шопінґ

чарговая спроба пакупкі ў інтэрнэт-краме скончылася зноў сама тым - сабраўся і паехаў...

сьлезацечнае

Недзе дваццаць гадоў таму, дзесь а палове на апоўнач, калі разышліся госьці, а маці прыбрала стол, седзячы ў падарунках, я раптам заплакаў рыдма. Калі маці стала мяне суцяшаць і спыталася, чаго ж я плачу, я сказаў шчырую праўду: «Бо дзень нараджэньня праходзіць». Чым бліжэй было да апоўначы, тым буйнейшымі рабіліся сьлёзы…

Гэтая сцэна з таго, няйначай шчасьлівага, дня народзінаў, сталася ці ня самай любімай сямейнай легендай.

прагрэс

ідзе яўна ня ў тым кірунку
перш як прыдумаць бесправадныя навушнікі, мышы ды набіральніцы (калька з славенскай), варта было вынайсьці бесправадныя фены, прасы ну і ясна – тралейбусы.

ранішняя імплікацыя

У дзіцячым садзе
вырастаюць блюдзі

верш году

КАЛІ МЫ РОБІМ ЯМІНЫ

Калі мы робім яміны,
Падвалы для хацін,
Калі мы сьвідравінамі
Ўдольле рашацім,

Калі саджаем дрэвы мы,
Калі арэм палі,
Глядзяць на нас памерлыя
Празь дзірачкі ў зямлі.

© Вepa Бypлaк

выберы сабе сваё правіла

9. Водитель обязан
…
9.9. принимать в складывающейся ситуации меры по снижению скорости, вплоть до остановки транспортного средства, обеспечивающие безопасные условия для дорожного движения пешеходов (в том числе детей, инвалидов, людей пожилого возраста, а также велосипедистов, находящихся на дороге)…

лацінкавае лобі

Упершыню за апошнія гады пабачыў (ну й купіў тут жа, ясны перац) беларускамоўную мапу Беларусі.
Але галоўная фішка ў тым, што тая мапа зробленая для замежнікаў і на лацінцы.

легкадумныя высновы:
Беларуская мова - замежна
Беларуская мова - экспартная
Беларуская мова - для замежнікаў (беларусам мапы робяць па-расейску)
Між картографаў існуе лацінкавае лобі, якое працуе на асацыяцыю беларускае-лацінкавае, кірылічнае - маскальскае.

украінцы з расейцамі таксама патрапілі пад гарачую лацінізацыйную руку.

кто не спрятался, я не вінават

усё напісанае ў гэтым LJ зьяўляецца прыватным меркаваньнем, ня фактамі, напісанае няпэўнай асобай у мэтах трэніроўкі сьляпога мэтаду набору.

адчуць сябе крыху ўкраінцам

учора мне нарэшце паднялі мыту за хату.
цяпер буду плаціць па рынкавых цэнах.
увесь вечар адчуваў сябе крыху ўкраінцам.
але ж усе мы ведаем, за што плацім.
хаця не, беларусы, бадай, могуць толькі здагадвацца.

Дзед Маравароз

дзецям асабліва спадабаліся белыя і чырвоныя міргалкі
нехта прапанаваў проста на ровар гірлянду начапіць ды шарыкаў панавешваць

велануты

а што людзі скажуць?
а ці мянты ня спыняць?
а ці ня будуць сьмяяцца і пальцам паказваць?
а ці ня зьмерзьнеш?
а ці ня лясьнешся?
так прыемна аднойчы перастаць парыцца, а проста выкаціць ровар…
калі круціш, забываеш на навіны і пэсымізм, страхоцьці і засьцярогі, бязглуздыя зьмены ў правілах, забляваныя пад’езды, злосных пасажыраў, спужаных дыкта(та)раў, самадурных начальнікаў.
бо свабода не суседзіць з гэткай трасцай.
і недзе фонам ты адзначаеш, што мінакі азіраюцца, лыжнікі спыняюцца, бабулькі бурчаць “ненармальны”, паказваюць пальцам, круцяць ля скроні, але…
але большасьць прыветна пасьміхаецца і хто-ніхто пытаецца: “ну як?”.
“Кайф! Далучайся!”
Брудны ровар, прасякнутае потам адзеньне, лужыны на падлозе – надзейныя паказьнікі шчасьлівага дня.

❏
a što ludzi skažuć?
a ci mianty nia spyniać?
a ci nia buduć śmiajacca i palcam pakazvać?
a ci nia źmierźnieš?
a ci nia laśniešsia?
tak pryjemna adnojčy pierastać parycca, a prosta vykacić rovar…
kali kruciš, zabyvaješ na naviny i pesymizm, strachoćci i zaściarohi, biazhłuzdyja źmieny ŭ praviłach, zablavanyja pad’jezdy, złosnych pasažyraŭ, spužanych dykta(ta)raŭ, samadurnych načalnikaŭ.
bo svaboda nie susiedzić z hetkaj trascaj.
i niedzie fonam ty adznačaješ, što minaki azirajucca, łyžniki spyniajucca, babulki burčać “nienarmalny”, pakazvajuć palcam, kruciać la skroni, ale…
ale bolšaść pryvietna paśmichajecca i chto-nichto pytajecca: “nu jak?”.
“Kajf! Dałučajsia!”
Brudny rovar, prasiaknutaje potam adzieńnie, łužyny na padłozie – nadziejnyja pakaźniki ščaślivaha dnia.

футуралёгія

У мяне больш няма фантазіі, чым АРЛ зоймецца на трэцім тэрміне. Ці то ён стаў непрадказальным, ці то проста мне не стае пэсымізму.

троllers

вось тралікі ўзяліся й за мяне.
напачатку ўчора яны дружна забілі на Інстытут культуры і бадзяліся невядома дзе. А потым на Ўманскай, да якой я дабраўся перакладнымі, №31 адкінуў штангі проста ля прыпынку, акурат над маёй (ды ня толькі маёй) галавой, ды з такой ілюмінацыяй, скажу я вам! Фаервэрк быў вельмі ўразісты! Балазе, гэтыя бліскучкі хутка астываюць – абышлося без прапалінаў на куртцы ды каптуры.

final destination - ∞

«Минский троллейбус убил током студентку», «Трагедия недели», «В «Комсомолку» звонят жертвы троллейбусов», «Как обезопасить себя на транспорте» - под этими и другими броскими заголовками выходили на прошлой неделе «сенсационные» публикации «Комсомольской правды» в Белоруссии». По форме и содержанию эти материалы напоминали фантасмагорическую историю: берегитесь, мол, уважаемые граждане столицы, городского электротранспорта - это чревато смертью. Факт трагедии со студенткой минского педуниверситета имени М.Танка «Комсомольской правдой» преподнесен таким образом, будто в городе появился безжалостный маньяк-убийца в виде троллейбуса.

ДЕШЕВЫЙ ПРИЕМ СПЕЦИАЛЬНОГО НАЗНАЧЕНИЯ
Не знаем, кому как, но авторам строк, прочтя опусы «черносотенцев»(сленг московских журналистов: сотня черных строк на коммерческом газетном рынке стоит сто долларов), стало очень обидно, как говорится, за державу, за ставший родным КУП «Минсктранс», за 19 тысяч работающих на нашем предприятии людей, преданных профессии и честно выполняющих свои служебные обязанности. Первая мысль после прочтения в «Комсомолке» публикаций о троллейбусах-«убийцах» - как можно использовать трагичные обстоятельства для дешевого газетного пиара без официального заключения технических и медицинских экспертиз и следственных органов!? Вольные трактовки, домыслы, предположения, на которых основываются эти, скажем прямо, дешевые статьи, рассчитанные на увеличение тиража и повышенный читательский спрос, - прием в журналистике не новый. Цель - хороший гонорар, популярность. Другими словами, дешевый газетный пиар. На трагедии, на горе и переживаниях людей. Не погрешим, думается, против истины, если скажем: стыдно, уважаемые коллеги из «Комсомольской правды», за такой тенденциозный подход к освещению в газете случившейся трагедии. Ведь за ней - люди. Пострадавшие родственники, получившие еще один бестактный, безжалостный, психологически точно направленный удар, который еще сильнее обострил боль утраты родного человека. По сути, сделана попытка поставить под сомнение надежность и безопасность работы всего городского пассажирского автотранспорта, добросовестный и честный труд девятнадцатитысячного коллектива нашего коммунального унитарного предприятия. Этим нельзя не возмущаться. Нельзя оставаться равнодушным к факту бессовестного и корыстного использования случившейся трагедии в чьих-то субъективных интересах.
Человек, любящий свой город, свою Родину, свою республику, свою землю, не может так поступать. Не должен. Он должен, обязан быть патриотом республики, своей столицы. Кстати, именно этим руководствовались белорусские депутаты, рассмотревшие по предложению Президента страны вопрос о внесении в Уголовный кодекс положения о дискредитации Республики Беларусь. Суть инициативы проста и конкретна – нельзя мазать черной краской все то хорошее, чего мы достигли и чем должны гордиться. Напротив, надо поддерживать свою республику, свой народ, нашу белорусскую модель развития общества. Да, случаются порой ошибки, просчеты и. Увы, трагические случаи. И о них нельзя умалчивать. Но делать это надо объективно и честно, без никому не нужного давления на психику людей, с позиций любви к своей Родине, к своим людям, а не с позиций человека, злорадно потирающего руки от случайно произошедшего чрезвычайного происшествия.
Подготовили Ирина Маркович, Петр Гвоздев.

© “Транспортный вестник”

---
крыніцы натхненьня "ТВ":
http://www.kp.belkp.by/2005/11/29/doc92484/
http://www.kp.belkp.by/2005/12/01/doc92932/
http://www.kp.belkp.by/2005/11/30/doc92770/

у маёй хаце можна жыць.
паставіць барабанную ўстаноўку - і можна жыць.

The Matrix has you...

"I know you're out there. I can feel you now. I know that you're afraid. You're afraid of us. You're afraid of change. I don't know the future. I didn't come here to tell you how this is going to end. I came here to tell you how it's going to begin. I'm going to hang up this phone and then I'm going to show these people what you don't want them to see. I'm going to show them a world without you, a world without rules and controls, without borders or boundaries, a world where anything is possible. Where we go from there is a choice I leave to you."

©The Matrix

вусьцішна, калі змрочна-фантастычныя фільмы з кожным днём усё больш нагадваюць заваконьне.

цікава, што будуць забараняць пасьля газэт - кнігі ці фільмы?

мэтраз(а)варот

Дарагая рэдакцыя, калі праяжджаў сёньня праз сьветлую і сымбалічную станцыю “Спартыўная”, якую недабітыя адмарозкі колісь хацелі назваць імем страшэннай невылечнай пошасьці, каб зьняславіць дасягненьні нашай перадавой мэдыцыны, падумаў, што нельга больш адкладаць пытаньне назваў будучых станцый першай лініі.
Кожнаму ж зразумела, што назвы, зацьвярджаныя ў часы махровага нацыяналізму ня маюць права на існаваньне. Тая ж “Грушаўская” – чаму яна навучыць нашчадкаў, які дасьць прыклад? І што яна сымбалізуе? Гэты статыстычна неістотны фрукт, які родзіць калі хочаць і ня мае дзяржаўнага значэньня? Або, яшчэ горш, агрэсіўны баксёрскі снарад? Крыважэрнасьць апазыцыі ўжо ні ў кога не выклікае сумневаў – згадаць хаця б гэты драпежны герб “Пагоня”! Акрамя таго, спалучэньне літараў “шаўская” ніяк ня можа быць вылітае ў мармуры. Што за шаўкі ў менскай падземцы! Лепш увекавечыць адну з сапраўды важных беларускіх культур і назваць станцыю – “Жытнёвая” ці “Бульбяная”, а лепш адлюстраваць ролю працаўніка-селяніна ў назьве “Дажынкаўская”.
Нельга не зьвярнуць увагу на магільныя матывы ў назьве “Пят-роў-шчына”, тым больш што да канца не ўстаноўлена, хто такі той Пятро (а раптам Машэраў?), таму найлепш станцыю назваць “Пераможцаў”, або “Пераможная”.
Што да станцыі Мі(х…)лова, то ў ёй навідавоку лаянкавыя кампанэнты,да таго ж ізноў такі называць станцыю не зусім палітычна сьвядомым імем вельмі рызыкоўна, таму лепш памяняць назву на пазытыўнае “Аляксандрава”, або “Аляксандраўская” з устаноўкай малой архітэктурнай формы дзеля ўнікненьня розначытаньняў наконт пэрсаналіі.
Што да станцыі “Унівэрсытэт”, то гэта відавочна сырая назва, ня можа выклікаць сумненьня, што станцыю трэба назваць у гонар нашага славутага суайчыньніка і змагара з ворагамі нашага народу “Дзяржынская”.

Спадзяюся, дарагая рэдакцыя, што мой шчыры патрыятычны допіс будзе сугучным нашым памкненьням да сьветлае і чэснае будучыні і падступныя хітрыкі нядобразычліўцаў будуць разьвенчаныя гэтак жа апэратыўна і безапэляцыйна, як у выпадку з вартай гонару станцыяй “Спартыўная”.


❏
Darahaja redakcyja, kali prajaždžaŭ siońnia praz śvietłuju i symbaličnuju stancyju “Spartyŭnaja”, jakuju niedabityja admarozki koliś chacieli nazvać imiem strašennaj nievylečnaj pošaści, kab źniasłavić dasiahnieńni našaj pieradavoj medycyny, padumaŭ, što nielha bolš adkładać pytańnie nazvaŭ budučych stancyj pieršaj linii.
Kožnamu ž zrazumieła, što nazvy, zaćviardžanyja ŭ časy machrovaha nacyjanalizmu nia majuć prava na isnavańnie. Taja ž “Hrušaŭskaja” – čamu jana navučyć naščadkaŭ, jaki daść prykład? I što jana symbalizuje? Hety statystyčna nieistotny frukt, jaki rodzić kali chočać i nia maje dziaržaŭnaha značeńnia? Abo, jašče horš, ahresiŭny baksiorski snarad? Kryvažernaść apazycyi ŭžo ni ŭ koha nie vyklikaje sumnievaŭ – zhadać chacia b hety drapiežny hierb “Pahonia”! Akramia taho, spałučeńnie litaraŭ “šaŭskaja” nijak nia moža być vylitaje ŭ marmury. Što za šaŭki ŭ mienskaj padziemcy! Lepš uviekaviečyć adnu z sapraŭdy važnych biełaruskich kultur i nazvać stancyju – “Žytniovaja” ci “Bulbianaja”, a lepš adlustravać rolu pracaŭnika-sielanina ŭ naźvie “Dažynkaŭskaja”.
Nielha nie źviarnuć uvahu na mahilnyja matyvy ŭ naźvie “Piat-roŭ-ščyna”, tym bolš što da kanca nie ŭstanoŭlena, chto taki toj Piatro (a raptam Mašeraŭ?), tamu najlepš stancyju nazvać “Pieramožcaŭ”, abo “Pieramožnaja”.
Što da stancyi Mi(ch…)łova, to ŭ joj navidavoku łajankavyja kampanenty,da taho ž iznoŭ taki nazyvać stancyju nie zusim palityčna śviadomym imiem vielmi ryzykoŭna, tamu lepš pamianiać nazvu na pazytyŭnaje “Alaksandrava”, abo “Alaksandraŭskaja” z ustanoŭkaj małoj architekturnaj formy dziela ŭniknieńnia roznačytańniaŭ nakont persanalii.
Što da stancyi “Universytet”, to heta vidavočna syraja nazva, nia moža vyklikać sumnieńnia, što stancyju treba nazvać u honar našaha słavutaha suajčyńnika i zmahara z vorahami našaha narodu “Dziaržynskaja”.

Spadziajusia, darahaja redakcyja, što moj ščyry patryjatyčny dopis budzie suhučnym našym pamknieńniam da śvietłaje i česnaje budučyni i padstupnyja chitryki niadobrazyčliŭcaŭ buduć raźvienčanyja hetak ža aperatyŭna i biezapelacyjna, jak u vypadku z vartaj honaru stancyjaj “Spartyŭnaja”.

не_ўяжджаю

беларуская, бела-руская, бела_руская, (бела)руская.
загаловак у “Зьвязде” – “УЯЗДЖАЕМ У ЗІМУ” – на якой зь беларускіх моў?
не ўяжджаю.

не спыніць не стрымаць

новыя беларускія правілы выйшлі афігенна антыраварысцікімі.
цікава, ці ё дзе ў сьвеце большая дыскрымінацыя.
я, напрыклад, лічу, што па беларускіх ходніках рух немагчымы дзеля неабсталяваных зьездаў ды разьбітага асфальту.
а калі даішнік, у якога гарыць плян, лічыць іначай?


ГЛАВА 20
ДВИЖЕНИЕ НА ВЕЛОСИПЕДАХ И МОПЕДАХ

148. Движение на велосипеде должно осуществляться по
велосипедной дорожке, а при ее отсутствии - по обочине, тротуару или
пешеходной дорожке, не создавая препятствия для безопасного движения
пешеходов. При отсутствии указанных элементов дороги или
невозможности движения по ним допускается движение велосипедистов
по проезжей части дороги в один ряд не далее 1 метра от ее правого края.

хопіць крывадушнічаць

усёй той лепшае будучыні, хаценьне якой ты (ды ня толькі ты) узьнёсла прыпісваеш нейкаму аморфнаму ўтварэньню з лаянкавай назвай “народ”, – ты хочаш найперш сабе.
гэта табе хочацца беларускай мовы паўсюль
гэта табе хочацца ўсьмешлівасьці і павагі
гэта табе хочацца свабодных ґазэт і “Радыяў 101,2”
гэта табе хочацца адкрытых межаў
гэта табе хочацца распраўленых плячэй і адкрытага позірку
гэта табе хочацца праўды і нармальнасьці

а ім на гэта на ўсё насерці.

яны ўзваляць цыцкі ў чарзе на плечы – і ім добра
яны ўткнуцца дупай у твой бок у паўпустым траліку – і ім добра.
яны дадуць табе ў лыч проста так, дзеля суму – і ім добра.
яны папаляць, плюючыся, у ліфце – і ім добра.
яны выведуць прасцацца свайго цуцыка пад крыжы ў Курапатах – і ім добра.
яны падседжваюць на працы, множаць звады, выдыгаюць і лісьлівяць, зайздросьцяць і выліваюць памыі пад вокны, слухаюць бандыцкія ды блядзкія песьні на ўвесь ґмах, ведаюць адзіную матчцерную мову, сьвяткуюць паразы калеґаў, грабуць усё, што дрэнна ляжыць і больш за ўсё ненавідзяць такіх, як ты.

усё, што ты хочаш – усе дэмакратыі з правамі, вольнасьцямі ды роварнымі сьцежкамі ў даважак – ты хочаш найперш дзеля сябе.
і ў гэтым сэнсе ты нічым ня іншы за “пабядзіцеля”.


❏
chopić kryvadušničać.
usioj toj lepšaje budučyni, chacieńnie jakoj ty (dy nia tolki ty) uźniosła prypisvaješ niejkamu amorfnamu ŭtvareńniu z łajankavaj nazvaj “narod”, – ty chočaš najpierš sabie.
heta tabie chočacca biełaruskaj movy paŭsiul
heta tabie chočacca ŭśmiešlivaści i pavahi
heta tabie chočacca svabodnych gazet i “Radyjaŭ 101,2”
heta tabie chočacca adkrytych miežaŭ
heta tabie chočacca raspraŭlenych plačej i adkrytaha pozirku
heta tabie chočacca praŭdy i narmalnaści

a im na heta na ŭsio nasierci.

jany ŭzvalać cycki ŭ čarzie na plečy – i im dobra
jany ŭtknucca dupaj u tvoj bok u paŭpustym traliku – i im dobra.
jany daduć tabie ŭ łyč prosta tak, dziela sumu – i im dobra.
jany papalać, plujučysia, u lifcie – i im dobra.
jany vyvieduć prascacca svajho cucyka pad kryžy ŭ Kurapatach – i im dobra.
jany padsiedžvajuć na pracy, množać zvady, vydyhajuć i liśliviać, zajzdrościać i vylivajuć pamyi pad vokny, słuchajuć bandyckija dy bladzkija pieśni na ŭvieś gmach, viedajuć adzinuju matčciernuju movu, śviatkujuć parazy kalegaŭ, hrabuć usio, što drenna lažyć i bolš za ŭsio nienavidziać takich, jak ty.

usio, što ty chočaš – usie demakratyi z pravami, volnaściami dy rovarnymi ściežkami ŭ davažak – ty chočaš najpierš dziela siabie.
i ŭ hetym sensie ty ničym nia inšy za “pabiadziciela”.

вусы

Таракан у маёй галаве
пасяліўся і чэрап шкрабе
ён на яве ўва мне і ўва сьне
думкі душыць ды глузды грызе
я губляю апошні спакой
зь цемнакуцьцяў цікуюць за мной
праз уторыны, бруд санвузлоў
пара хіжых ільсьняных вусоў

чужы манастыр

расейскія сьцягі на шыльдах "евросеці".
іх усё болей.

final destination-Ⅳ

гісторыя кароткая да зьдзеку.
дзяўчына падышла да тралейбуса, узялася за поручань і атрымала сьмяротны ўдар токам.
Менск. Надоечы. Кальварыйская вуліца.

гасьціннасьць

бяда ўсіх прынагодных падзей у шаблённасьці сцэнару.
як зрабіць сьвята незабыўным?
маю правераны рэцэпт: запрасіць да сябе гасьцей і незнарок не зьявіцца самому.
галоўнае быць шчыра ўпэўненым, што госьці запрошаныя на іншы дзень…
адрэналінішча!

breaking news

зьмена іміджу на http://www.nn.by.
сайт яшчэ сыры, як сёньняшняе надвор'е, але варты агледзінаў і водгукаў
форум пакуль не пераехаўшы - http://www.nn.by/index.pl?type=gb
прынамсі, цікава.

сьнег

сьнег – мая любімая дзіцячая цацка.
Я любіў яго чысьціць драўлянымі лапатамі, кідацца сьняжкамі, мерыць глыбіню, лавіць ротам, разглядаць на пальчатках і ў сьвятле ліхтарняў; сьнегавікоў ляпіць, што праўда, не любіў.
Але галоўная сьнежная забаўка была за брамкамі двара, дзе якраз ля нашай хаты рэзка збочвала ўлева і йшла крута ўгару вуліца. Вуліца была далекавата ад цэнтру, таму ў разе непагоды машыны зь пяском дабіраліся да яе няхутка. Ідэальнымі былі ўмовы – калі днём плюс, а пад вечар мінус, са сьнегам. Ён хутка прылепваўся да асфальту і ўкатваўся да бляску – тут і пачыналася забава. Набраць разгону машыны не маглі з-за крутой і коўзкай павароткі, таму ўвесь спрыт і майстэрства ішлі на пераадоленьне горкі. Нецярплівыя пачаткоўцы буксавалі ўжо каля маёй хаты, майстры ўздымаліся мэтраў на 10 вышэй, але тым балючай было спускацца. Зь пятае спробы ў многіх пачыналі здаваць нэрвы і яны добра такі разганяліся і выпісвалі разнастайныя заносы з разваротамі якраз перад маім носам. Захапляльнае відовішча. А потым зьяўляўся цьвік праграмы – яго было чуваць за пару хвілінаў. Гэта двайны “Ікарус” (каля нас хадзілі, чамусьці, толькі двайныя і толькі Ікарусы) браў разгон ад прыпынка і вылятаў на нашую вуліцу зразаючы паваротку, зь нечуванай для жоўтага сьлімака хуткасьцю. О-о, ці вы бачылі, як заносіць увечары двайны Ікарус, падобны да навагодняй гірлянды з жоўценькімі лямпачкамі! Ён усё павольней і павольней сунуўся ўгару ў заслоне дыму, рыкаў і агрызаўся, а потым здаваўся, чмыхаў, выпускаў людзей, падміргваў мне аварыйнымі агнямі і спускаўся рыхтавацца да другое спробы. Толькі горка была наравістая, і жоўтыя сьветлякі нарэшце згасалі і аціхалі ў бакавым завулку. Потым хвілін праз дваццаць прыяжджаў брудны грузавік з брудным салёным мокрым пяском і псаваў сьвята.

нягледзячы на тое, што гісторыя не прыдуманая і героі рэальныя, ніхто з-за тае горкі не пацярпеў і не пакалечыўся, прынамсі ўзімку.


❏
śnieh – maja lubimaja dziciačaja cacka.
Ja lubiŭ jaho čyścić draŭlanymi łapatami, kidacca śniažkami, mieryć hłybiniu, łavić rotam, razhladać na palčatkach i ŭ śviatle lichtarniaŭ; śniehavikoŭ lapić, što praŭda, nie lubiŭ.
Ale hałoŭnaja śniežnaja zabaŭka była za bramkami dvara, dzie jakraz la našaj chaty rezka zbočvała ŭleva i jšła kruta ŭharu vulica. Vulica była dalekavata ad centru, tamu ŭ razie niepahody mašyny ź piaskom dabiralisia da jaje niachutka. Idealnymi byli ŭmovy – kali dniom plus, a pad viečar minus, sa śnieham. Jon chutka prylepvaŭsia da asfaltu i ŭkatvaŭsia da blasku – tut i pačynałasia zabava. Nabrać razhonu mašyny nie mahli z-za krutoj i koŭzkaj pavarotki, tamu ŭvieś spryt i majsterstva išło na pieraadoleńnie horki. Nieciarplivyja pačatkoŭcy buksavali ŭžo kala majoj chaty, majstry ŭzdymalisia metraŭ na 10 vyšej, ale tym balučaj było spuskacca. Ź piataje sproby ŭ mnohich pačynali zdavać nervy i jany dobra taki razhanialisia i vypisvali raznastajnyja zanosy z razvarotami jakraz pierad maim nosam. Zachaplalnaje vidovišča. A potym źjaŭlaŭsia ćvik prahramy – jaho było čuvać za paru chvilinaŭ. Heta dvajny “Ikarus” (kala nas chadzili, čamuści, tolki dvajnyja i tolki Ikarusy) braŭ razhon ad prypynka i vylataŭ na našuju vulicu zrazajučy pavarotku, ź niečuvanaj dla žoŭtaha ślimaka chutkaściu. O-o, ci vy bačyli, jak zanosić uviečary dvajny Ikarus, padobny da navahodniaj hirlandy z žoŭcieńkimi lampačkami! Jon usio pavolniej i pavolniej sunuŭsia ŭharu ŭ zasłonie dymu, rykaŭ i ahryzaŭsia, a potym zdavaŭsia, čmychaŭ, vypuskaŭ ludziej, padmirhvaŭ mnie avaryjnymi ahniami i spuskaŭsia rychtavacca da druhoje sproby. Tolki horka była naravistaja, i žoŭtyja śvietlaki narešcie zhasali i acichali ŭ bakavym zavułku. Potym chvilin praz dvaccać pryjaždžaŭ brudny hruzavik z brudnym salonym mokrym piaskom i psavaŭ śviata.

niahledziačy na toje, što historyja nie prydumanaja i hieroi realnyja, nichto z-za taje horki nie paciarpieŭ i nie pakalečyŭsia, prynamsi ŭzimku.

за адзін верш

бадай, у жыцьці кожнага ёсьць падзеі, якія перакульваюць сьвет з ног на галаву, імгеньні, пасьля якіх ты становішся іншым. І гісторыю свайго “я” якраз таму вельмі цяжка пісаць, што тыя падзеі зазвычай – як бліскаўкі, як маланкі, як сполахі сьвятла – гэткія 25-я кадры, якія пранікаюць адразу ў сьвядомасьць і зьмяняюць усё ўсярэдзіне і наўкола.
Я гляджу на лёс сваіх аднаклясьнікаў, я гляджу на лёс сваіх дваравых сяброў і не магу зразумець, скуль ува мне ўзялася – у рускамоўнай сям’і, у спрэс рускамоўным горадзе - і не дае спакою да сёньня гэтая беларушчына.
Мо, слоўца кінутае бабуляй?
Мо, куплены на распродажы за капейкі зялёны двухтомнік Гілевіча?
Мо, першы том расейска-беларускага слоўніка, які ў дадатак да расейскага арфаэпічнага слоўніка мне чамусьці купіла матуля і які я чамусьці ўзяўся чытаць?
Шукаў адказу ў знойдзеным на гарышчы дзёньніку. Але разгадка ня стала бліжай. На чарговым аркушы проста было напісана: “Ад сёння буду весць свой дзённік на беларускай мове” і кропка.
І вось сёньня, як праглядаў дзёньнікі грамады, прачытаў колькі Караткевічавых вершаў – і ажно дрыжыкі прабеглі па скуры. Я ўзгадаў адзін і вельмі важны “сполах”, які працяў мяне маланкай, скалынуў землятрусам, узрушыў так, што я ня мог думаць ні пра што іншае. Гэта быў верш. Адзін з тых рэдкіх вершаў, які запамінаецца зь першага разу. Ён быў схаваны ў глыбіні раману “Каласы пад сярпом тваім” – як узнагарода настойлівым, як дарунак падрыхтаваным, які мог бы згубіцца ў рымах зборніку паэзіі, але тут біў проста ў сэрца, да страты прытомнасьці, да тых – самых цяжкіх сьлёз, якія падступаюць да вачэй, але не даюць плачу, якія падкатваюцца камяком, а не даюць скаўтнуць. Гэта было адкрыцьцём новага сьвету і новага сьвятла, пасьля якога ўжо няма дарогі назад. Усё ўбітае ў мае дзіцячыя мазґі піянэрважатымі, піонерскімі правдамі, бонч-бруевічамі і падручнікамі па гісторыі СССР абрынулася за адзін верш. Вось ён.

Ёсьць паданьне вякоў, што разбурыць калісь
Бабілёнскую Вежу Адам
І няўмольна сальюцца мовы зямлі
У адну, няродную нам.
І мая безвыходна пойдзе у змрок,
У атрутны, як вечнасьць, цень,
Трапяткая і сіняя, як васілёк,
Гарачая, як прамень.
Я ні шчасьця, ні доўгіх дзён не жадзён,
Хай пятля, хай памерці ў журбе,
Хай ня будзе ні шчасьця, ні будучых дзён,
Калі ў іх ня будзе цябе.
Сірата па зьедлівай волі багоў,
Гінучы мой карабель,
Хай ня будзе сьвітаньня ў народа майго,
Калі досьвіткам здрадзіць табе.
Ад палеткаў райскіх лёгкай ступой,
Збочу я да пякельных катлоў,
Калі першы ж анёл на мове маёй
Мне ня скажа: "Братка, здароў".
Той, хто схоча хоць слова тваё разбурыць,
Хай раней у апошнім баю
Возьме сьмерцю і полымем тры муры:
Цела, сэрца, песьню маю.
Ты мой ясны хлеб і каханы май,
Песьня продкаў, нашчадкаў палі,
Безь цябе, не з табой — не патрэбны мне рай
На душы.
Ў небясі.
На зямлі.

(запісана па памяці)


❏

badaj, u žyćci kožnaha jość padziei, jakija pierakulvajuć śviet z noh na hałavu, imhieńni, paśla jakich ty stanovišsia inšym. I historyju svajho “ja” jakraz tamu vielmi ciažka pisać, što tyja padziei zazvyčaj – jak bliskaŭki, jak małanki, jak społachi śviatła – hetkija 25-ja kadry, jakija pranikajuć adrazu ŭ śviadomaść i źmianiajuć usio ŭsiaredzinie i naŭkoła.
Ja hladžu na los svaich adnaklaśnikaŭ, ja hladžu na los svaich dvaravych siabroŭ i nie mahu zrazumieć, skul uva mnie ŭziałasia – u ruskamoŭnaj siam’i, u spres ruskamoŭnym horadzie - i nie daje spakoju da siońnia hetaja biełaruščyna.
Mo, słoŭca kinutaje babulaj?
Mo, kupleny na rasprodažy za kapiejki zialony dvuchtomnik Hileviča?
Mo, pieršy tom rasiejska-biełaruskaha słoŭnika, jaki ŭ dadatak da rasiejskaha arfaepičnaha słoŭnika mnie čamuści kupiła matula i jaki ja čamuści ŭziaŭsia čytać?
Šukaŭ adkazu ŭ znojdzienym na haryščy dziońniku. Ale razhadka nia stała bližaj. Na čarhovym arkušy prosta było napisana: “Ad sionnia budu viesć svoj dzionnik na biełaruskaj movie” i kropka.
I voś siońnia, jak prahladaŭ dziońniki hramady, pračytaŭ kolki Karatkievičavych vieršaŭ – i ažno dryžyki prabiehli pa skury. Ja ŭzhadaŭ adzin i vielmi važny “społach”, jaki praciaŭ mianie małankaj, skałynuŭ ziemlatrusam, uzrušyŭ tak, što ja nia moh dumać ni pra što inšaje. Heta byŭ vierš. Adzin z tych redkich vieršaŭ, jaki zapaminajecca ź pieršaha razu. Jon byŭ schavany ŭ hłybini ramanu “Kałasy pad siarpom tvaim” – jak uznaharoda nastojlivym, jak darunak padrychtavanym, jaki moh by zhubicca ŭ rymach zborniku paezii, ale tut biŭ prosta ŭ serca, da straty prytomnaści, da tych – samych ciažkich śloz, jakija padstupajuć da vačej, ale nie dajuć płaču, jakija padkatvajucca kamiakom, a nie dajuć skaŭtnuć. Heta było adkryćciom novaha śvietu i novaha śviatła, paśla jakoha ŭžo niama darohi nazad. Usio ŭbitaje ŭ maje dziciačyja mazgi pijanervažatymi, pionierskimi pravdami, bonč-brujevičami i padručnikami pa historyi SSSR abrynułasia za adzin vierš. Voś jon.

Jość padańnie viakoŭ, što razburyć kaliś
Babilonskuju Viežu Adam
I niaŭmolna saljucca movy ziamli
U adnu, niarodnuju nam.
I maja biezvychodna pojdzie u zmrok,
U atrutny, jak viečnaść, cień,
Trapiatkaja i siniaja, jak vasilok,
Haračaja, jak pramień.
Ja ni ščaścia, ni doŭhich dzion nie žadzion,
Chaj piatla, chaj pamierci ŭ žurbie,
Chaj nia budzie ni ščaścia, ni budučych dzion,
Kali ŭ ich nia budzie ciabie.
Sirata pa źjedlivaj voli bahoŭ,
Hinučy moj karabiel,
Chaj nia budzie śvitańnia ŭ naroda majho,
Kali dośvitkam zdradzić tabie.
Ad paletkaŭ rajskich lohkaj stupoj,
Zboču ja da piakielnych katłoŭ,
Kali pieršy ž anioł na movie majoj
Mnie nia skaža: "Bratka, zdaroŭ".
Toj, chto schoča choć słova tvajo razburyć,
Chaj raniej u apošnim baju
Voźmie śmierciu i połymiem try mury:
Cieła, serca, pieśniu maju.
Ty moj jasny chleb i kachany maj,
Pieśnia prodkaŭ, naščadkaŭ pali,
Bieź ciabie, nie z taboj — nie patrebny mnie raj
Na dušy.
Ŭ niebiasi.
Na ziamli.

(zapisana pa pamiaci)

сайдынг

Нарэшце зьезьдзіў падзівіўся на новыя станцыі мэтра.
Найбольш гарманічная з усіх "Каменная горка".
Наколькі я быў у захапленьні ад "Аўтазаводзкай", настолькі мне не спадабалася, здавалася б, падобная да яе жоўтая "Кунцаўшчына".
А пачаў я агледзіны з "Ракаўскай" aka "Спартыўная". Першая асацыяцыя была з таннымі тайваньскімі магнітафончыкамі кшталту Panasonix - гэткая ж бляшаная бліскучасьць. Цяпер у мяне ў дадатак да самай любімай станцыі менскай падземкі ("Першамайская") зьявілася і самая нелюбімая.
Паўсюль не спадабаўся "сайдынгавы" стыль афармленьня. Калі тэндэнцыя захаваецца, станцыю ў Малінаўцы абаб'юць вагонкай і закатаюць асфальтам.

creative for the masses

у аўтобус у Малінаўцы ўвальваецца пралетар у стане блізкім да страты гравітацыі і кажа: скажаш мне, калі будзе Гатава. Вось яно, творчае жыцьцё масаў – ты тут ужо крочыш, як штодня, дахаты, а ў мужыка – столькі прыгодаў наперадзе.

зьмена эпохаў

Памёр Падлужны. Атлант наркамаўкі. Камісар беларускай мовы. Адзіны акадэмік з мовазнаўства, з славаю самадура ў мове. Канец эпохі...
Пра такую сьмерць кажуць заўчасная і нечаканая. Дзядзька трымаўся бадзёра. Чакайма навінаў.

Ніжэй – яго і зьвязаныя зь ім цытаты. Іх ня так і шмат набралося.

“Справа ў тым, што ў сувязі з перабудовай, а пасля зменай грамадскага ладу, група пісьменнікаў пажадала вярнуцца да правапісу 20-х гадоў. Ініцыятарам выступіў Ніл Гілевіч з вялікім артыкулам у рускамоўнай газеце “Праўда”. Да яго далучыліся некаторыя пісьменнікі і журналісты. Для рэалізацыі гэтай ідэі было вырашана стварыць дзяржаўную камісію, якую і ўзначаліў Ніл Гілевіч, а я стаў ягоным намеснікам. Дарэчы, ён быў прыхільнікам таго, каб пакінуць усё, як зараз, толькі ўвесці мяккі знак і некаторыя нязначныя праўкі. Але не ўсё аказалася так проста. Прывяду прыклад: у слове “бесперспектыўнасць” павінны стаяць чатыры мяккія знакі, што вельмі непрыгожа выглядае пры напісанні. І такіх слоў у сучаснай беларускай мове набіраецца каля дзесяці — пятнаццаці.”

«Кожнаму з тых, хто зьяўляецца шчырым прыхільнікам беларускай мовы, неабходна абмежаваць свае жаданьні распаўсюдзіць яе ўжываньне ва ўсіх сфэрах, а толькі ў тых, дзе можна дасягнуць поспеху ўжо сёньня»...

(Баршчэўскі: ) “Спадар Падлужны спэцыфічна разумее мову і ейныя працэсы. І гэта, адчуваецца, ягоная рука, калі ён у прадмове напісаў, што яны сьвядома не ўключалі ў слоўнік такіх словаў як “фатэль”, “вечарына”, “імпрэза”. Я дадам ад сябе — няма там слова “спадар” і іншых сучасных актыўных словаў. Маўляў, яны не падабаюцца самому спадару Падлужнаму. Ну, але мне вельмі цяжка ўявіць, як будзе перакладаць расейскі перакладчык творы Ўладзімера Арлова, Андрэя Хадановіча і шмат каго іншых, у якіх гэта звычайныя словы, якія пастаянна ўжываюцца. І ў гэтым сэнсе я лічу, што гэта палітызаваны падыход да мовы. Для акадэміка мовазнаўства гэта нават неяк і непрыстойна”.
http://www.pravapis.org/art_soviet_dictionary.asp

У 90-я гады мінулага стагоддзя акадэмік А.I. Падлужны фактычна ўзначаліў працу ў краіне па ўдасканаленню беларускага правапісу. Ён быў намеснікам старшыні Дзяржаўнай камісіі па ўдасканаленню беларускага правапісу, вынікам дзейнасці якой сталі «Высновы», дзе былі сфармуляваны асноўныя падыходы да падрыхтоўкі змяненняў існуючых правапісных норм. А.I. Падлужны ўзначаліў і рабочую групу па падрыхтоўцы праекта новай рэдакцыі «Правіл беларускай арфаграфіі і пунктуацыі». У выніку напружанай і карпатлівай працы рабочая група падрыхтавала такі праект, які з'яўляецца больш паслядоўным і кампактным у параўнанні з існуючым зараз і які пасля ўвядзення ў дзеянне павінен забяспечыць адзінства правапісных норм сучаснай беларускай літаратурнай мовы і яе паспяховае вывучэнне перш за ўсё ў сферы школьнай адукацыі. Адначасова А. І. Падлужны як кіраўнік рабочай групы і аўтарытэтны спецыяліст у гэтай галіне праводзіць вялікую прапагандысцкую работу па растлумачэнню сутнасці і зместу прапануемых змен у беларускім правапісе, пра што сведчаць яго рэгулярныя публікацыі ў перыядычным друку, у прыватнасці ў «Настаўніцкай газеце» за 2005 год.
http://www.ac.by/publications/vestih/vgm05_3b.html

Якія ж канкрэтныя зьмены чакаюць нас ў "Правілах беларускай артаґрафіі і пунктуацыі"? Распавесьці пра гэта naviny.by папрасілі дырэктара Інстытута мовазнаўства Акадэміі навук Беларусі Аляксандра Падлужнага.

У прыватнасьці, распавёў ён, прапануецца пісаць замест недарэчнага "е" — "я" ў адлічэбнікавых прыметніках васямнаццаты, сямнаццаты, дзясяты, дзявяты. У словах зь цьвёрдай асновай канцавое –эр ператворыцца ў –ар. Напрыклад, фламастар. Гэтаксама –эль стане –аль: шніцаль. Прыводзяцца да адзінага варыянта напісаньня назоўнікі, што канчаюцца на –ыё і -ыо. Цяпер трэба будзе пісаць Токіё і трыё. Таксама будзе пашыранае ўжываньне "э" замест "е": экзэмляр, рэзюмэ, тунэль. Будзем пісаць, як вымаўляем. Але вось перадача на пісьме асыміляцыйнай мяккасьці з дапамогай "ь" не прадугледжваецца. На думку кіраўніцтва Інстытута мовазнаўства, уводзіць мяккі знак — гэта толькі псаваць паперу (распаўзуцца аб'ёмы тэкстаў) і пашыраць непісьменнасьць (маўляў, будзе блытаніна ў галовах).
http://www.pravapis.org/art_language_reform1.asp

Мова — ня ўласнасьць Інстытуту мовазнаўства

***

Заява Рады Саюзу беларускіх пісьменьнікаў

Як стала вядома з сродкаў масавай інфармацыі, у Інстытуце мовазнаўства Акадэміі навук падрыхтаваны праект зьменаў у правапіс беларускай мовы. Камісія, якую ўзначальвае акадэмік Падлужны, без шырокага абмеркаваньня мае намер унесьці свае прапановы на зацьвярджэньне ў адпаведныя ўрадавыя структуры.

Аднак беларуская мова — ня ўласнасьць Інстытуту мовазнаўства, гэта агульнанацыянальны скарб, і любыя зьмены ў яе жывым арганізьме патрабуюць самага шырокага абмеркаваньня. Як мы лічым, у ім павінны ўзяць удзел ня толькі супрацоўнікі Інстытуту мовазнаўства, але й іншыя навукоўцы-філёлягі, школьныя настаўнікі, выкладчыкі ВНУ. Не зьбіраецца стаяць убаку і Саюз беларускіх пісьменьнікаў.

Мы не падтрымліваем тыя зьмены ў правапіс, якія распрацоўваюцца кулюарна, вузкім колам супрацоўнікаў Інстытуту. Патрабуем, каб узначаленая Падлужным А. камісія зрабіла ўсе неабходныя захады для азнаямленьня з сваімі прапановамі шырокіх колаў зацікаўленай грамадзкасьці.

Менск, Дом літаратара, 31 студзеня 2003 г.
http://www.nn.by/index.pl?theme=nn/2003/05&article=04

У інтэрвію аґенцтву навінаў Interfax дырэктар Інстытуту мовазнаўства Акадэміі навук Беларусі Аляксандар Падлужны заявіў, што "у нескладовае зьяўляецца лішняй літарай у беларускім альфабэце". Паводле яго, "гэтая літара ўзьнікла каля 1870 году, калі ўпершыню расейскай мовай пачалі запісваць беларускі фальклёр." Дырэктар Інстытуту мовазнаўства А. Падлужны лічыць, што "адкрыцьцё помніку ў Полацку ў гонар літары-паразыта ёсьць у пэўнай ступені кур'ёзам".
http://www.pravapis.org/art_letter_monument.asp


“Упарадкавана напiсанне вялiкай лiтары. Так, слова "прэзiдэнт" у сэнсе: кiраўнiк дзяржавы, прапануецца пiсаць з вялiкай лiтары ў любым кантэксце. Няважна, пра прэзiдэнта Беларусi, ЗША цi Паўднёвай Афрыкi iдзе размова. Слова "бог" будзе пiсацца з вялiкай лiтары толькi калi азначае вышэйшую сiлу — зноў жа няважна, пра Бога якой канфесii будзем пiсаць. А вось у прымаўках, застыўшых выразах, кшталту "не дай бог" рэкамендуецца пiсаць з малой.”
http://mybelarusia.com/index.php?type=special&area=1&p=articles&id=614&print=1

Аляксандр Падлужны, дырэктар Інстытута мовазнаўства НАН: У нас вельмі недасканалыя законы па моўных патаннях. Адзін артыкул Канстытуцыі, здаецца, гэта артыкул 17, супярэчыць артыкулу 50. У арт. 17 аб’яўляецца, што ў Рэспубліцы Беларусь беларуская мова з’яўляецца дзяржаўнай. А ў арт. 50 сказана, што выбар мовы свабодны. Вось і думай сабе як хочаш. Але ж ва ўсіх іншых краінах, калі мова дзяржаўная, то яна проста абавязковая. У такім разе школа і ў Беларусі павінна кожнага грамадзяніна краіны навучыць свабодна валодаць адной мовай і другой. Пры гэтым не трэба спрачацца: рускамоўная ці беларускамоўная школа. Болей таго, калі мова дзяржаўная, то яна не павінна быць тупіковай. Таму што, сапраўды, вышэйшай адукацыі на беларускай мове ў нас быццам бы і няма. Тупіковасць яшчэ і ў тым, што 99 працэнтаў пасад у нашай краіне не патрабуюць ведання беларускай мовы. Хаця зноў жа парадокс. У новай рэдакцыі Закона аб мовах падкрэсліваецца, што кожны дзяржаўны служачы, кіраўнік павінен валодаць беларускай мовай.
http://www.library.by/shpargalka/belarus/mova/001/mov-011.htm

Падлужны й дошка

Аляксандр Падлужны - чалавек, вядомы поўнай адсутнасьцю пачуцьця гумару, - выкладаў у нас на першым курсе філфаку. Аднойчы, зайшоўшы ў лекцыйную залю, заўважыў, што дошка не прыбраная (натуральна) й загадаў "дзяжурнаму" выцерці яе. Сам жа тым часам пачаў нешта "втыкаць" пра правапіс слова Ч?люскінцы (дасюль ня ведаю, як правільна). "Дзяжурны" - Юрась, цяпер працуе ў час. "Роднае слова" - ведаў, што дошка зламаная (натуральна) - не фіксуецца наверсе, каб было відаць "галёрцы", і таму, калі Падлужны захацеў нешта напісаць на ёй, Юрась падтрымліваў дошку зьнізу. Пісаў Падлужны хвілінаў 5. Урэшце, скончыўшы, зьдзіўлена паглядзеў на Юрася. Калі ён адпусьціў дошку й тая зьехала долу, мы ўпершыню пачулі як сьмяецца Падлужны. Не, ён не сьмяяўся, ён рагатаў, і ягоны прапалены бас гарматным рэхам пракаціўся па аўдыторыі, пабудзіўшы-ўстрывожыўшы нават галёрку: "ГЫ-ГЫ-ГЫ-ГЫ".
http://www.litara.net/forum/90/all

Саюз п... б...

цікава было б даведацца поўны сьпіс тых 130 п…ак, якія сёньня стварылі сваю п…цкую арганізацыю.
чыста ва ўтылітарных мэтах - каб пры знаёмстве з навінкамі беларускай літаратуры ведаць, што напісаў п…к, а што п…ка і не марнаваць на п…ак час.
Хай напішуць калектыўны твор “Jak bardzo można skurwić się, by sprzedać swę muzykę”.
Тады прачытаю.
мо іх прымусам прыгналі, хто ведае?
інакш як патлумачыць гэткі акт масавага мазахізму?

фройд-2206

"также в 2206 ... планируется реконструкция улицы Маяковского"
http://www.minsk.gov.by/docs/otwety/20051115_2.gif

скажы, колькі ў цябе веладарожак, і я скажу, зь якое ты краіны

Зварот да адміністрацыі горада Мінска.
(копія з афіцыйнага форуму Менгарвыканкаму)

Прашу адказаць на пытанне, як будзе кампенсавана забарона руху веласіпедыстаў па МКАД на ўсім яе працяжэнні і асабліва на ўчастках, якія ня маюць альтэрнатыўнай дарожнай сеткі, пешаходных і веласіпедных дарожак, а менавіта:

Курасоўшчына-Малінаўка-1,
Малінаўка-4-Сухарава (раён Ак. Фёдарава),
пас. Ждановічы-Зацань-Навінкі-Цна-Зялёны Луг,
Лошыца-Сярова,
Курасоўшчына-Філіял БДУ,
Малінаўка - Філіял БДУ?

з улікам таго, што веласіпед не дапускаецца да правозу грамадскім транспартам, а часавыя і фізічныя выдаткі на аб'езд з'яўляюцца непрымальнымі?
(Напрыклад, каб дабрацца з вул. Ландара на вуліцу Слабадскую давядзецца рабіць круг па вуліцам Казінца, Брылеўскай, пр-ту Жукава, вул. Чыгуначнай, пр-ту Дзяржынскага, вул. Ясеніна працягласцю 10 км (35-40 хвілін), тады як шлях па МКАД складае ўсяго 4 км.)

Улічваючы важнасць вашага адказу для ўсіх гараджан, якія ў якасці транспартнага сродку выкарыстоўваюць веласіпед, прашу размясціць ваш адказ на гэтым форуме.

зварот зроблены на падставе інфармацыі, апублікаванай на інтэрнэт-сайце газеты "Вечерний Минск" 16 лістапада 2005 года:

http://www.newsvm.com/articles/2005/11/15/doroga.html

"Как мы уже сообщали, в скором времени допустимая скорость движения автомобилей по МКАД станет 120 км/ч, по ней будет запрещено движение велосипедистов, тихоходного транспорта, учебное вождение. Эта магистраль приобретет статус “дороги для автомобилей”.

a ja nic

У чарзе. Яна і Ён, посткліматычнага веку.
Яна: Два тыдні не магу ўзяць квіток, што ж гэта такое?!
Ён: Ай, заўжды можна знайсьці выйсьце.
Яна: Якое? Я ўжо з шасьці дзяжурыла, і то талёнчыкаў няма, то доктар хварэе, то ў “водпуску”.
Ён: Ай, прыйшлі бы раней. У пяць. Вы ж блізка жывяце. Прынесьлі б каробку цукерак у рэгістратуру.
Яна: Ага, цукерак, ім цяпер зялёныя “цукеркі” падавай.
Ён: Ну я ж і кажу, што заўсёды можна знайсьці выйсьце.
Я (а нефіг церазь мяне перамаўляцца):а вам не здаецца, што вашыя выйсьці не чалавечыя, прыніжальныя і быдлячыя, і што так не павінна быць.
Ён (пагрозьліва): А ты што, предлагаешь революцію устроіть?..

∎

U čarzie. Jana i Jon, postklimatyčnaha vieku.
Jana: Dva tydni nie mahu ŭziać kvitok, što ž heta takoje?!
Jon: Aj, zaŭždy možna znajści vyjście.
Jana: Jakoje? Ja ŭžo z šaści dziažuryła, i to talončykaŭ niama, to doktar chvareje, to ŭ “vodpusku”.
Jon: Aj, pryjšli by raniej. U piać. Vy ž blizka žyviacie. Prynieśli b karobku cukierak u rehistraturu.
Jana: Aha, cukierak, im ciapier zialonyja “cukierki” padavaj.
Jon: Nu ja ž i kažu, što zaŭsiody možna znajści vyjście.
Ja (a niefih cieraź mianie pieramaŭlacca):a vam nie zdajecca, što vašyja vyjści nie čałaviečyja, prynižalnyja i bydlačyja, i što tak nie pavinna być.
Jon (pahroźliva): A ty shto, predlagaesh revoluciu ustroit'?..

final destination-Ⅲ

— Брат мой дзяжурыў на караблі. У шторм. Іх калі шторм – прывязваюць. Вяроўкамі. Каб ня змыла. А тут хваля наляцела. Дык змыла. У ваду. Пад карабель. Вяроўка даўгая. І хто б яго там пачуў ці пабачыў уначы. Такі шторм. Ажно ж другой хваляй вынесла на карабель. Во як. І цяпер жывы.


∎
— Brat moj dziažuryŭ na karabli. U štorm. Ich kali štorm – pryviazvajuć. Viaroŭkami. Kab nia zmyła. A tut chvala nalacieła. Dyk zmyła. U vadu. Pad karabiel. Viaroŭka daŭhaja. I chto b jaho tam pačuŭ ci pabačyŭ unačy. Taki štorm. Ažno ž druhoj chvalaj vyniesła na karabiel. Vo jak. I ciapier žyvy.

final destination-Ⅱ

— Або таксама лёс. У нас каля хаты рэчка была. Ды якая там рэчка – дошку клалі ды пераходзілі. Затое вясной разьлівалася. І брат мой возьме бадзьдзю. Гэта мост у хаце мыюць. І ў ваду. Прыйдзе вечарам мокры, зьмерзлы, захварэе, маці яго потым лечыць, мёдам, поіць. А колькі ні лячылі, ні лупілі, а ўсё дно кожную вясну ўлезе. Дык што думаеш – стаў мараком, у Мурманску. Цяпер ужо не. Цяпер ужо сын бананы возіць – таксама капітан карабля.

∎
— Abo taksama los. U nas kala chaty rečka była. Dy jakaja tam rečka – došku kłali dy pierachodzili. Zatoje viasnoj raźlivałasia. I brat moj voźmie badździu. Heta most u chacie myjuć. I ŭ vadu. Pryjdzie viečaram mokry, źmierzły, zachvareje, maci jaho potym lečyć, miodam, poić. A kolki ni lačyli, ni łupili, a ŭsio dno kožnuju viasnu ŭlezie. Dyk što dumaješ – staŭ marakom, u Murmansku. Ciapier užo nie. Ciapier užo syn banany vozić – taksama kapitan karabla.

final destination-Ⅰ

— Пэўна, на нябёсах нехта лёс наш піша. Рабіла я ў другой савецкай. Першая зьмена. Толькі выйшла. І тут прывозяць, яшчэ васьмі не было… Жанчына - ішла па тратуары, не па дарозе – з краю – на працу. Па мосьце. Церазь Сьвіслач. Бальніца наша, а справа – мост. Другая савецкая. І што ты думаеш. Ехала машына, і калясо адвалілася. Пакацілася ў адзін бок, а тады - ў другі, у слуп – адскочыла – і ў галаву той жанчыне. …На месцы.


∎
— Peŭna, na niabiosach niechta los naš piša. Rabiła ja ŭ druhoj savieckaj. Pieršaja źmiena. Tolki vyjšła. I tut pryvoziać, jašče vaśmi nie było… Žančyna - išła pa tratuary, nie pa darozie – z kraju – na pracu. Pa moście. Cieraź Śvisłač. Balnica naša, a sprava – most. Druhaja savieckaja. I što ty dumaješ. Jechała mašyna, i kalaso advaliłasia. Pakaciłasia ŭ adzin bok, a tady - ŭ druhi, u słup – adskočyła – i ŭ hałavu toj žančynie. …Na miescy.

штучны мёд

беларуская гарадзкая мова – як штучны мёд, як ільвянё, што нарадзілася ў чыжоўскім зьвярынцы, як штучнае футра – смакуе, шчэрыцца, грэе – але ня тое.
“Мова беларуская, натуральная, узноўленая. Выраблена з складнікаў, ідэнтычных натуральным. Масавая доля натуральнай беларускай мовы – ня менш за __%”.
Вось, пакаштуйце, з “ч” недазацьвярдзелым, а во – зь недамякчанымі сьвісьцячымі, а тутака, калі ласка, усё перацьвярдзелае і перамякчанае, тут пакунак з рэдукцыяй, вунь – зь пявучасьцю, тут наркамаўка, тут тарашкевіца, тут з русізмавай пасыпкай, там – з паланізмавай, багаты выбар упаковак – кірылічныя, лацінічныя – некаторыя, заўважце, ручное работы. А ў гэтай вітрыне -разнастайныя мяшанкі і сумесі з дадаткам беларушчыны. У нашай мавярні выбар на любы густ!
Толькі вось натуральная мова – адно ў штогод плытчэйшых крыніцах далёкіх вёсак, штогод далейшых.


∎
biełaruskaja haradzkaja mova – jak štučny miod, jak ilvianio, što naradziłasia ŭ čyžoŭskim źviaryncy, jak štučnaje futra – smakuje, ščerycca, hreje – ale nia toje.
“Mova biełaruskaja, naturalnaja, uznoŭlenaja. Vyrablena z składnikaŭ, identyčnych naturalnym. Masavaja dola naturalnaj biełaruskaj movy – nia mienš za __%”.
Voś, pakaštujcie, z “č” niedazaćviardziełym, a vo – ź niedamiakčanymi śviściačymi, a tutaka, kali łaska, usio pieraćviardziełaje i pieramiakčanaje, tut pakunak z redukcyjaj, vuń – ź piavučaściu, tut narkamaŭka, tut taraškievica, tut z rusizmavaj pasypkaj, tam – z pałanizmavaj, bahaty vybar upakovak – kiryličnyja, łaciničnyja – niekatoryja, zaŭvažcie, ručnoje raboty. A ŭ hetaj vitrynie -raznastajnyja miašanki i sumiesi z dadatkam biełaruščyny. U našaj maviarni vybar na luby hust!
Tolki voś naturalnaja mova – adno ŭ štohod płytčejšych krynicach dalokich viosak, štohod dalejšych.

тарашкевіца live

у чаканьні другое зьмены (а то! прыйшоў а 10-й і хацеў пасьпець да 14-ці!?) слухаў бабульку. Тая ўсё жыцьцё працавала ў менскіх больніцах мэдсястрой і ўсё жыцьцё гаварыла па-свойму, то бо па-беларуску, дадам ад сябе – тарашкевіцай. Што праўда, за ўсю гадзіну кабета сказала толькі адно “праверачнае” слова – “прафэсар”, а ў астатнім абыходзілася беларускімі словамі. Даведаўся, што Клецк – Клецак, а Ля́хавічы – Ляхаві́чы. Шмат казала пра дактароў і “до́ктарыцаў” (рыхтык славенская форма!), і ні разу пра “ўрачоў”. Рэдка можна сустрэць людзей, якія гавораць па-беларуску, не ўкладаючы ў гэта нейкі большы сэнс, ахвярнасьць, мэсыдж, выклік і дакор. У чарзе, здаецца, ніхто і не заўважыў, што старая размаўляе на іншай мове, і што яны зь ёй нейк само сабой – таксама!
…Размаўляць па-беларуску гэтак заразна і нязмушана – мая неспраўджальная мара.

∎
u čakańni druhoje źmieny (a to! pryjšoŭ a 10-j i chacieŭ paśpieć da 14-ci!?) słuchaŭ babulku. Taja ŭsio žyćcio pracavała ŭ mienskich bolnicach medsiastroj i ŭsio žyćcio havaryła pa-svojmu, to bo pa-biełarusku, dadam ad siabie – taraškievicaj. Što praŭda, za ŭsiu hadzinu kabieta skazała tolki adno “pravieračnaje” słova – “prafesar”, a ŭ astatnim abychodziłasia biełaruskimi słovami. Daviedaŭsia, što Kleck – Klecak, a Láchavičy – Lachavíčy. Šmat kazała pra daktaroŭ i “dóktarycaŭ” (rychtyk słavienskaja forma!), i ni razu pra “ŭračoŭ”. Redka možna sustreć ludziej, jakija havorać pa-biełarusku, nie ŭkładajučy ŭ heta niejki bolšy sens, achviarnaść, message, vyklik i dakor. U čarzie, zdajecca, nichto i nie zaŭvažyŭ, što staraja razmaŭlaje na inšaj movie, i što jany ź joj niejk samo saboj – taksama!
…Razmaŭlać pa-biełarusku hetak zarazna i niazmušana – maja niespraŭdžalnaja mara.

рацыяналізацыя

а што роварныя пальчаткі проста створаныя для мыліцаў можна было здагадацца і раней, чымся мазалі садзіць.

back to school

Зьнялі гіпс.
Сказалі “ідзі”.
Пайшоў.
Не атрымалася.

эпікрыз росквіту астраўка стабільнасьці

6 гадзін у чарзе. Асабісты рэкорд.

сугучнае

Не гавораць у нас па-за тусоўкамі па-беларуску - вось у чым праблема. Ня ўсе, вядома, але нават самыя заўзятыя плакальшчыкі па мове - не гавораць.
<...>
А вось каб тыя дзьве-тры тысячы актывістаў, што на 25 Саквіка зьбіраюцца каля помніка Янку Купалу, заўсёды і паўсюль замаўлялі па-беларуску, а бармэны з афіцыянтамі навучаліся ім па-беларуску адказваць - уявіце, як бы зьмяніўся клімат у беларускай сталіцы, а можа быць і сама сталіца. У прынцыпе гаворка ідзе пра тое, што ўсе ахвочыя да беларушчыны могуць зараз жа ісьці і замовіць сабе мову. Для гэтага няма асаблівых аб'ектыўных перашкодаў. Перашкода толькі суб'ектыўная - у сабе.
http://www.svaboda.org/programs/brama/2000/07/20000730110331.asp

стымулы

нашы мыліцы – лепшы стымул папраўляцца.
яны пахнуць, як разабраны аўтамат калашнікава.
шоў ад склейкі сьлізкіх ручак праходзіць якраз там, дзе на іх абапіраешся даланёй.
мазалі на руках – праз 200 м.
боль пад пахамі – праз 500 м.
недзе на гэтай дыстанцыі хочацца кінуць іх нафіг і пайсьці ў гіпсе, паўзьці на карачках, куляцца праз рукі, але толькі не працягваць гэтую экзэкуцыю.
(гэта што - нашыя інвалідныя вазкі ўвогуле ў ліфт ня ўлазяць – а навошта – усё ‘дно ў нашых дамах ліфт ідзе да другога паверха)

нашы паліклінікі – лепшы стымул не хварэць
мала таго, што графік працы траўматоляга не супадае з графікам працы рэнтгену, дык і да таго траўматоляга трэба сядзець чатыры гадзіны. А лепш заняць чаргу гадзіны за дзьве да пачатку зьмены. Схема прыёму такая: тры хвіліны агляд, трыццаць хвілін пісаніна. А ты кажаш, 21 стагодзьдзе, хуткія шаблёны

нашае грамадзтва – лепшы стымул быць здаровым.
мінакі ідуць у лоб і вельмі неахвотна даюць дарогі.
у аўтобусе адчуваеш сябе амэрыканскім сьцягам падчас урагану Катрына.
выйсьці зь яго на мыліцах немагчыма, дзякуючы дакладнаму выбару адлегласьці да бардзюру – да ходніка задалёка, а зазор праезнай часткі замалы для манэўру з мыліцамі. Прыходзіцца скакаць. Эфэктна.

Гляджу зара на замежныя дывайсы – амартызатары, антышок, індывідуальная падгонка, мяккія матэрыялы, нахіл апоры…
напіцца хіба?

∎

našy mylicy – lepšy stymuł papraŭlacca.
jany pachnuć, jak razabrany aŭtamat kałašnikava.
šoŭ ad sklejki ślizkich ručak prachodzić jakraz tam, dzie na ich abapiraješsia dałanioj.
mazali na rukach – praz 200 m.
bol pad pachami – praz 500 m.
niedzie na hetaj dystancyi chočacca kinuć ich nafih i pajści ŭ hipsie, paŭźci na karačkach, kulacca praz ruki, ale tolki nie praciahvać hetuju ekzekucyju.
(heta što - našyja invalidnyja vazki ŭvohule ŭ lift nia ŭłaziać – a navošta – usio ‘dno ŭ našych damach lift idzie da druhoha paviercha)

našy palikliniki – lepšy stymuł nie chvareć
mała taho, što hrafik pracy traŭmatolaha nie supadaje z hrafikam pracy roentgen'u, dyk i da taho traŭmatolaha treba siadzieć čatyry hadziny. A lepš zaniać čarhu hadziny za dźvie da pačatku źmieny. Schiema pryjomu takaja: try chviliny ahlad, tryccać chvilin pisanina. A ty kažaš, 21 stahodździe, chutkija šablony

našaje hramadztva – lepšy stymuł być zdarovym.
minaki iduć u łob i vielmi nieachvotna dajuć darohi.
u aŭtobusie adčuvaješ siabie amerykanskim ściaham padčas urahanu Katryna.
vyjści ź jaho na mylicach niemahčyma, dziakujučy dakładnamu vybaru adlehłaści da bardziuru – da chodnika zadaloka, a zazor prajeznaj častki zamały dla maneŭru z mylicami. Prychodzicca skakać. Efektna.

Hladžu zara na zamiežnyja device'y – amartyzatary, antyšok, indyvidualnaja padhonka, miakkija materyjały, nachił apory…
napicca chiba?

ł

jak pajšła takaja pjanka, to mnie ŭzhadałasia majo daŭniaje łacinkavaje nierazumieńnie, na jakoje ja zabiŭ, bo nie było ŭ kaho zapytać – bo było toje ŭ maładym vieku, kali nie było ŭ mianie netu, a taksama pryjacielaŭ, zdolnych nie załažać za takija ŭźniosłyja hutarki.

byŭ u mianie tady taki biełmoŭny žor, što ŭ chod išło ŭsio – “Naša słova”, “Naša Niva” (božuchna, jak ja namučyŭsia, pakul nałaŭčyŭsia toje čytać, a potym pacichu j razumieć), “Radyjo Svaboda”, hazeta “Svaboda”, Statut TBM, zialony dvuchtomavik Hileviča, kalandar “Rodny kraj”, słoŭnik Krapivy, “Što treba viedać kažnamu biełarusu” (z doŭha mnie niezrazumiełym nacyjanalistyčnym słovam kaksahyz), “Zviazda”, “Ranica” i dalej pa ścipłym asartymencie zadnich palic kniharniaŭ i šapikaŭ – i ŭsio było mnie mała, i ŭsio jašče čahości karcieła.

I tut to tam to tut praskočyła niešta pra biełaruskuju łacinku. “Meharulez”, - padumaŭ by ja tady, kali b viedaŭ takoje słova. Karaciej, heta było śviata! Sabraŭšy ŭsio, što možna było sabrać u stalicy festyvalu polskaj pieśni, u mianie atrymaŭsia svoj varyjant łacinki – z w zamiest ŭ i l zamiest ł. To bo lacinka, ale liampacka. Eŭfaryja była nievierahodnaja. Ja moh pisać što chacieŭ, kidać svaje dziońniki na bačnym miescy i być peŭnym u biaśpiecy infarmacyi.

Ščaście doŭžyłasia nia doŭha. I da našaj paŭnočnaj staronki dajšła sumnaja viestka, što ŭ biełaruskaj łacincy jość litara ł. Heta byŭ šok. Henaja zakreślenaja tyčka vyklikała ŭ mianie prosta žyviolnuju nianaviść. Jana ŭjaŭlałasia čužynskim puzatym ściaham u našym lahiery. I kali w ja adkinuŭ biaź lišnich śloz, to “rodnaj” l trymaŭsia da apošniaha. Dy čaho tolki nia zrobiš dziela adzinstva… Mučyŭsia ja horš za Liabiedzku, a taki pajšoŭ na zdrakampramis.

Voś tolki raz-poraz paŭstajuć “iznoŭ pytańni z tłumu”. Polski ł [w] – nia naš [ḷ(л)], siarednieeŭrapiejski l – nia naš [l’]. Navošta tady było ŭvodzić admysłovuju litaru dla ćviordaha [ḷ(л)], kali jon nijak nie vybivajecca z zvyčajnaj parnaści pa miakkaści biełaruskich hukaŭ, jakaja pieradajecca pazycyjna: źmiatać-zmatać – liatać-latać.

як пайшла такая п’янка, то мне ўзгадалася маё даўняе лацінкавае неразуменьне, на якое я забіў, бо не было ў каго запытаць – бо было тое ў маладым веку, калі не было ў мяне нэту, а таксама прыяцеляў, здольных не залажаць за такія ўзьнёслыя гутаркі.

быў у мяне тады такі белмоўны жор, што ў ход ішло ўсё – “Наша слова”, “Наша Ніва” (божухна, як я намучыўся, пакуль налаўчыўся тое чытаць, а потым паціху й разумець), “Радыё Свабода”, газэта “Свабода”, Статут ТБМ, зялёны двухтомавік Гілевіча, каляндар “Родны край”, слоўнік Крапівы, “Што трэба ведаць кажнаму беларусу” (з доўга мне незразумелым нацыяналістычным словам каксагыз), “Звязда”, “Раніца” і далей па сьціплым асартымэнце задніх паліц кнігарняў і шапікаў – і ўсё было мне мала, і ўсё яшчэ чагосьці карцела.

І тут то там то тут праскочыла нешта пра беларускую лацінку. “Мэгарулез”, - падумаў бы я тады, калі б ведаў такое слова. Карацей, гэта было сьвята! Сабраўшы ўсё, што можна было сабраць у сталіцы фэстывалю польскай песьні, у мяне атрымаўся свой варыянт лацінкі – з w замест ŭ і l замест ł. То бо lacinka, але liampačka. Эўфарыя была неверагодная. Я мог пісаць што хацеў, кідаць свае дзёньнікі на бачным месцы і быць пэўным у бясьпецы інфармацыі.

Шчасьце доўжылася ня доўга. І да нашай паўночнай старонкі дайшла сумная вестка, што ў беларускай лацінцы ёсьць літара ł. Гэта быў шок. Гэная закрэсьленая тычка выклікала ў мяне проста жывёльную нянавісьць. Яна ўяўлялася чужынскім пузатым сьцягам у нашым лягеры. І калі w я адкінуў бязь лішніх сьлёз, то “роднай” l трымаўся да апошняга. Ды чаго толькі ня зробіш дзеля адзінства… Карацей, перажываў я горш за Liabiedźku, а такі пайшоў на здракампраміс.

Вось толькі раз-пораз паўстаюць “ізноў пытаньні з тлуму”. Польскі ł [w] – ня наш [ḷ(л)], сярэднеэўрапейскі l – ня наш [l’]. Навошта тады было ўводзіць адмысловую літару для цьвёрдага [ḷ(л)], калі ён ніяк не выбіваецца з звычайнай парнасьці па мяккасьці беларускіх гукаў, якая перадаецца пазыцыйна: źmiatać-zmatać – liatać-latać.

мала мовы mała movy

бойкі тара…, нарка… і лацінка… - ад недахопу вітамінаў у беларускім арганізьме.Дай мове волю – і яе будзе болей. Калі ўсе гавораць на літаратурнай мове – гэта прыкмета крызы.
Таму ў той жа Славеніі, дзе трэба ведаць дзясяткі дыялектаў, каб паразумецца ў розных мясьцінах, і ведаючы літаратурную мову можна нічога не разумець на вуліцы, пульс мовы жывы і жвавы. Славенцы ўсяляк падтрымліваюць свае "разрозьненасьці", “гарадзкія” гаворкі, маладзёвыя гаворкі і нават выпускаюць цэлыя падручнікі па сваіх моўных асаблівасьцях.
А беларусы тым часам зьбіраюцца ў сваіх нешматлікіх жж/радыё/газэтных/etc суполках і вырашаюць, каго ж замачыць – тарашкевіцу, наркамаўку ці лацінку.

***

bojki tara…, narka… i łacinka… - ad niedachopu vitaminaŭ u biełaruskim arhaniźmie.
Daj movie volu – i jaje budzie bolej. Kali ŭsie havorać na litaraturnaj movie – heta prykmieta kryzy.
Tamu ŭ toj ža Słavienii, dzie treba viedać dziasiatki dyjalektaŭ, kab parazumiecca ŭ roznych miaścinach, i viedajučy litaraturnuju movu možna ničoha nie razumieć na vulicy, puls movy žyvy i žvavy. Słaviency ŭsialak padtrymlivajuć svaje dyjalekty, “haradzkija” havorki, maładziovyja havorki i navat vypuskajuć cełyja padručniki pa svaich moŭnych asablivaściaŭ.
A biełarusy tym časam źbirajucca ŭ svaich niešmatlikich žž/radyjo/hazetnych/etc supołkach i vyrašajuć, kaho ž zamačyć – taraškievicu, narkamaŭku ci łacinku.

сымптомы

што гэта?
слухаю і млею, млею і слухаю...
Ганну Герман і Ніну Бродзкую.

мануал для мыліцаў

ня думаў, што давядзецца разьбірацца ў гэным дывайсе.
сяджу, спасьцігаю новыя далягляды досьведу.
нават трэйлеры ў нэце ёсьць.
афігець.

20:40
нават парнушка ў гіпсе...
я ў шоку, дарагая рэдакцыя

незавоз

у абед зрабіў замову ў інтэрнэт-краме.
не дачакаўся званку, за́ра званю сам:
- Чаго маўчыцё? - пытаюся
- Прабачце, - кажуць, - у нас цэлы дзень інтэрнэту няма.

дыфузія

"ну на гэтым, на Машэрава, каторы, ну як яго там, ээээ, Незалежнасьці..."
во дык уедлівая штука, звычка народная..

варожыя галасы

найпаўнейшая прыватная хвалялоўка

праваслаўе для чайнікаў

У зьвязку з новым расейскім сьвятам, якое з энтузіязмам падхапіла РПЦ, мяне дратуе смутнае пытаньне – ці можна быць адначасова беларусам і прыхаджанінам РПЦ? І калі так, то як?
бо “нашествия иноплеменных” – гэта ж пра іх продкаў
і “Темже благодарственно вопием Ти: Радуйся, Российския страны покрове; радуйся, Православия в ней ограждение и утверждение. Радуйся, несокрушимый щите воинов наших; радуйся, броне их неуязвимая. Радуйся, козни врагов обличающая; радуйся яко паучину их растерзающая. Радуйся, нечестия обличение; радуйся, крамолы разрушение.” – пра іх продкаў.
А наступнага дня - дзень памяці.
І калі памяць не кароткая – памяці й тых, хто палёг ва ўсе вякі ад “российския” рукі.
Гэты допіс ня дзеля сарказму ці “поруганія”.
Я проста хачу разабрацца.

апалён і эпіляцыя

Цёплы вечар. Ціхая вулка. Польскае пасольства. Дом літаратара. Наперадзе - парк Горкага. А там, за ім - роварня, дзе я куплю сабе зімовыя пакрышкі, пастаўлю іх на ровар, рвану заўтра, у суботу, у лес-балота сьвяткаваць сьвята цёплага лістападу. Аж прымружваюцца вочы ад такога хараства наўкольля і плянаў… Удыхаеш на поўныя грудзі паветра, прапускаеш адзінокую машыну на Фрунзэ, і ступаеш, асьлеплены агнямі блізкага праспэкту, на цёмны асфальт…

…Ужо на тым баку, са сьцятымі зубамі і выкручанай ступнёй разьбіраеш скрозь цемнач і бліскаўкі болю, што на дарозе вырас адмысловы бугор, які ля бардзюру йдзе долу і ўтварае дасканалую ногадрабілку для рамантыкаў. Нага імкліва траціць звыклыя прапорцыі і ўпарта адмаўляецца супрацоўнічаць. Званю анёлам. Анёлы травяць анэкдоты, вязуць у свой курасоўшчынскі вырай, мацаюць, малююць крыжыкі, фоткаюць, браніруюць гіпсам аж да калена і вывозяць мяне, апалёна з эпіляцыяй, на каталцы аж да самых дзьвярэй таксоўкі.

з.ы: Увесь сёньняшні ранак абдумваю фразу: "У аўторак схадзіце ў сваю паліклініку да траўматоляга па бальнічны" - і распрацоўваю маршруты па хаце на кампутарным крэсьле.
Суцэльны суботні крэатыўўў.

demo

нешта ў мяне сонца працуе ў дэма-рэжыме. мо хто crack’а пазычыць?

крэатыў

Парадаваўся за Партнэрства – выкупіць білеты на 3 сэансы – гэта ж крэатыў! Даеш адмарожаную, крэатыўную, флэшмабільную а)пазыцыю.

сон

сёньня ўначы мне ў другі раз прысьніўся шапік з роварнымі таварамі. Я там нагледзеў сабе недарагі падшлемнік, зручныя пальчаткі, шыпаваную гуму і яшчэ безьліч нейкіх цапстрыкаў. А які там быў выбар – ні ў казцы сказаць, ні рукой апісаць. Прачнуўся – ажно расстроіўся. Вось толькі ня ведаю, расказваць каму ці не расказваць, каб сон спраўдзіўся...

беларуская для тутэйшых

беларускую мову зараз выкладаюць у школе як родную і ў выніку яе мала хто з выпускнікоў ведае, калі не лічыць веданьнем уменьне правільна вызначаць тып складаназалежнага сказу.
і парадаксальна лепшыя веды пасьля школы атрымліваюцца ў ангельшчыне, ці якой іншай іншамоўшчыне.
каму ж з высокіх ілбоў нарэшце хопіць самакрытычнасьці і дальнабачнасьці, каб перавесьці выкладаньне мовы ў школе ў мэтодыку моў замежных – менш навукі (у жыцьці часта непатрэбнай) і больш практыкі, экспэрымэнту ды экспромту. А то дзецюкі могуць правільна вызначыць склон, а двух слоў зьвязаць ня могуць.
фактычна выходзіць, што мову вывучаюць як вантробы мерцьвяка – тут ныркі, тут месяцовая косьць, тут сонная артэрыя, то бо вучаць мове мёртвай, як лаціне, ды нават у лацінскай праграме ёсьць нейкія канструяваньні дыялёгаў.
трэба, каб у сваіх падручніках дзеці бачылі, што мова жыве. Што яна ня толькі ў нудных кніжках, а на вуліцы і дыскатэцы, у краме і кнігарні, на запраўцы і мытні, у цягніку і перапоўненым аўтобусе.

робаты

сёньня яны зноў перакапалі ўсе сьцежкі ў маім раёне.
трэба вучыцца рухацца проставугольна.

headache

баянавая цытата з дарожнага форуму "Менгарвыканкаму".


25.10.2005 13:09 скептик,
Смысл сообщения в следующем (как я это понял): 1) на ул. Богдановича проводился капремонт дороги; 2) работы выполнены плохо; 3) от 'Белай Вежы' до ул. Короля на велосипеде невозможно проехать по тротуару, а только по проезжей части; 4) и со скоростью меньшей, чем до ремонта, а на светофоре, где сбили велосипедистку, можно потерять равновесие; 5) одна надежда, что неровность дороги переместится (наверное, сама) в другие стороны; 6) Выражает сожаление, что потрачены наши деньги.

...

24.10.2005 13:16 Русский, Минск
Переведите, пожалуйста, сообщение CZYK. Не могу читать - голова начинает болеть.Наверное, что-то важное сообщается?!

23.10.2005 16:37 czyk,
ды дарожнае пакрыцьцё на вуліцы Багдановіча ня проста прывялі ў парадак, гэта быў капітальны рамонт!!!
капітальны рамонт заключаўся ў рэльефнай заліўцы дрэннай дарогі смалой ды выбарачнай засыпцы камянямі.
на жаль, роварам участак ад Варвашэні (Белая Вежа) да Караля апроч як па праезнай частцы не праедзеш.
даводзіцца ехаць ня больш як 15km/h, удвая цішэй, як да рамонту.
мала таго, што ровар скача па капітальна створаных выбоінах, гарбах засохлай смалы (выглядае, яе лішкі проста вылівалі на дарогу), дык перад самым сьветлафорам, дзе сёлета ўжо зьбілі раварыстку, камяні насыпаныя прадольнымі 'разорамі', у якія, калі патрапіш колам, можна і раўнавагу страціць.
спадзеў адзін - што гэтая камянёвая пасыпка зробленая гэтаксама абы-як, разьляціцца ў розныя бакі, як ля 'Музкамэдыі'.
хаця крыўдна - нашыя ж грошы збаёданыя.

баюся нешта тлумачыць...

знакі

сёньняшні шпацыр быў аж перанасычаны сымбалямі -

шчасьлівага дзяцінства (і страчанай даросласьці)

зручнасьці і мэтазгоднасьці (як не напіцца навечар пасьля таго, як дзень робіш такія во бязглуздыя сьцежкі)

разумнага, добрага, вечнага (школа як была школай найперш жорсткасьці і подласьці, так і засталася)



пераемнасьці традыцый (час спыніўся, стаіць і ржавее на радасьць электарату)

-вы за луку? - спыталі ў пэнсіянэраў
-так - сказала 80%
-а ці павінныя быць такія, што не за луку? - пацікавіліся ў іх
- НЕ, - сказала палова зь іх.

чаму ж НІСЭПД не высьветліла, што рабіць з тымі, хто ўсё ж не за луку?

калі ўсе пойдуць тапіцца

вось так дачакаешся ацяпляльнага сэзону, прыспусьціш колы, купіш праязны.
а потым зьявіцца zmila і скажа: а я ежджу, і зусім не халодна.
і ўпершыню высунешся на ровары на замерзлы двор, упэцкаеш колы ў шэрань, разьвернеш галовы людзей на прыпынку на 180 градусаў...
і спаймаеш 50 хвілін нечуванага кайфу перад працай.

час на цёплыя батарэі, цёмныя вечары і coldplay...

гаданьне на воску

нічога ня сьвеціць

ананасывая рэвалюцыя

бязроварнае

між аўтамабілістаў усё ж больш культуры ў стасунках. Яны хоць ня ставяць машыны адзін адному на капот.

кансалідацыя

хамства – вельмі моцны кансалідоўны чыньнік.
хамства ўлады трапіла на ўдзячную глебу і буяе.
дык якога цуду хамскае грамадзтва абярэ інтэлігента?

сэзоннае

ня бойся халадоў ды маразоў
а бойся мудакоў ды тармазоў

кесарава

Католическим священникам запретят читать проповеди на польском языке

на асфальту цэлюлітнай цьвердзі
ўспухлым флюсам скрыўленага кола
я ня буду выціскаць крамзоляў
ровар прыпаркую ў кош для сьмецьця
і пайду блудзіць у пераходах
і старацца стацца незаўважным
для жанчын у жоўтым камуфляжы
ззаду ў набрынялых грамаходах
вірусам у арганізм грамадзкі
уварвацца і
адаптавацца
зьнівэліявацца
сьціхарыцца
бы біфідафлёра распладзіцца
і чакаць у экстраных навінах
заканчэньня тэрміну Адміна

Dažynki-FM

у мяне на кухні яшчэ чамусьці ўторкнуты ў сьценку гаварыльнік.
сёньня крутануў і ня змог адарвацца.
радыё "Дажынкі" з захопленым гіпэраптымізмам і гіпэрудзячнасьцю, прыдыханьнем і ўслаўленьнем.

гэта не прапаганда, гэта - ўжо "окормленіе паствы".
беларуская афіцыйная жыцьцярадасная рэлігія
заплюшчыце вочы, ўскіньце рукі і ўлучыце радыёкропку!


ну як, "снізошло"?

Jak bardzo można skurwić się, by...

вайтовічы, фраловы і іжэ зь імі яшчэ раз даказалі, што можна колькі хочаш гадоў тусавацца ў этэры беларускай "свабоды" і заставацца калхазанамі зь вялікай літары.
усі-пусі-тры-пі-пі, мілінкевіч ІМ, бач ты, нечага там не паказаў, каб яны ўразіліся і прынізіліся да неўстаўляньня палак у колы адзінаму, які чамусьці, ня кожны зь іх.
мо вайтовічы ды фраловы з кампаніяй выбяруць міжсобку яшчэ аднаго адзінага?
а казулінцы, ня будзь дурныя, таксама ламануцца ў бой?
і што-небудзь выствараць з сваёй кляшні агэпэшнікі, абражаныя, што выбралі адзінага ня зь іхнай пясочніцы (дарэчы, сам Лябедзька сёньня набраў пашаны, калі сказаў, што лепш паставіць пытаньне пра давер да сябе, чым дазволіць драбніць кааліцыю)
і ўсе разам весела прабавяць час за кіпучай чэкісцкай работай?

jak bardzo można skurwić się"?

Мі-лін-ке-віч!

Аляксандар Мілінкевіч: я не гарантаваў бясьпеку Аляксандру Лукашэнку
«Будзе барацьба не на жыцьцё, а на сьмерць»
Аляксандар Мілінкевіч: «Я сьвята веру ў перамогу»
Жонкі кандыдатаў на ролю «адзінага» Сьвятлана Лябедзька і Іна Кулей пра сябе і мужоў.
Дом, які збудаваў кандыдат
Гутарка з Аляксандрам Мілінкевічам з 2002-га году
Сыходзячы з суботняга паядынку, злавіў сябе на парадаксальнай думцы: вось яшчэ адзін аргумэнт галасаваць на выбарах-2006 за Мілінкевіча. Быў жа ён прэзыдэнтам клюбу «Горадня-93», прычым якраз у 1995/96 гг., калі гарадзенцы заваявалі сваё першае «золата».

дзень надзей

За праўду

За праўду, за шчасце, за лепшую долю
Вазьміся, мой дружа, пастой!
У крыўду не дайся, свайго дабівайся.
Адвага хай будзе з табою!

Хай горкія слёзы, што ў спёкі, ў марозы
Ліюцца на беднай зямлі,
Дадуць табе, браце, сіл гора змагаці
І ў сэрцы распаляць агні.

Хоць віхры шалеюць, хоць песні нямеюць,
Хоць страшна замучаны ты,
За добрую справу, за шчасце і славу
Душу вырывай з цемнаты.

Кінь сваркі і звадкі, аднэй дзеці маткі –
Мы злучаны думкай аднэй;
Пры згодзе і ладзе ў нас доля засядзе,
Палічаць і нас за людзей.

Дык жыва ж к пачатку – не час спаць у шапку,
Валяцца, як чэрві ў траве;
Ўжо сонейка ўсходзе, ўжо дух у народзе
Збудзіўся і к праўдзе заве!..

Янка Купала

трымаю кцюкі

здаецца, усё відавочна, але сядзяць другі дзень, займаюцца дэмакратычнымі працэдурамі.
хочацца альтэрнатывы, а ня клону. узважанасьці замест істэрыі, спакою замест крыкаў, культурнасьці замест фамільярнасьці, талеранцыі замест інквізыцыі, раўнамоўнасьці замест русіфікацыі, нармальнасьці замест перакуленасьці.
Лябедзька паказаў сябе героем. Мілінкевіч - працаўніком. Мне абрыдлі подзьвігі і супэрідэі, я хачу нармальнага жыцьця і разьвіцьця для сябе, сваёй краіны і беларушчыны.
трымаю кцюкі

неспасьцігальнае

няўжо яны думаюць, што крывадушша, выдыганьне, запабяганьне, замоўчваньне, хлусьня, паклёп, траўля, а тым больш ініцыятыўнасьць і крэатыўнасьць у гэтым забудуцца, сьпішуцца на час, абставіны і "сытуацыю"?

euroдруз

перадачка эўраньюсу аказалася ўзроўню home video.
экспарцёры дэмакратыі не паклапаціліся нават дарабіць мантаж.
у такім выглядзе яе можна спакойна паказваць па БТ.
беларускія апазыцыянэры з кульгаватым веданьнем беларускай мовы балакаюць у варшаве.
а вы там часам гарбаціцеся на лецішчах...

прыкра

торкнула

Як уже набридло чути знову і знову
Порожні балачки, пафосні розмови!
"Мова калинова"... "Пісня солов'їна"...
Ще трохи побалакаємо – зникне Україна!
Згубили культуру, забули історію,
Почуваємося зайдами на своїй території.
Віримо чужим, своїм не довіряємо,
Розводимо руками – маємо, що маємо!
Сьогодні братаємося, щоб завтра продати.
Кум іде на кума, брат іде на брата.
Національна ідея як засіб спекуляції.
Здобули державу, втратили націю...
Коли ж у народу більше немає відваги,
Немає власної гордості, немає самоповаги,
Коли кожен за себе у своїй хаті скраю –
У такого народу і героїв немає!
©Тартак

Україна замяніць на Беларусь і сьпяваць на кангрэсе дэмсілаў

рэцэпты

заўжды хочацца, каб ратункам ад любой балячкі быў нейкі просты і недарагі рэцэпт.
я спытаўся ў хлопца ў Жоўкве, як зукраінізаваць незукраінізаваную частку Ўкраіны.
думаў запісаць на паперку і запатэнтаваць для Беларусі.
але цуду не адбылося.

дзіўнае пытаньне

у спадарыні, што знаёміла нас з Львовам, я спытаў каля касьцёлу, ці служаць у ім хоць калі па-ўкраінску.
кабета доўга даганяла сэнс пытаньня, а потым распавяла, што існуе вузкае кола моў, на якіх у касьцёле можна служыць.
польская ў ім ёсьць, а во ўкраінскай няма.
“а навошта? па ўкраінску, - бесклапотна сказала яна, - служаць праз квартал грэка-каталікі”.
няўжо беларускія каталікі сваімі рэдкімі службамі па-беларуску адступаюць ад канону?

друга ріка

адзін вельмі цёплы напамін з Украіны і зараз круціцца ў маім кружэльніку. "Друга ріка"-"П'ю з твоїх долонь" першая песьня, што я пачуў праз памехі шчэ ў Пачаеве, сталася для мяне настроем цэлай вандроўкі.

не пашкадуй запаскі бліжняму свайму

faq

заўжды было цікава, што гэта за шляхі такія празь межы ды бяз пунктаў пропуску, і чаму іх адкрыта малююць на мапах.
разгадка стала бліжэй, калі наш аўтобус заблукаў у начных ростанях украінскіх дарог і апынуўся ў апошняй украінскай вёсцы.
штопраўда, разгледзець, што там дзе і як не атрымалася – кіроўца схамянуўся, зарыентаваўся, завярнуўся і вярнуўся на слушную дарогу.
а на мяжы Валыні і Галіччыны нас такі спынілі памежнікі

lviv.by

не стае беларускага мэнтальнага, духовага, моўнага, урэчаісьненага Львову…

нейкі адчай

жыве ва ўкраінцах.
Сьцярушаныя бардзюры, аблезлая фарба, срач на вуліцах, каровы пасьвяцца на ўзбоччы дарог. Можна ў тым вінаваціць дрэнную ўладу, мясцовых начальнікаў, нізкія заробкі і дабрабыт, але ж ўрэшце знакі дагары нагамі вешаюць чыесьці канкрэтныя рукі…

дарогі

панавальнае ўражаньне.
да кожнага паветранага шарыка захопленых уражаньняў мімаволі чапляўся грузік уражаньня галоўнага. “Ах, якая афігенная фартэцыя, вось толькі дарогі…”

непрыстасаванасьць

пешаходны пераход у Львове - гэта зусім ня тое што ў Менску.
гэтая навіна каштавала мне рэкорднай дозы адрэналіну, калі я зразумеў, што маршрутка такі не запаволіцца ні на долю km/h.
і я ўпершыню кінуўся бегчы па зебры.
зрэшты, мо мне і падалося.
мо яна б і запаволілася, зрабіла б ласіны мэнэўр, ці стала на два колы.
але паводзіцца на дарозе па-львоўску я так і не навучыўся.
так і вярнуўся дахаты непрыстасаваным

жоўква і БТ

- А почему это у них на доске написано только про 50 украинцев. Евреев ведь куда больше фашисты замучали. Национализм так и прёт!!!
- Але ж вось у гэтай вежы ў пазначаны час былі закатаваныя якраз гэтыя 50 украінцаў, і зусім не фашыстамі, а НКВД. Вось пра гэта і шыльда.
- Да, но почему же они тогда тут про евреев не написали?

лёгіка, прышчэпленая БТ, дзякуючы сваёй парадаксальнасьці, абсалютна непрабіўная.

львів-fm

стаўся для мяне ці не найбольшай загадкай з адкрыцьця Ўкраіны.
я выходзіў за дзьверы гатэлю, ішоў па канцэнтравана ўкраінскім горадзе, размаўляў з рознымі, але спрэс украінскамоўнымі людзьмі, а потым улучаў на прымачы FM і пакутліва шукаў украінскую песьню. Уразіў таксама ўзровень раша-попу, “Ласкового мая” з кампаніяй я ня чуў ужо гадоў зь дзесяць.
і нарэшце, ці ё на ўкраінскім FM суржык? Калі не, то ці мова вячэрняга суботняга гіт-параду на “Народным радыё” папраўдзе ўкраінская?

імідж

перадачка на свабодзе пра кангрэс дэмсілаў.
нейкі там бухвостаў і нейкая там прэс-сакратарка дэмсілаў не папярхнуўшыся джгаюць па-расейску.
і з аднаго гэтага становіцца зразумелым нашмат больш, чым з сэнсу іх слоў.

вяртлявая чаротаўка

беларускамоўныя беларусы для расейскамоўных беларусаў падчас экскурсіі да ўкраінскамоўных украінцаў ды ўсіх іхных незьлічноных помнікаў ды прыгостваў былі экспанатам, што выклікаў куды больш увагі, цікавасьці і цырковога захапленьня.
зручна, кампактна, транспартабэльна, бясплатна
- а скажите что-нибудь еще, у вас так красиво получается...

пачуваешся апошняй вяртлявай чаротаўкай у смуродным гарадзенскім заапарку

vybladki atakujuć moj horad
niešta vybuchnuła i raźlaciełasia samapalnymi askiepkami - uva mnie.
ach, jak sprytna pačynajuć hreć na vohniščy z maich vulicaŭ mazolistyja ruki.
minuły vybuch zasunuli ŭ padvały ŭnutranych pałos biezabličnych viciebskich hazecionak.
zabyli, zabili, pasadzili ŭ klumby novyja kvietki kvitniejučaj krainy.
zamoŭcu vydaduć vyniki – abo bambistaŭ chutka vykryjuć, abo ŭ metach prafilaktyki zakruciać hajki.
zadačka ŭ dva dziejańni

плынь

дзяцінства – гэта каляровыя сны.
салодкі мёд тых бясконцых летаў і зімаў, трошку з горыччу, але ад таго шчэ смачнейшы.
каляровае і стракатае, абы-як змантажаванае, аматарскае, настраёвае кіно.
і найістотнейшае ў тым калейдаскопе, што ўсё сапраўднае і жывое – сябры, вуліцы, ровары на другім (забароненым!) канцы гораду, паходні ў бункерах, рэчкі і коўзкія празь іх бярвеньні, нечакана вязкія глеістыя броды, дзявочыя косы, шараговая таварыская бойка за школай, велагонкі паўз хвойнік…
але зьненавідна-непераадольны мантажорскі густ уедлівым туманом праціскаецца ва ўспаміны, наганяе хмараў, вытраўляе колеры, зьбівае рэзкасьць і запавольвае музыку.
і нават у снах шчасьце дзяцінства становіцца трывожным
бо па законах жанру існуе для кантраснага пераходу да праўды жыцьця
дзіма п., мой школьны сябрук, ня надта прыгожы з твару, таму задзірысты і “крэатыўны”, просты хлопец зь пескавацінскай хаціны на самым ускрайку Віцебску, з прастакутным лёсам — школа-вучэльня-войска-хоцьякаяпраца — надоечы ня выплыў з калючай дзьвінскае плыні.

…усё болей вольных месцаў за партамі ў маёй клясе

chitražopstva

Krama Biełaruskaj encyklapedyi ŭviała nacenki na svaje knižki takija samyja, jak u inšych kniharniach, bo “нам не запрещено”. U vyniku taja ž Encyklapedyja VKŁ kaštuje što tam, što tam za 50 tysiačaŭ.
Adkažam ža sknaram bajkotam!
Z ulikam “vyhodnaha” hieahrafičnaha stanovišča i “zručnaha” času pracy, a taksama “ekskluziŭnaha” asartymentu zrabić heta budzie niaciažka.

мая пясочніца

Гэтыя чуткі папаўзьлі яшчэ ў маім далёкім дзяцінстве. Па двары хадзлі аб’яднаныя навіной суседзі, тыцалі пальцам у караценькую нататку з адзін абзац у адзінай тады абласной газэце “Віцебскі рабочы”. Дакладнага зьместу ніхто не прыгадае, але ішла гаворка, што ў Віцебску будзе новы мост, і будзе ён на нашай вуліцы.

Мо, у газэце насамрэч было напісана “магчыма, будзе”, або “калі-небудзь будзе”, ды на тое ніхто не зважаў. Кватэры на той час бясплатна даваць перасталі, а як арыентавацца ў платным жыцьці ніхто ня ведаў. А знос – гэта і лазьня і прыбіральня ў хаце, як бы фантастычна гэта ні гучала. На бераг непадалёк ссЫпалі агромністую гару пяску, і на гэтым справа заглохла. А я тым часам хадзіў сабе ў садок, а нас з таго садку вадзілі ў парк, што цягнуўся аж да самай ракі, у тым парку была вялікая пясочніца, алеі кветак і пэнсіянэраў, густыя кусты з падазрона схаванай у іх лаўкай, і, як і мае быць, вялікія дрэвы. Калі мяне з двару пускалі катацца ў той парк на ровары, сьвет здаваўся бясконцым. А штозімку паркавая горка ператваралася ў санна-лыжную трасу. У дрэвах абапал гэтых дваццацімэтровых “сілічаў” я пакінуў 2 пары лыж, адну зь іх - зусім новую.

Час мінуў. На месцы старту паставілі помнік Караткевічу (пакуль не прыехаў Грыб і не прасьвятліў, я з усім Пескавацікам думаў, што гэта які-небудзь Шагал).
А днямі, завітаўшы ў родны горад, я пабачыў на месцы сваёй пясочніцы чатырохколавую пачварыну з каўшом. Колішнія алеі былі скапаныя і пазасыпаныя камянямі. Калі я пачуў, што гэтак стаў урэальнівацца той самы колісь чаканы мост, зямля захісталася. Але ж трасца, чаму мой парк, мая пясочніца? Побач жа да Дзьвіны коцяцца дзьве паралельныя вуліцы?
Гэты мост - разбуральнік. У мяне ён адабраў любімы куток дзяцінства. А ў маіх колішніх суседзяў, што так і гадуюць у хацінах “без выгодаў” ужо другое пакаленьне нешчасьліўцаў – апошнюю надзею на цуд у жыцьці.

Незалежнасьць - гэта калі ўлады твайго гораду не аддаюць паркі ў гістарычнай частцы пад аўтатрасы і масты, любяць гэты горад, бо тут нарадзіліся і ведаюць пра ягоныя карані

інтрыга

на ўезьдзе ў Жодзна вісіць шыльда:
"Внимание! Госавтоинспекция проводит операцию"
...а нефіг расслабляцца

opozorilo

дзьвюхмоўнасьць забівае

статыстыка

з

КОЖНЫМ

днём

застаецца

ўсё

МЕНЕЙ

ЛЮДЗЕЙ

што яшчэ ня бачылі мяне на ровары

плюралізм

што толькі не пачуеш на заяўленых беларускай службай радыё свабода хвалях
раней яе "перасуседжвалі" пераважна ісламскія сьпевы ці ўсюдыпралазныя кітайцы, а неяк хвалі ляглі так, што на знаёмым месцы гучала густая беларуская ідэалёгія.
думаў - глушаць, але праверыў - суседзяць.
rferl - 7115 kHz
радыё "Беларусь" - 7105 kHz
плюралізм

вітаміны

спрабуючы намацаць беларускую "свабоду", спатыкнуўся на "пазыўных" pulp fiction

прымач, які пару ймгненьняў назад усімі сіламі сваіх дзьвюх антэн марна спрабаваў рэанімаваць лядачы подых беларускай вэрсіі rferl, раптам выдаў мне fm-ную якасьць супэрскай музыкі.

расейская BBC бадзяецца па клюбах Лёндану, круціць Oasis у easy listening'авым выкананьні і падкідае іншыя музычныя пярчынкі
у кожным сантымэтры паветра ў хаце грувасьціцца столькі нечаканае ад радыя вітаміннасьці і асалоды, што з твару не спаўзае зьдзіўленьне.


радыятэндэры эўразьвязу з прадвызначанай перамогай DW гараць сабе гарам у неразграбаным стосе rss-стужак.

жаванка

ёсьць рэдактары, якія сілкуюцца дэфіцытным сэрвіраваным аўтарскім натхненьнем, набіраюць у поўныя шчокі тэксты і атрыманай жаванкай залепліваюць дзіркі свае мэдыйнае стравы; глядзіш пасьля на вынік – нібыта інгрыдыенты і з твайго гародчыку, а выйшла - …

zoo

сёньня спаймаў сябе на думцы, што не магу адказаць на пытаньне, хто большая жывёліна - сабака без напысьніку і павадку памерамі з ровар ці ягоны гаспадар, які гэтак выгульвае свайго "мусіка" на дарозе каля дому

бульбоўнік

Сэнсацыя! Рускамоўныя беларусы гатовыя начысьціць лыч за беларускую мову, нават калі самі ведаюць яе слаба.
Мова засталася аб’яднальным сымбалем, ці гэткім сымбалем сталася?
Для беларусаў істотна, каб яна была, але каб яе ня трэба было ведаць?
Што выкліча большае раздражненьне – карыстаньне мовай ці зьнявага яе?
Паспрабуй разгледзь, якія яны, беларусы з-пад суседняга бульбоўніку…

ржунімагу

"Удаваўскі дыялект — расейская «тарашкевіца»"
Ржунімагу!
"Наша ніва", пішы ішчо!

чытачы

прывёз з Украіны газэтку "Експрес". Газэтка сярэдненькая. Самае цікавае было на апошняй старонцы. Наклад - за 500 тысячаў. Нават з улікам розьніцы ў насельніках планка, да якой беларусам, як...
да Ўкраіны?..

PR

Быў у Камянцы-Падольскім і па паводзінах нашай эксукрсаводкі зразумеў, што ў беларусаў вельмі высокі "кацапскі" рэйтынг.
Наша экскурсводка (камянчанка) хадзіла і радасна абвяшчала: "Здравствуйте, это ідут белоруссы, оні говорят по-русскі". Сапсавала, блін, вандроўку.

патріотка з lvivport
А відпочиваючі там - або кацапи, або бяларуси, які кажуть - коли дивимось телевізор і чуємо українську мову, то нам так смішно, так смішно!...(но комент! невже бяларуська не схожа на українську?) А потім кажуть, що вони ж свою бяларуську мову терпіти не можуть (але у школах все таки вивчають) і говорять тільки російською! А ми сказали, що ми свого Президента В.Ющенко любимо і поважаємо, як і свою мову!!!!!!!!!!!!!!!!

А тут знайшоў наступнае і стала ясна - самі вінаватыя. Вось толькі як зразумець і як рэагаваць на людзей, якія бэсьцяць сваё - задачка. Цешуся надзеяй, што мо хто з Камянца распавядзе патрыётцы, што ёсьць яшчэ беларусы, што любяць і гавораць сваёй мовай. І надта перажываюць, што ў Камянцы ім не хапіла ўкраінскай.

Я быў спаў? Я шчэ сплю?

40% народу, што згодна зь перапісам карыстаюцца беларускай мовай, карыстаюцца ёй віртуальна ці “безрэзыкоўна” – калі сумоўца праверана гаворыць/разумее па-беларуску. “Ой, ня хочацца ГАНЬБІЦЬ мову аб нашых прадавачак”. Такое тлумачэньне шчэ ў школьныя гады пачуў я ад узорнага й да сёньня ў беларушчыне чалавека.
“Ня хочацца ствараць праблемаў, ускладняць і зацягваць кантакты з абрыдлым навакольлем” – а гэтак цешыў я себе сам. Ці гэта праблема непрыроджанасьці беларушчыны, ці гэта ліхаманка талеранцыі, але за адныя бяссонныя выходныя я перастаў сябе ранейшага разумець.

Што было той клізмай, я не дапяў, але атручаньне выпетрылася. Як у “Fight Club”: “Я быў спаў? Я шчэ сплю?” Беларушчына перастала быць подзьвігам і геройствам, кіёсак не падаецца фартэцыяй, у галаве ня йдзе перагрэў ад перабору слоў, якія, магчыма, ня будзе ведаць прадавачка і мадэляваньне сытуацый неразуменьня з загатоўкай годнага адказу.
Я ў сваёй краіне, тут дзьвюхмоўе, я размаўляю на адной з моў, усё нармальна. Прынамсі, у мяне. (Гэта я толькі што прыдумаў. Да гэтага стан быў нявыслаўлены).

Страты і ў іншым. Мяне больш ня цягне дзякаваць і абдымацца з кіроўцам, што абвяшчае прыпынкі па-беларуску, мне ніякавата ад успаміну пра акцыі кшталту “дзень без чужога слова”, значкі на пільчаку “размаўляй са мной па-беларуску”, пэрлы кшталту раньнеадраджэнскага бартосікавага “па-беларуску я размаўляю толькі калі прыгожа апрануты і ў сьвежым настроі” (цытата стопудова скажоная, але сэнс такі). Здаровыя людзі на мыліцах...

А касмапаліцкая выкрутанка “культурны чалавек заўсёды пяройдзе на мову суразмоўцы, калі ёю валодае” для мяне больш не працуе, пакуль я нічога не пачну прадаваць. А так у нас фішка такая – дзьвюхмоўе, то бо людзі гавораць хто на якой мове і ўсе адзін аднога разумеюць, а вы ня ведалі?
І што цікава, за тыдзень яшчэ ніхто не пакусаў. Прадавачкі крывіліся, як заўсёды крывяцца, калі іх “варушаць”. Большасьць спакойна адказвала на адной з моў. Што праўда некаторыя не маглі стрымаць зьдзіўленьня – а дзе ж ты да гэтага прападаў.
Я і сам дзіўлюся.
▶
зь цёмных кутоў нашых віртуальна-хатніх сховаў многія страхі ня тое, што перабольшаныя, а намі і выпешчаныя

Расея на беларуска-польскай мяжы

"При этом сами польские газеты признают, что истинная цель архитекторов схемы [грошы для апазыцыі, мэдыяпадтрымка] - не борьба за демократию в Белоруссии, а удаление России с белорусско-польской границы. "
"КП"
"Нам треба вчитися жити поряд з Росією такою, якою вона є, і якою стає дедалі більше - тобто країною азійською, для якої Китай ближчий за слов'янські Прагу, Варшаву, а незабаром стане ближчим і за Київ."
pravda.com.ua

Украінскія мэдыі радуюць сваёй цьвярозасьцю. Расейскія - шчырасьцю.
Бадай толькі беларусы шчэ вераць у расейска-беларускую роўнасьць і раўнапраўе: раўнапраўны зьвяз, раўнапраўнае дзьвюхмоўе, раўнапраўнасьць імпэрскасьці і талеранцыі. Расея тым часам не сумняецца, што яе знаходжаньне на беларуска-польскай мяжы ня ёсьць ненармальным. А я нешта такога рэфэрэндуму ня памятаю.

турызм

варта на адныя выходныя зьезьдзіць за мяжу, не паспаць пару ночаў - і адчуваньне часовасьці і цікаўнай адстароненасьці не міне, а словы зь песьні "я, здаецца, ня тут, я, напэўна, ня там" набудуць містычны сэнс.