілы, што пасьля прагляду хочацца ўстаць з канапы, адставіць куфаль і праводзіць тытры бурлівымі воплескамі й голаснымі авацыямі. Білі Боб Торнтан мне сёньня дакладна прысьніцца, гэта такая самая непазьбежнасьць, як і тое, што мае (і твае) валасы будуць упарта, аўтаномна і няўмольна працягваць сабе расьці.

Ed: Frank.
Frank: Huh?
Ed: This hair.
Frank: Yeah.
Ed: You ever wonder about it?
Frank: Whuddya mean?
Ed: I don't know... How it keeps on coming. It just keeps growing.
Frank: Yeah-lucky for us, huh, pal?
Ed: No, I mean it's growing, it's part of us. And we cut it off. And we throw it away.
Frank: Come on, Eddie, you're gonna scare the kid.
Ed: ...I'm gonna take his hair and throw it out in the dirt.
Frank: What the...
Ed: I wanna mingle it with common house dirt.
Frank: What the hell are you talking about?
Ed: I don't know. Skip it.

ня ведаю, што і думаць

Адзіная і непаўторная бел'яздзяржгазэта сёньня азадачыла:

Яны пажадалi выпускнiкам паспяховай здачы экзаменаў, а кiраўнiцтва i настаўнiкаў лiцэяў падзякавалi за высокi ўзровень арганiзацыi навучання. // «Звязда»

Раней у школе за такое лінейкай па руках, у вугал на гарох і ўсю сям'ю аж да траюраднай радні ў кабінэт да дырэктара, а цяпер з гэтай праламентна-парвапіснай тузанінай нат ня ведаю, куды званіць.

Які нумар платнай справачнай белтэлекаму па радзькоўцы?

на дарозе камякі зялёнай солі, аскепкі лёду ў іржавых лужынках. ёсьць жыцьцё на марсе?

паглядзеў апошнія 2 хвіліны Thumbsucker'а.
адразу бачна — добрае кіно =)

čym rasčulić eŭronews

Тады, як на ўсходняй мяжы Эўрапейскай Вуніі сьпяць начамі ў цесных, халодных фурах сотні галодных, нямытых, раззлаваных дзядзек, у тым ліку грамадзян гэнай самай Эвуніі, эўраньюсаўскія паліґлоты расчулена распавядаюць пра няшчасных азіятаў, якія, бедакі-небаракі, стаяць у чэргах па квіткі, каб гайсануць куды на свой вычварэнскі Новы год, а чэргі вялікія, бо азіятаў шмат, во і навіна.

Я б на месцы блакаднікаў Варшавы разьвярнуў бы фуры ў бок Ліёна ды пагойсаў бы па Падмочаным праезьдзе. Каб заўважылі.

miensk u majich śliadach

akazvajecca, kali pieršym prajechać pa śviežym śniezie, to ślied zastaniecca navat paślia šufliaŭ dvornikaŭ i advalaŭ traktaroŭ.
i akazvajecca, što dźvie pakručastyja bielyja liniji papieradzie dobra padymajuć zranicy nastroj!
uvohulie, usiu zimu ježdžu pa svajich śliadach — dzie-nidzie časam navat hliadziš, kab nia trapić u svaju ž pracisnutuju ŭ adlihu j abliedzianieluju ŭ marazy kaliajinu dy nia stracić raŭnavahi.
zarycca va ŭlasnym śliedzie — heta ŭžo zališnie kamična.

a voś zarycca na nuliavym kiliametry navat cikava.
redzieńkija šypy na piaredniaj pakryšcy, dziravaja koŭzanka, zališniaja ŭpeŭnieinaść i pužlivaja minačka zrabili svajo — zaklaŭ pavarot pa-lietniamu i pierakvalifikavaŭsia ŭ figurnaha ravarysta.
cikava, što braznuŭsia nie adrazu, a z treciaha krucialia — šypy, choć i redzieńkija, trymalisia da apošniaha, pakuĺ zadniaje kola zabaŭlialasia z gravitacyjaj.
alie ŭrešcie vid pragramnaha vystuplieńnia pamianiaŭsia na skielieton =).

sumna toĺki, što za zimu sustreŭ usiaho dva nie svaje śliady.

u minus-sezonie 834 km

еньнавахыв еаксуралеб

Кобрынскіх дзетак выхоўваюць сорамам за родную мову, затуркваньнем праваслаўем і любоўю да дзядзі Суворава.

— А в Италии зато будешь не по-нашему креститься! — не унимается Юлик. — И говорить будешь не по-нашему.
Русик растерян. Он не знает, что возразить на этот раз, и его васильковые глаза наполняются горючими слезами.

Не прыдумалі яшчэ адказнасьці за калечаньне дзіцячых душаў, за бяздумны зьдзек зь іхных прыроджаных повязяў: з роднай мовай, з роднай краінай, за ўторкваньне ў кволую дзіцячую сьвядомасьць уласных дарослых загарод і забабонаў.

І гэты зьдзек чыніцца ў сьвецкай(!) Беларусі(!!). Ісьцінна — краіна наадварот.

esquire

kupiŭ učora studzieński Esquire i, zamknuŭšysia ŭ prybiraĺni, pranikaŭsia razumieńniem svajoj dalučanaści da historyji.

mastactva zahaloŭka

Белорусский режим замучил 275 украинских попугаев

filaret i internet

Z usiaho slovapadu, jakim učora abmieńvalisia Glava i Ŭladyka, samaje cikavaje bylo dvuma radkami ŭsiaredzinie slovavych zavalaŭ:

Митрополит считает необходимым «применение правовых и технических способов по ограничению доступа к порочным сегментам интернета».

I praŭda što, kali jość techničnyja sposaby i adpracavanaja praktyka ich prymianieńnia ŭ dačynieńni da adnaho typu «paročnych sajtaŭ», dyk čamu b ich nie prymianić i da jinšaha typu «paročnych sajtaŭ».

Usio zaliežyć ad paniaćcia «paročnaści», alie tut užo mitrapalit i zampalit, dumaju, parazumiejucca. Zastajecca toĺki ŭzakonić pieravahu paniaćciaŭ nad kanstytucyjaj.

aromaterapija

respublika.info: Абрысы сапраўднага санаторна-курортнага комплексу ўсё больш набывае пасёлак Бароўка Лепельскага раёна..

Byly vajskovy haradok Baroŭka stajić akurat na trasie ź Miensku ŭ Viciebsk, i akurat lia trasy stajić krama, akurat lia jakoj spyniajucca na techničny pierapynak aŭtobusy z maršrutkami pa darozie ŭ kuĺturnuju stalicu.

Biada ŭ tym, što prypynak chvilin 10, pasažyraŭ paru dziasiatkaŭ, ciamniejecca rana, a prybiraĺni typu „špakoŭnia“ stajać zvoddaĺ, dyj ich usiaho dźvie j dastajucca jany kabietam, jakija pa ciemnačy dajuć rady znajści tudy ściažynku.

Mužyki ž karystajucca svajoj gendernaj piervahaj, nie adychodziačy daloka ad kasy, prosta miž vahončykam i aharodžaj, jakaja ciahniecca ŭzdoŭž usiaje Baroŭki. Daroha tudy karotkaja j znajści jaje moža liuby, u kaho jość nos. Za marazy, jakija ź Viciebščyny dalioka nie adstupajuć, tranzytnyja hości „sapraŭdnaha sanatorna-kurortnaha komplieksu“ dadali vybitny štrych da jaho abrysaŭ — zalili nie aby jakuju koŭzanku ŭ aryginaĺnaj kolieravaj gamie.

Taki kurort.

северо-западные новости

Z tryvohaj pračytaŭ zahalovak u stužcy navinaŭ.by: Почти 12 часов тушили пожар в здании областного УВД в Иваново.

Ničoha sabie, dumaju, pryhoda na Palieśsi… Chacieŭ užo kinucca kamu zvanić, alie śpiarša ŭsio ž zajšoŭ na staronku i pračytaŭ navinu calkam.

Akazalasia, Ivanava nia našaje, a rasiejskaje. Dy zhadki pra heta nidzie na staroncy „Bielaruskich navinaŭ“ nie znajści. I zdahadacca pra toje, dzie ŭsio ž harela, možna adno pa ŭskosnych prykmietach: što RAUS ablasny i što pieradruk z news.ru.

Samaje cikavaje, što kali ŭ navinie viadziecca pra Bielaruś, bielaruskija SMI abaviazkova heta padkreślivajuć z zajzdrosnaj pravincyjnaj datklivaściu.

Ściąć wysokie drzewa

Upieršyniu ŭsluchaŭsia ŭ slovy pieśni Myslovitza “Ściąć wysokie drzewa” — zvyčajna, kali čymś zaniaty ci šybuješ kudyś, niejk nie da taho, muzyka — dlia nastroju dy rytmu, nie dlia sloŭ...

Smutny śpiew wysokich drzew
Ojciec i mały chłopiec wtulony w jego pierś
Gęsty dym, niemy krzyk
Strzały w pierwszy dzień szkoły, rozerwane sny

Ciapier hetyja slovy siadaziać stremkaj, zabirajuć usiu ŭvahu i budziać vobrazy-spolachi z zdavalasia b zabytych kadraŭ vypuskaŭ navinaŭ, źbivajuć krok, ściašajuć podych.

Pewnie powiesz — to okropne
Zrzucisz winę na innych, potem zaśniesz spokojnie

Nievynosna pryhožaja i ŭčeplivaja peśnia pra Bieslan.

avatary

akazvajecca, kali pamianiać maliunak u GoogleTalkie — a heta vieĺmi prosta — jon taksama pamianiajecca i ŭ profili.

Першыя пасьля «Аль‑Каіды»

Ад часу свайго зьяўленьня восеньню 2005 году ў малавядомай дацкай газэце Jyllands‑Posten на працягу наступных месяцаў карыкатуры на прарока Мухамэда былі перадрукаваныя ў 143 выданьнях у 56 краінах сьвету. У рэдкіх выпадках справа дайшла да суду. Аднак прысуд, вынесены беларускім судом, беспрэцэдэнтна жорсткі нават у параўнаньні з мусульманскімі краінамі.

Расея, травень 2006: У Волагдзе апраўданая галоўная рэдактарка гарадзкой газэты «Наш рэгіён» Ганна Сьмірнова.

Емэн, лістапад 2006: Галоўны рэдактар мясцовай газэты Al‑Rai Al‑Aam («Грамадзкая думка») Камаля аль‑Ольфі (Kamal al‑Olfi) быў асуджаны на год турэмнага зьняволеньня, аднак генэральны пракурор адмяніў рашэньне суду, заявіўшы, што турэмнае зьняволеньне будзе занадта сур’ёзным пакараньнем за перадрукоўку карыкатур.

Францыя, сакавік 2007: Парыскі суд зьняў абвінавачаньні з галоўнага рэдактара часопісу «Шарлі Эбдо» Філіпа Валя. У падтрымку выданьня выступіў сярод іншых кіраўнік МУС Францыі і тады яшчэ кандыдат у прэзыдэнты Нікаля Сарказі, які адправіў у адраз журналістаў ліст з ухваленьнем.

Данія, сакавік 2006: Пракуратура адмовілася заводзіць справу супраць газэты Jyllands‑Posten, якая першай апублікавала карыкатуры на прарока Мухамэда з той прычыны, што артыкул «Твар Мухамэда», праілюстраваны сатырычным коміксам з 12 малюнкаў, не парушыў дацкіх законаў.

сакавік 2006: карыкатуры былі перадрукаваныя ў 143 выданьнях 56 краін, у тым ліку ў Алжыры, Босьніі й Герцагавіне, Эгіпце, Інданэзіі, Ярданіі, Малайзіі, Марока і Савудаўскай Арабіі — краінах зь пераважна мусульманскім насельніцтвам.

Ярданія, травень 2006: Ярданскія журналісты атрымалі па два месяцы турмы за карыкатуры на Мухамэда. У залі суду яны былі вызваленыя пад заклад.

Малайзія, люты 2006: Часова прыпынены выхад трох газэт, якія перадрукавалі карыкатуры.

Беларусь, сакавік 2006: Аляксандар Лукашэнка ў часе выступу на Ўсебеларускім народным сходзе: «Газэта [«Згода»] будзе зачыненая, крымінальная справа ўсчатая, а калі будуць падставы, то ўсе датычныя да гэтага будуць сядзець у турме, таму што гэта правакацыя супраць дзяржавы»

Ірак, ліпень 2007: Кіраўніцтва «Аль‑Каіды» ў Іраку аб’віла ўзнагароду 100 тысяч даляраў за забойства швэдсткага карыкатурыста Ларса Вілкса (Lars Vilks), які намаляваў карыкатуры на прарока Мухамэда.

Беларусь, студзень 2008: колішні намесьнік рэдактара газэты “Згода” Аляксандар Зьдзьвіжкоў за перадрукоўку карыкатур асуджаны да 3 гадоў зьняволеньня ў калёніі ўзмоцненага рэжыму.

для НН

“Я нi разу не чуў ад Васiля Быкава, каб ён у нечым быў незадаволены ўладай!”

Звязда на паленавалася перакласьці “успаміны”пагоннага барзапісца Анатоля Сульянава пра Васіля Быкава, дзе народу раскрываюцца вочы на тое, як беднага пісьменьніка апазыцыя адрывала ад новай улады, што аж зьехаў у Фінляндыю, як любіў уладу, якая любіла яго і як дзякаваў ёй.

Мёртвыя ня могуць плюнуць у вочы...

А сустрэўся я з Васiлём Быкавым адразу, як толькi ён атрымаў пры актыўнай дапамозе сакратара ЦК КПБ А.Т. Кузьмiна, М.I. Чаргiнца, М.Е. Матукоўскага кватэру ў новым доме на Танкавай.
…
У рабоце над рукапiсам маскоўская газета надрукавала iнтэрв’ю з адным са сваякоў майстра. На пытанне пра ўзаемаадносiны пiсьменнiка з уладай «сваячок» адказаў вельмi нават смела, што нiбыта ўладзе Быкаў не падабаўся. I ўлада яго не шанавала. Адказваючы на гэтае пытанне, скажу, што ўсё было не зусiм так, i нават наадварот. Вiдаць, сваяк не ведаў, якiя дзяржаўныя ўзнагароды меў Васiль Быкаў. Пералiчу iх: — Герой Сацыялiстычнай працы, — лаўрэат Ленiнскай (вышэйшай — А.С.) прэмii, — Народны пiсьменнiк Беларусi, — лаўрэат двух дзяржаўных прэмiй БССР, — дэпутат Вярхоўнага Савета рэспублiкi, — дэпутат З’езда народных дэпутатаў СССР, — кавалер ордэнаў i медалёў СССР. Як жа можна «жыць не ў ладах з уладай», калi раён, вобласць, горад i дзяржава прадстаўлялi i ўзнагароджвалi Васiля Уладзiмiравiча вышэйшымi ўзнагародамi? I за кожную ўзнагароду Васiль Уладзiмiравiч Быкаў дзякаваў уладзе. Я нi разу не чуў ад Васiля Быкава, каб ён у нечым быў незадаволены ўладай!
…
Васiль Уладзiмiравiч вельмi перажываў яшчэ праз тое, што ён пасля актыўнай грамадскай дзейнасцi застаўся ўбаку ад галоўных падзеяў у краiне. Ён — грамадскi дзеяч, дзяржаўнiк — аказаўся адстароненым ад галоўных клопатаў краiны. I не толькi заставаўся ўбаку, але i адчуваў магутны прэсiнг, цiск з мэтай адрыву яго ад новай улады i залiчэння да апазiцыi.
…
Мяне асаблiва непакоiў моцны цiск на Васiля Уладзiмiравiча з мэтай вывесцi яго на вулiцу, на мiтынговыя зборышчы, зрабiць яго кiраўнiком мiтынгу, паказаўшы, што на чале растрывожанага натоўпу стаiць не якi‑небудзь рабочы сцэны, фатограф або прадавец, а сам Васiль Быкаў — народны пiсьменнiк, улюбёнец грамадзян Беларусi, лаўрэат разнастайных дзяржаўных прэмiй, Герой працы, дэпутат! Сам Быкаў з намi!

«Звязда»

Першыя куплеты гэтай ялейнай песьні й яшчэ крыху пра сяброўскія ўчынкі Сульянава

А вось і Быкаў:

Я ж белетрыстыкай з зімы не займаюся, неяк ахаладзеў да яе, а вось да мемуарыстыкі аніяк не падступлюся – палохае, напэўна, адсутнасьць вопыту ці яшчэ што. Ці, можа быць, непрывабнасьць праўды, у якую непазьбежна трэба будзе акунуцца. Але бяз праўды – які сэнс гарадзіць увесь раскалашмацены агарод? Тым часам “літаратураведы ў штацкім” доўга не раздумваюць – Сяўрук у Менску рэгулярна вылівае на Быкава цэбры гразі і жоўці, стварыўшы ў дапамогу сабе брыгаду памочнікаў, якія распрацоўваюць “аб’ект” па архівах КДБ. Ужо анансуюць сенсацыі. Грамадства, затаіўшы дыханьне, чакае… Беларускі С[аюз] П[ісьменьнікаў], падобна, зусім капітуляваў пасьля таго, як усю ўладу ў ім узурпавала групоўка расейскамоўных прапрэзідэнтшчыкаў; нядаўна выбраны старшынём Някляеў надрукаваў рэзкі артыкул у адной незалежнай газеце, і, гавораць, назусім паехаў у Польшчу. На першы план усё актыўней выходзяць пісьменьнікі-генералы і палкоўнікі, у іх ліку і наш сябар Сульянаў…

…

Затое сёньня пачуў па радыё “Свабода”, як, відаць, усё той жа Сяўрук ці з ягонай падачы афіцыёз разразіўся заявай пад назвай: “О спекулятивных выступлениях некоторых органов печати относительно Быкова”. Аказваецца, і стаўленьне ўладаў да Быкава найлепшае, і выдаюць яго ўдосталь, а калі што ня выдалі, дык таму што Быкаў сам не зьвяртаўся. Сам жа і вінаваты. Вось так!
…
Пра рэжым я ўжо не кажу – такога цынічнага фашызму яшчэ нядаўна немагчыма было сабе і ў сьне ўбачыць.
…
Весткі з Менску, як заўсёды, маласуцяшальныя. Апазіцыя ўсё колецца, раскалваецца і ўсё цягне на свой бок мяне. Але я ім паставіў адзіную ўмову майго ў ёй удзелу – аб’яднаньне. Думаю, што гэта правільна. Паколькі ніколі яны там не аб’яднаюцца, дык і мяне ў аніякай якасьці не атрымаюць. Праўда, яны пачынаюць балаваць. І жаніць мяне без мяне – маё імя ўстаўляюць у розныя сьпісы, што мяне засмучае. Асабліва, калі гэта робяць блізкія людзі. Ды, як я пераканаўся на асабістым вопыце, менавіта блізкія і могуць табе прычыніць найбольшае зло. Як гэта ні сумна…

Дзеяслоў

на краі зямлі

af1461 парадаваў файнымі здымкамі мёртвага вакзалу ў расейскім Кіраўску.

Глядзець рэпартаж

Пасьля гэтага Кіраўск завалодаў маёй сьвядомасьцю цалкам, і я палез на Panoramio, дзе натрапіў на карціну прыгажосьці неапісальнай і ўсяго з васьмю праглядамі.

Расплата (сцэнка ў адной дзеі)

Крамка ў прамзоне непадалёк ад цэнтру сталіцы.

Я: Вы карткі прымаеце?
Прадавачка: У прынцыпе, так. Прайдзіце да вунь той касы.

Прадавачка сыходзіць.

(паўза)

Прадавачка вяртаецца з 2-й прадавачкай і грузчыкам.
Праводзіць карткай. Апарат не спрацоўвае. Прадавачкі пераглядаюцца:

Прадавачка: Напэўна, хтосьці па тэлефоне размаўляе…
Прадавачка 2-я: Трэба пачакаць…
Я: Можа, лепей наяўнымі…
Прадавачка: Ды не, пачакаем…

(паўза)

Сытуацыя паўтараецца.

Прадавачка: Хто ж гэта размаўляе?

Аглядаецца.

Прадавачка (на ўсю залю): Пакладзіце слухаўку!

Чутна, як трынчыць набор нумару на спараным тэлефоне.

Прадавачка: Ну хто ж гэта зноў?!

Грузчык сыходзіць.
Апарат пілілікнуў.

Я: Можа, лепей…
Прадавачка: Ды не, зараз…
Прадавачка 2-я: Мы тут хоць да васьмі стаяць можам…

(паўза)

Прадавачка: У нас гэта праз тэлефон зроблена.

Вяртаецца грузчык.

Грузчык: Гэта Пятроўна размаўляе.
Прадавачка 2-я: Размаўляла?
Грузчык: Не, размаўляе.
Прадавачка: А, ясна.
Прадавачка 2-я: Пачакаем.

(паўза)

Прадавачка 2-я: Можа, ужо паклала…

Прадавачка праводзіць карткай.

Прадавачка: О, ціха!
Я: Няўжо?
Грузчык: У нас тут амаль ніхто…

Друкуюцца чэкі

Прадавачка: У каго ёсьць асадка?

(заслона)

Беларусы не пацеюць!

Атрымаў у падарунак прышпільную штуковіну: беларускія айчынныя велашорты

(вы)творчасьці фірмы «Сьвітанак», якая першая прасякла трэнд і распарола замежны аналяг сабе на выкрайкі. Шорты на выгляд зусім як трусы, адразу і не адрозьніш, калі з‑пад нізу не запаўзаць, а там, пад нізам, — наш, родны, Пампэрс Беларускі™!

Пампэрс беларускі просты, эканамічны і геніяльны, як аўтобус «Радзіміч». Ён уяўляе зь сябе трохслойную інавацыйную структуру ў выглядзе літары «О»: першы слой — адзін кавалак трусоў, другі слой — другі кавалак трусоў, і трэці слой — трэці кавалак трусоў! Трайная абарона для цэлай задніцы! Пот гэты дзевяціпяціпрацэнтнабавоўнавы пласт усмоктвае так, як я сьпяваю.

Але галоўны аргумэнт наперадзе: цуд беларускай лёгкай прамысловасьці — безумоўны лідэр цэнавага сэгмэнту і даступны кожнай беларускай сярэднестатыстычнай сям’і: ягоны кошт — сьмеху вартыя 15 тысяч! І за такія капейкі можна стаць шчасьлівым уладальнікам натуральнай бялізны, а ня нейкай сынтэтычна‑паралёнавай дрэні за дзясяткі баксаў, якую ўцюхваюць буржуі‑велакамэрсанты.

Купляйце беларускае! І не пацейце!

searchplugins

Zakinuŭ u śpis pošukavych pluginaŭ pošuk pa slounik.pl.
Ciapier možna pierkaldać z poĺskiaj u bielaruskuju tudy j nazad, kirylicaj dy lacinkaj prosta ŭ pošukavaj paneli prahliadčyka Firefox abo IE.

Siarod inšych znojdzienych karysnaściaŭ — plugin dlia slounik.org.

іглаўкалваньне

Перапынак мінус-сэзону быў не такім і даўгім, а грамадзкі транспарт мяне добра такі дастаў. 120-му панапладзілі прыпынкаў, дзядзька з дынамікаў выпусьціў новыя сынґлы caution-attention-segregation. Бўэ-э.

Як жа файна было зноў усесьціся на ровар. На пярэднім коле зацокалі прыцішана шыпы, дзыньк-дзык-лё-дзік-круць! Вытворца прапісаў сьпярша 40 км «цьвёрдай паверхні». Я так разумею, гэта ён пра асфальт. А дзе ж я яму вазьму асфальт у чыстым выглядзе ў сэзон замёрзлых капяжоў і каткоў ля кожнай вадасьцечнай трубы.

Па-праўдзе, я горш думаў пра шыпаваныя пакрышкі і лепш — пра ролю задняга кола. Усю працу па захаваньні раўнавагі бралі рэдзенькія шыпы, а задняя адно падграбала. Так што безшыпоўнае зімовае катаньне ня мае і паловы кайфу, а лёд і сьнег прыручаюцца ужо 100-шыповай пакрышкай сьпераду.

Цікава, што я скажу, калі пастаўлю заднюю =).

Праехаў 27 км, і трошку незадаволены: мала сьнегу, мала лёду.
Прыглядаюся да коўзанкі ля саркафагу.

indie-нацыя

У белнэце — новы праект: nation-sos. Жыве ён першыя дні — Акавіта не налічыла нават сотні наведнікаў. Пішуць туды тэксты немаладыя ўжо ды заслужаныя спадары. Трансьляцыі няма, трэ штораз заходзіць кланяцца, каб сьвежага пачытаць, хоць гэта цяпер і ня модна.

Затое вельмі глыбаказначная застаўка, на якую нат трафіку на шкада. Празь пяць хвілін петраньня становіцца ясна, што з абвешанага гірляндамі Мірскага замку ідзе кругласутачны адстрэл буслоў сакрэтнай зброяй, што спапяляе іх проста ў паветры. Вэрсія знаходзіць нечаканае пацьверджаньне ў наладах флэш-плэера: калі паставіць якасьць на low, да мірскага замку на незаўважнай для радараў вышыні пачынаюць ляцець гатовыя шкілецікі.

Больш мудры бусел стаіць, акалелы, пад сьнегам над надпісам “Мы — нацыя”, побач зь якім па б-ч-б сьцягу гойсаюць разнастайныя памехі прыёму: палосы ды мурашы.

Чытаць на сайце можна багата чаго, толькі вось многа літар. Адважыўся такі не пашкадаваць часу на рубрыку «Нятленка», але там нічога не аказалася.

Я так разумею, трэба цешыцца, што яшчэ нешта ды па-беларуску, і што ўсяго гэтага ў жанры «хоць нешта» становіцца ўсё болей.

[паўза для цешаньня]

Нездарма ж мы indie-нацыя.

адноснасьць пастаяннасьці

правілы дарожнага руху пісаліся летам, бо інакш з чаго б кароў на знаку «Перагон гавяды» маляваць на белым тле, тады як сьняжынкі — на жоўтым…

толькі захацеў напісаць, як файна ў Віцебску, які там сьнег, як усё па сьвяточна-зімоваму, лёгкі марозік, заносы на дарогах, усё як мае быць, — і тут зь менскага неба як пасыпалася!

чаго б мне яшчэ захацець?

Miensk (paused)

пусты зьнелюдзелы Менск, нібы застылая паштоўка, прыпудраная найноўшымі рэагентамі; беспрытульныя аўтобусы на зьнелюдзелых і зьнемашыненых скрыжаваньнях перад сьвятлафорамі, што зьдзіўлена лыпаюць вачыма; напышлівыя гмахі, якіх мітусьлівая аўдыторыя кінула самім сабе, і сам-насам яны, здаецца, сарамліва хінуцца адно да аднога, зьбянтэжаныя сваёй незапатрабаванай неадэкватнай веліччу; пустыя цягнікі мэтро, дзе станеш ля кабіны машыніста й глядзіш наскрозь аж да самага хваста, які боўтаецца ў падземных лябірынтах — мой любімы занятак.

затарможаны, сьцішаны, самотны Менск дужа падымае настрой.

dobropis

nie pierastaju ździŭliacca slaviencam.
navat dlia takoha redkaha paniatku jak credit note = kredytavaje aviza, kredyt-nota ŭ jich znajšlosia sloŭca, dy jakoje!

Novy hod u malieńkim horadzie

заваконьне — кава з малаком
рэха брэху б’е пустым вядром
датлявае прысак старагодні
сьнег рыпіць ля зорнае дрывотні

1,5 link'a

Ярмоленка з Праляскоўскім застаўся ў старым годзе.
У вёсцы ня надта пашчоўкаеш каналамі.
Таму выбары ўсяго два: глядзець або не глядзець.
Калі перад новым годам адрубілася ўсё сьвятло цалкам, аказалася, што ёсьць і трэці.

Назаўтра чытаў быкаўскую «доўгую дарогу». Як падручнік пра сёньня.
Канцэрты ў найлепшы час, запросіны дарагіх інтурыстаў адно каб паторгацца на сцэне, галоўны ідэоляг замест прадмовы, песьні пра "неаддзялімы" кавалачак — рэцэпты заможнага творчага жыцьця з часоў спадара Васіля не зьмянілася. А паскудзтва, яно ж есьці ня просіць.

А яшчэ нядаўна той самы Ярмоленка сьпяваў у навагоднюю год песьню Ave Maria на верш Зянона, якая два гады запар прызнавалася найлепшай.

Што да паВлінкі, то глядзець пошласьць пад дэвізам «ты бульбаш, я бульбаш» з самай гаўнапесьні з усіх мной чутых можна толькі пасьля паВлітэркі, а мне столькі ня выпіць.

За два дні новага году я прачытаў ўтрая больш друкаваных кніг, чым за ўвесь год.

На новы год слухаў ня Лукашэнку, а кароткія хвалі. Мова была незразумелая, а песьні вясёлыя.